Toen ze er nog waren...

Hoofdstuk 15, Toekomst?

Ongeveer 3 jaar later en ik heb weer inspiratie om verder te schrijven. Ik hoop dat mensen mijn verhaal nog in hun bibliotheek hebben staan, anders is het wel een beetje jammer :')

Dit is het laatste afsluitende hoofdstuk

-----------------------------------------------

Nadat ik bij de politie op het bureau ben geweest mocht ik terug bij de ouders van Tim wonen. Daar heb ik een gesprek met ze gehad. Ze hebben formulieren ingevuld om mij officieel tot mijn achttiende bij hun te laten wonen. Na die tijd mag ik zelf weten wat ik doe, maar blijf welkom bij hun. Het is wel raar omdat Tim natuurlijk nog steeds mijn vriendje is. Toch gaat het verrassend goed. Ik ben echt ontzettend blij met hem. 

Ook op school heb ik een gesprek gehad met de klas. Ik heb duidelijk uitgelegd wat er gebeurd was en dat ik mij absoluut niet zielig gevonden wou worden. Klasgenoten snapten het, voor die ene dag stond ik nog in het middelpunt van de belangstelling, maar daar kwam snel verandering in. Ik ging verder met mijn klas het 'normale' leven in. 

Elke week heb ik  nu een gesprek met een sociaal werker. Niet zo zeer over wat er gebeurd is, maar vooral praten over hoe het nu gaat. Volgens haar heb ik letterlijk en figuurlijk littekens opgelopen en blijf sowieso een jaar onder controle staan bij haar. De gesprekken die we hebben vind ik fijn. Het was moeilijk in het begin en vooral raar. Ik heb inmiddels aangifte gedaan van de mishandeling en het gezin waar ik woonde is opgepakt. Of in ieder geval, de man en vrouw. Wat er verder gaat gebeuren weet ik niet en wil ik ook verder niet weten. Het contact tussen ons is verbroken en als ze wel contact zoeken met mij heeft dat heftige consequenties voor hun.

Er werd ook steeds meer duidelijk over 'de vergeten nacht'. Ik moest na mijn politie bureau bezoekje in het ziekenhuis laten bloedprikken. Diezelfde dag werd het nog onderzocht en het bleek dat ik een grote hoeveelheid drugs in mijn bloedbaan heb gehad. Ik schrok daar natuurlijk van. Ook heb ik in het ziekenhuis een aantal vragen moeten beantwoorden. Een van die vragen was of ik de pil slikte. 

Mijn relatie met Tim werd steeds fijner, we leerden elkaar beter kennen en samen ronden wij het schooljaar af. Ik had een kleine achterstand maar met huiswerk in de zomervakantie kon ik weer bijkomen voor het nieuwe jaar begon. Mijn leven werd weer normaal. In ieder geval dat dacht ik.

6 Weken na die nacht, die ik mij nog steeds niet kan herinneren,  had ik contant last van ochtendmisselijkheid en overgeven. Ook moest ik eigenlijk 3 week terug al ongesteld worden. Gelukkig ben ik zelf heel open hier in en ben met mijn moeder, of nou ja toekomstige schoonmoeder, in gesprek gegaan. Diezelfde dag is zij voor mij naar de drogist geweest en heeft een test voor mij opgehaald. Nu kun je vast wel raden wat voor test. Ik plaste over het strookje heen, 5 minuten wachten en helaas... 2 streepjes. Positief. Ik ben zwanger van een compleet onbekende jongen in een nacht die ik me niet herinner. Alweer stond mijn wereld op de kop. 

Omdat ik de nacht niet kan herinneren dat het gebeurde kan ik ook niemand aangeven. Ik herinner me geen gezicht van de jongen en sta er dus alleen voor. Samen met mijn 'schoon'moeder ben ik langs de huisarts geweest. Hier werd duidelijk dat ik inderdaad zwanger ben van deze ene nacht. Een optie om het te verwijderen heeft voor mij nooit bestaan. Dit is mijn leven, ik heb er niet voor gekozen, maar het kleintje in mijn buik ook niet. In het gezin van Tim is gelukkig wel plaats voor een kleine en 8 maandjes later is er een klein meisje geboren, samen met Tim heb ik namen opgezocht. Ik noem haar Halla, een Afrikaanse meisjes naam wat 'onverwacht'betekend. De details van de geboorte bespaar ik jullie.

Inmiddels ben ik 17 en voor mijn gevoel een stuk volwassener dan andere leeftijdsgenoten. Het is moeilijk om het kleine meisje op te voeden, maar met hulp van mijn pleegmoeder/ schoonmoeder/ een soort van oma lukt het. 

Ik heb tijd gehad om mijn school af te ronden en een jaar later stapte ik, met diploma,  voor de laatste keer mijn middelbare school uit. Tijd voor een nieuwe fase in mijn leven. Inmiddels ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik praten met mensen fijn vind. Dat ik mensen nieuwe inzichten kan geven en ze kan helpen met problemen. Hier ga ik mijn vervolg studie ook op richten. Maar eerst ga ik een hele zomervakantie genieten van mijn kleine meisje.

----------------------------------------