"Ik weet dat je me wilt" ,zeg ik terwijl een arrogante grijns mijn gezicht op kruipt.
"En wat als je ernaast zit?"
"Doe ik niet."
Kato trekt een wenkbrauw op.
"Jawel doe je wel. En laat me nu door Jayden! Ik moet naar de les!"
Ze doet een stap opz...
Ik ben dol op de kermis! Ik hou van de gezellige sfeer en de tentjes die allemaal lekkere dingen verkopen zoals suikerspinnen of oliebollen.
Het was nog niet zo laat, maar omdat we steeds dichter bij de winter kwamen (A/N het is nog steeds oktober!!!) was het al vrij donker en gaven de lampionnetjes een extra effect.
Ik sleurde Jayden mee van de ene attractie, naar de andere. Eerst in de rups, dan naar de octopus, nog 3 andere waar ik de naam niet van weet en we staan nu aan te schuiven in de rij om in de rock&roll te mogen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik wil eigenlijk niet,want ik heb namelijk hoogtevrees, maar Jayden en ik hebben een weddenschap die ik absoluut wil winnen.
Als je er niet in durft, of de eerste die begint te schreeuwen, verlies je. Er is niet echt een prijs te winnen, maar het gaat om de eer.
We kwamen steeds dichterbij en met elk stapje dat ik zette, werd de brok in mijn keel groter.
"Hè, gaat het wel?", vraagt Jayden terwijl hij met zijn donkerblauwe ogen recht in mijn bruine kijkers staart en ondertussen liefkozend met zijn vingers over mijn jukbeenderen wrijft.
Ik knik alleen maar. Als ik mijn mond zou opendoen zou de brok ik mijn keel me verraden en ik wil niet dat hij denkt dat ik bang ben. Wat ik eigenlijk echt wel ben, maar ik heb ook mijn trots. Ik heb die weddenschap gemaakt, ik ga hem winnen ook!
De beurt voor ons was klaar, dat betekend dat wij nu waren. Mijn handen waren plots heel zweterig en mijn vingers trilden super hard.
"Het gaat toch echt?", vroeg Jayden voor de tweede keer.
Aww, bezorgde Jayden is zo cute!
Ik knikte nog eens, ook al was ik vanbinnen allemaal schietgebedjes aan het doen opdat we niet zouden vallen en het snel afgelopen zou zijn.
De gordels waren vastgemaakt, de muziek was opgestart en de 'staaf' begon te bewegen. Eerst heel rustig, daarna steeds wilder en hoger. Ik had mijn ogen stijf dichtgeknepen en mijn armen zo stevig mogelijk rond de gordel geslagen.
Opeens hoorde ik een hoge gil naast mij. Ik had gewonnen! Ik had gewonnen!
De minuut die volgde was het enigste wat ik kon horen mijn eigen geschreeuw. En dat van de jongen naast mij.
Na 2 minuten doodsangsten heb moeten doorstaan, kwam de rit dan eindelijk tot stilstand. Met rode wangen en helemaal verwaaide haren liepen we beiden het trapje af.
"Jij hebt verloren! Na na na na na", wreef ik er nog even in. Hij grinnikte.
"Ja, jij hebt gewonnen", gaf hij toe.
We besloten dat het tijd was om ergens te gaan eten, aangezien we allebei honger hadden. Hij nam me mee naar een klein Italiaans restaurantje wat volgens hem geweldige pizza had, maar pizza is altijd geweldig.
