Yung araw na kahit kailan hinding hindi ko malilimutan.
Yung araw na naramdaman ko ng sobra ang pag mamahal niya saakin.
Yung araw na naranasan kong maging isang prinsesa.
Yung araw na punong puno ng pagmamahal.
At ang araw kung kaylan siya lumuhod sa harap ko sa napaka daming tao at tinanong ako.
"Will you be my wife ?"
Pumapatak ang aking luha na punong puno ng kasiyahan.
"YES !" I said.
He really deserve that magical word.
He kiss me deeply and he hug me.
That day was so amazing.
That day was so magical.
That day was so perfect.
But that day was gone .
That day is only a memory now.
Naglaho lahat.
Lahat ng pangarap naming dalawa.
Yung magpapakasal kami sa simbahan.
Yung magkaroon ng bahay na may masayang pamilya.
Yung haharapin lahat ng problema ng magkasama.
Yung papalakihin namin mg magkasama ang aming mga anak.
Yung hanggang tumanda kami magkasama at nagmamahalan parin.
Kaso wala na ! Wala na lahat. Sa isang iglap.
Because after the day he proposed at me, He left.
Nabangga ang kotseng sinasakyan namin pauwe nung araw na yun sa isang truck.
*flashback*
"Let's go babe ?"
"Yes babe ". Sabi ko sakanya habang pasakay ng kotse.
Grabe hanggang ngayon di paring ako makamove on sa nangyari kanina. Kaya ito ako ngayon abot langit parin ang ngiti. :) :) :)
"Oh babe bakit ganyan ngiti mo ? Kinilig ka no ? Ayiieee" panunukso nya.
"Haynako ! Oo na ako na kinilig ! Ako na masaya. Ikaw ba naman magkaroon ng lalaking mamahalin ka habang buhay eh. Ewan ko nalang talaga."
"Naku naku akala mo talaga ako kaya ang maswerte sayo kasi naman ang ganda ganda mo na mapag mahal pa oh san ka pa !"
"Tskk. Nambola pa ! Tara na nga lang."
"Hahahahaha. Haynako babe basta I love you I love you I love you"
"I love you I love you I love yoo too babe"
"So lets go !"
*end of flash back*
Sobrang saya namin habang nasa byahe kami noon.
Tawanan dito, kantahan don hahahahahhaa. Grabe nakakatawa talaga.
Kaso biglang
BUGHHHH ! *****
Nabunggo kami ng isang malaking truck na puno ng buhangin.
Nagising ako na may sakit ng ulo at hindi makagalaw. At pagmulat ng aking mata siya agad nakita ko. Punong puno ng dugo ang kanyang mukha at wala siyang malay.
Pumatak ang luha ko nung makita ko siyang ganun. Kahit anong sakit ng katawan ko ginawa ko parin lahat makalabas lang at humingi ng tulong.
Ng lumapit na ang mga tao. Sabay nila kaming dinala sa hospital.
Habang nasa byahe kami bigla siyang dumilat. Kaya hinawakan ko agad ang kanyang kamay.
Tinawag nya ako, at ang sabi ko lang " wag ka na mag salita babe baka mahirapan ka lang, malapit na tayo sa hospital okey ? Kapit ka lang aa. Mahal kita!". Di ko na kinaya kaya pumatak na ng husto ang luha ko.
"B-aa-bb-e ma-h-aa-l k-it-aa o-ke-y w-aa-gg ka-na u-mi-yak. I l-oo-vee y-ou" sabi nya sakin kahit na hiral na hirap na siya.
Pagsabi nya ng mga salitang iyan bigla nalang siyang pumikit at nawalan na ng malay.
Nataranta ako at di na alam ang gagawin. Inalog alog ko na siya para magising siya pero wala. ayaw parin niyang magising.
Ayaw tumigil ng luha ko. Sabi niya wag daw ako iiyak pero paano ako di iiyak e ayaw nyang gumising.
Pagdating sa hospital.
WALA NA
Ang sakit sakit ! Akala ko iyon na yung araw na sasaya ako yun pala hindi.
BAKIT ? BAKIT HA ? BAKIT GANON ANG UNFAIR NG MUNDO SAKIN.
MABUTI NAMAN AKO A. MAPAG MAHAL AT HINDI KO NAMAN SIYA IIWAN PERO BAKIT GANON ! Di paring tumitigil ang pagiyak ko. Ang sakit kasi! Sobrang sakit T.T T.T T.T
Ganon ba talaga pag nagmahal ? May araw talaga na akala mo forever na pero di pa pala.
Kaylangan ba talaga na mawala ang taong mahal mo sa oras na pinaparamdam niyo sa isa't isa ang pagmamahalan.
Sana nawala nalang din ako kung mawawala rin naman pala siya.
Sana
Sana
Sana.
That day was so magical but then it's not.
I think that day was also the worst day of my life.
I hope that day was a night mare. But its not.
I will love him until I die. I will love him forever and ever.
"That day"
--the end---
