Waar naartoe?

1

Woensdag, 2 Maart

De bel is zonet gegaan en ik sta, met nog wat andere klasgenoten buiten pauze te houden. Er worden een aantal dingen besproken die mij eigenlijk niet zoveel interesseren, zoals het nieuwe album van die hippe Boyband waar écht iedereen het over heeft. Mijn gedachten dwalen af.

'Heb je dat laatst op facebook gelezen?' Hoor ik een stem achter me zeggen. 'Het schijnt namelijk dat de mensen in de toekomst heel dik zijn'. 'Door de vele suikers en vetten die wij binnen krijgen' voegt een ander meisje er aan toe.

WAT?!! Denk ik bij mezelf. Mij adem stokt bij de gedachten alleen al! Ik hoor niets meer. Ik hoor niemand meer. Ik wil weg rennen. Weg. Gewoon weg. Ver weg! Maar mij gedachten houden me tegen. Ik wil niet dik worden! Ik kan niet dik worden!

Toen ik nog maar twee jaar oud was, was mijn vader erg dik. Hij heeft er hard voor moeten werken en heeft zowel een operatie moeten  ondergaan. Hij volgt nu nog steeds een dieet, maar niet zo streng als toen. Hij heeft belooft dat er nooit meer zoiets hem zou overkomen, en ook Ingeborg niet, ik dus.

Dat is echt gezeur, zegt een jongen die net aan komt lopen, op een beetje geïrriteerde toon.

Ik kijk weer naar de andere kant van me, om te kijken waar die anderen het over hebben. Ik probeer daar mijn aandacht op te richten, tot ze er bij weglopen omdat er een zeer knappe jongen langs loopt.

Onder tussen dat ik naar huis fiets, zit ik weer over het nieuws te denken, waar die mensen het over hadden. Stel dat ik zo dik word! Zo dik dat ik niet meer kan lopen! Dacht ik bij mezelf. Daarmee zou ik niet willen leven. Ik dacht bij mezelf, waar zouden we naartoe gaan als we dood zijn?

Ingeborg? Hoe ging het op school vandaag? Vraagt mijn moeder zodra ik mijn huis binnen ben, en ik zegt net als altijd "Wel goed mam". Ik pak wat drinken voor mezelf en ik loop gelijk naar boven, druk mij laptop aan om meer informatie op te zoeken over het nieuws dat de mensen ik de toekomst erg dik zijn.