The Saddest People,Smile The Brightest(One Shot)

Final

Engel olamıyor.İstediği zaman gelip,hiç beklemediği bir anda üstüne tırmanıyor.Ağlamaktan hoşlanmıyor,böyle hissetmekten hoşlanmıyor ama hissediyor neden olduğunu bilmiyor.Neden bu düşünceler kafasında dönüp duruyor,sanki yanından hiç ayrılmayan birer şeytana dönüşüyorlardı?

İlk önce hayallerinden çok uzakta olduğu için böyle olduğuna inanıyordu,dünyaya gösterecek sadece güzel yüzü olan bir çocuk;kimse sunacağı diğer şeylerle ilgilenmiyordu.Bu yüzden çok çalıştı,enstürümanıyla çaldığı şarkıların içine kalbini ve ruhunu katıyordu.Nasıl beatbox yapılacağını öğrendi,kendi rap stilini edinebilmek için kendi şarkılarını yazdı,ve hatta dans dersleri bile aldı.Ama hala,bu düşünceler sık sık onu ziyaret ediyor,Chanyeol'un kendisini bile korkutuyordu.Kendi yaşlarında olan herhangi bir genç bu kısacık anlarda nasıl hissettiğini anlar mıydı?

Belki de puslu geçmişindeki stresten geliyordu.Belki de olacağı belli olmayan çıkışına karşı duyduğu endişeden yayılıyordu.Chanyeol emin değildi ama suçu bitmek bilmeyen eğitimi ve beklemesine atıyordu.Suçlayacak birine ihtiyacı vardı;yoksa neden saçma sapan düşüncelerden acı çekip ,onlar yüzünden uykularını yitirseydi?Mantıklı değildi.

Yine haksızdı.Çıkışlarını bir ay önce yapmışlardı ama hala Chanyeol'un kafasının arkasında o karanlık düşünceler dolanıyordu ve bu sevdiği insanlara taşıdığı ağır kalple gülümsemesine neden oluyordu.Chanyeol çığlık atmak istedi,ağlamak istedi.Kaçmak istedi.Özgür olmak istiyordu,şeytanlarından kurtulmak istiyordu.Hayallerini yaşıyordu daha ne isteyebilirdi ki?Chanyeol bu soruya cevap veremiyordu.Ne istiyordu?

Chanyeol avucunun içindeki uyku haplarına bakıp onları banyo dolabının içine koydu ve odasına yürüdü,ayağını yatağa kadar sürterek,kendini fırlatıp yattığı yerde döndü,uyuyamıyordu,bir saniyeliğine bile gözleri kapanmıyordu.

Eğer şimdi kaybolsam insanlar umursar mı?Eğer gitsem etrafımdakiler için daha mı iyi olur?Eğer ölsem bir önemi olur mu?

Chanyeol battaniyesini kafasından çekip fırlattı ve sessizce kendi kendine ağladı.Sadece bu düşüncelerin durmasını istiyordu.Mutlu olmalıydı,istediği her şeye sahipti,neden böyle düşünüyordu?Neden kalbi bu kadar boş hissettiriyordu?Ne kadar başarı elde etse de,onu ne kadar sevseler de Chanyeol neden hiçbir zaman memnun olmuyordu?

Chanyeol hayatındaki insanları düşünüyordu ve varlığından suçluluk duyuyordu.Onlara adil davranmıyordu.Herkes gülümseyen ve neşe saçan Chanyeol'a alışıktı,ihtiyaç olunduğunda her zaman palyaço olmaya hazır olan dev elfe,kesinlikle kafasında dolaşan düşüncelerden habersizdiler.

Chanyeol kendinden nefret ediyordu.Eğer Chanyeol ölse tabii ki umurlarında olurdu,bunu biliyordu.Kalbinin derinlerinde Chanyeol aslında insanların onu sevdiğini biliyordu,karşılıksız bile olsa.Chanyeol hepsini biliyordu ama hala bu düşünceler sık sık geliyordu;kafasını karıştırıyor,onu korkutuyor,kızdırıyor,depresifleştiriyor ve suçluluk hissettiriyordu.

Yardıma ihtiyacı vardı.Chanyeol'un yardıma ihtiyacı vardı ama asla kimseden istemeyecekti.Yardım istemek için fazlaca korkuyordu.Ya insanlar onun hasta olduğunu düşünürse?Chanyeol zihinsel hastalıklı değildi;en azından olmadığını umuyordu.Ya insanlar kızarlarsa?Bunu onlardan çok uzun süre saklamıştı zaten.Alışmaya bile başlamıştı,bu kendine söylediği şeydi.

Hala hayattaydı ve nefes alıyordu.Bu iyi bir işaretti.Kendi canını almak istese de her zaman kendini durdurmayı başarmıştı.Belki de bu sadece bir evreydi.

5 yıl gerçekten uzun bir evre ama Chanyeol bu düşünceleri itebilirdi:bu kolaydı.Tek yapması gereken suçu başkasına atmaktı ve iyi olacaktı.güneş gelecek ve yükselecek, Chanyeol her zamanki neşeli haline geri dönecekti.Gelip giden şeytanlar Chanyeol'un geleceği hakkında endişelenmesi içindi.Gelecekteki chanyeol fazla meşguldü.Hayat dediği kaosu yaşamakla fazla meşguldü,fanları için gülümsemekle ve kardeşlerine yalan söylemekle fazla meşguldü,ailesiyle ilgilenmek ve kendini herşeyin iyi olduğuna ikna etmekle fazla meşguldü.

Çünkü sonunda,Chanyeol engel olamıyordu.İstediği zaman geliyor,en beklemediği anda aniden Chanyeol'un üstüne tırmanıyordu.Chanyeol ağlamaktan hoşlanmıyordu,bu şekilde hissetmekten hoşlanmıyordu ama hissediyordu işte ve neden olduğunu bilmek istemiyordu.