Ismim Mayıs. Kumral uzun saçlarım ve yeşil gözlerim var. Uzun boyum olmasa da,kısa da sayılmam. 4 gün sonra 21 yaşıma giricem. Universite 3. Sınıf yazılım mühendisliği okuyorum.
İsmim size biraz tuhaf gelicek ama benim için anlamı çok büyük. Annem mayıs ayında,ben doğduktan hemen sonra ölmüş. Kucağına alıp alnıma bir buse kondurduktan sonra birden kalbi durmuş. Babam "Mayıs ayında kraliçemi kaybettim ama bana çok güzel bir prenses hediye etti." demiş. Bu sebeple de ismimi Mayıs koymuş.
Birinin birşey demesiyle, düşlerimin arasından sıyrıldım. Tek diyebildiğim "Anne?" oldu. Tam sarılacaktım ki arkasında duran dövmeli çocuğu görmemle yerimden kıpırdayamadım. "Adım Melike. Annenin kardeşiyim. Yani teyzen oluyorum."dedi. Annemi hiç görmemiştim ama fotoğraflarına bakmadan uyudugum birgün bile yoktu. Ondan yüzünün her santimini ezberlemiştim annemin. Şuan karşımda duran kadının annem olduğuna yemin edebilirdim. Bu kadar benzerlik olabilir miydi? Ben yine le dalmıştım ki "İçeri davet etmiyecek misin." dedi. 21 sene boyunca neredeydin de simdi geldin demek istesem de "hoşgeldiniz." diyip içeri davet edebildim. Arkasındanda dövmeli çocuk yani Ulun içeri girdi.
Net bir sesle "21 yıl boyunca neredeydin?" dedim. Üzgün bir sesle "Önemli sebeplerim vardı." dedi. Tek diyebildigim " Dinliyorum." oldu. "Burada olmaz."dedi. "Yüzünü ilk defa gördüğüm biriyle yanlız kalamam."dedim. "Yanlız konuşmamız lazım." dedi. "Bence konuşmaya gerek yok." dedim ve hiç dinlemeden odama geçtim. Hiç birsey düşünmek istemiyordum. Kulaklığımı takıp başka dünyalara yelken atmıştım ki odamın kapısının açıldığını hissettim. Kafamı çevirdiğimde odaya Ulun'un girdiğini gördüm. Bunun odamda ne işi vardı?
"Çabuk odamdan çık." dedim yüksek sesle. Söylediklerim sanki onu hic etkilememiş gibi yatağımın kenarına oturdu. "Teyzeni dinlemen lazım." dedi. "Benim teyzem felan yok,beni yanlız bırak." dedim. O zaman sana birşey göstermeme izin ver belki o zaman fikrini değiştirirsin."dedi. Cevap vermemi beklemeden "Gözlerini kapat." dedi. Dediğini yapıp gözlerimi kapattım. Aradan bir kaç saniye geçtikten sonra "Açabilirsin." dedi. Gözlerimi açtığımda tepki veremedim. Çünkü bir kaç saniye önce odamdayken şimdi bilmediğim bir yerde gözlerimi açmıştım. İnsanlar etrafım da toplanırken ismimi ve son yankı diye bağırıyorlardı. Sakince "Şuan ait olduğun yerdesin." dedi. Cevap vermeden etrafı incelemeye devam ettim. "Fikrini değiştirdin mi?" dedi. "Burası neresi?" diyebildim. Sesimdeki şaşkınlığı gizleyememiştim. Sonra bileğim de acı hissetmemle, gözlerim bileğime kaydı.
