Dont Open This Door

×5×

Bir nefes hissettim fakat bu sefer geri kaçmadım.Bu sefer korkmuyordum.Yani en azından geçer seferkine nazaran.Hafifçe geriledim fakat böyle haftalardır manyaklık yapan hastayı merak etmiştim.Belki hastalardan biri değildi,bilmiyordum.Nasıl kapısını açıp, nasıl etrafta dolanıyordu ki?

En sonunda cesaretimi topladım ve kapıyı açtım.Evet,sizce ne gördüm?

Koca bir hiç!

Artık bu olan lanet olaylara bir anlam gelmeliydi.Bu iş daha ne kadar uzayabilirdi ki?Ben artık çok sıkılmıştım ve lanet sürtüğün keyfini bekleyemezdim.Az kalan işimi hızlıca bitirip dışarı çıktım.Temizlik eşyalarını depoya bıraktıktan sonra etrafı kolaçan edip Johan'ın girmemi istemediği odanın önünde durup biraz bakındım.Anlık bir karar vermiştim fakat buraya kadar geldiğime göre yarım kalan işimi bitirmeliydim.Muhtemelen beni rahatsız eden firarcı kaçık burada olmalıydı.Yani, en azından ben böyle tahmin ediyordum.Terlemiş ellerimi rengi solmuş kırmızı gömleğime sürdüm ve kapının kolunu indirdim.Tahmin ettiğim gibi açılmadı.

Vazgeçmek yok.

Kapıyı birkaç kez vurdum fakat ses gelmedi.Tekrar etrafa bakınca karşımda birini gördüm ve korkudan yere düştüm.Nasıl bu kadar sessizce yanıma yaklaşmıştı ki?Çok korkuyordum ve bunu hiçbir şekilde ifade edemezdim.Eğer beni rahatsız eden bu ise görmediğime dua etmeliydim.Hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyordum.Geri geri gittim ve başka taraflara baktım.Üstüme doğru gelince bir an altıma sıçacağımı sandım.Bu korkuyu hiçbir şekilde ifade edemezdim.Nöbetim olduğu için lanet okudum.Hastanede ben ve 3 kat aşağıdaki Johan dışında kimse yoktu.Bu beni daha da korkuttu.Sesimi nasıl duyacaktı? Hiçbir şekilde.Böbrek üstü bezlerim adrenalin hormonu sağlamaktan yorulmuştu.Bana baktı ve gülümsedi.

"Çok güzelsin"
Eğilip toz ve kir olmuş ellerini çeneme getirdi.
"Lütfen bana zarar verme.Lütfen lütfen lütfen l-ütfen!"
Biraz daha geri gittim ve çenemdeki ellerinden kurtuldum.Suratına bakmak istiyordum ama yamyam suratı görürsem akşam yalnız yaşadığım evimde uyuyamazdım.

Konuşmak istiyordum ama sanki boğazımda bir taş varmış gibi engel olmuştu.Tuhaf sesler çıkarıyordum ve daha fazla böyle durmaya devam edersem bayılırdım.

"Ih, ı-ıh"
Yüzüme doğru yaklaşınca altıma kaçırdım.
"Benden korkma, bebeğim"

Ses tonundaki değişikliği farkedince yamyam surata sahip bir insanın böyle bir sese sahip olamayacağını düşünüp baktım.

İlk hemen gözlerimi kaçırsamda geri getirip göz odağım yaptım.Ağzımın bir karış açık kaldığına emindim.Beni altıma kaçırtan herif bu muydu yani?

Sanki,

Ne diyeceğimi gerçekten bilemiyordum.

O, bir kaçık olamazdı.Bunun için fazla iyi görünüyordu.Ayrıca deli olmadığıma emindim.Benim yerimde başka biri olsa yine böyle düşünürdü.

Suratını boynuma doğru yaklaştırdı ve kokladı.Burnunu gezdirdi ve sayısız defa öptü.Korkmadığım için tepki göstermiyordum.Psikolojik olarak insan böyle bir surat görünce kaçık biri olduğunu tahmin edemiyordu ve korkmuyordu.Bende aynı şekilde sadece durdum ve hatta tuttuğum nefesimi bırakıp nefes almaya başladım.

"Sonsuza kadar böyle durabilirim"
Yine hiçbir tepki göstermedim ve ayaklarımı kendime çektim.Gözlerimi birkaç kez kapatıp açtığımda onu göremedim ve şaşkınlıkla etrafa baktım.Nasıl bu kadar hızlı bir şekilde ortadan kaybolduğuny çözememiştim fakat titremekten duyamamış olabilirdim.

Ayağı kalkıp üstümü silkeledim ve derin bir nefes aldım.Az önce deliler hastanesinden ve bir rahatsız tarafından taciz edilmiş gibi görünmüyordum fakat korkumu yüzüne bakmadan yeterince yaşamıştım.Karanlık koridorda hızla koştum ve yine aynı hızla eşyalarımı alıp hastaneden çıktım.Aklım hâlâ az öncede kalmıştı fakat düşünmem gereken daha önemli birşey olduğu kafama düştü.