Echt

Hoofdstuk 20

Ik heb oma gezien. Ze is hier gister geweest. Ze staarde maar naar me. Mevrouw Bult heeft de bezoekerscentrum achtig iets verplaatst zodat je niet kan zien hoe erg wij het hebben. Met Nikki gaat het goed. Ze is veel braver geworden. Dat is wel heel saai. Maar ja, wel veiliger. We zitten in onze kamer. 

'Liv, ik hou het hier niet meer uit! Echt niet!' Ik kijk hoe Nikki gefrustreerd heen en weer loopt door de kamer. 'Ik wil je niet medeplichtig maken maar ik ga hier weg.'

'Ko, komen je ouders je halen?' zeg ik verbaasd. Hier zijn mét Nikki is al afschuwelijk, moet je voorstellen hoe het is zonder Nikki! 

'Nee, ik zit hier al zo lang en ik heb eindelijk de uitweg gevonden!'

'Je gaat ontsnappen?' 

'Ja.' Eerst zwijg ik. Nikki gaat weg! Dan staat alles stil. Nikki gaat weg! Nikki gaat hier weg. Zonder mij. Ik blijf hier. 

'Ik ga mee,' besluit ik. 

'Echt?' Nikki knuffelt me. 

'Wat is het plan?' vraag ik. 

'Word niet boos maar Tate is erbij betrokken.' 

'Wat gebeurd er als ze hem pakken?' zeg ik geschokt. 'Word hij dan ook mishandeld?'

'Ik heb hem alles vertelt wat er kan gebeuren en hij wil het doen,' verzekert Nikki mij. 'Zodra hij de postbode is geweest laat hij de deur op een kiertje open. Wij gaan door die deur en dan zijn we vrij!'

'Moeten we dan niet eerst een sprint trekken tot we uit het zicht zijn?'

'Nee.'

'Maar als Bult ons pakt! Dan zijn we er geweest!' Straks gaat ze ons allebei martelen, en misschien ook Tate!

'Nee, dat is allemaal al geregeld,' zegt Nikki geheimzinnig. 

'Wanneer wil je gaan?' 

'Vanavond.' 

'Moet ik iets inpakken?' Nikki loopt naar onze verstop plek en gooit een klein rugzakje naar me toe. 

'Alleen het hoog nodige.' We starten met inpakken. 'Liv, verstop de tas goed.' Ik knik en ga door. 

'Tate, Liv gaat mee.' Nikki en ik gaan aan de lunchtafel zitten.

'Nikki, dat was niet de afspraak!' sist Tate terwijl hij over de lunchtafel leunt.

'Ze wil het zelf en ik houd haar niet tegen.'  Tate leunt weer naar achter en zucht.

'Weet je 't zeker, Liv? Je bent hier nog maar kort en Nik is hier al zo lang dus van haar snap ik het, maar ik ben ook nog hier, je hoeft niet weg!'

'Tate, alsjeblieft, mijn moeder is pas overleden, al mijn vrienden hebben mij verlaten, mevrouw Bult maakt het echt niet beter. Ik moet hier weg, wil ik geen zelfmoordneigingen krijgen,' grijns ik, maar Tate grijnst niet terug. Ik pak z'n hand.

'Jij kan ook mee,' fluister ik.

'Nee, Liv. Ik ben de bezorger weet je nog.' Hij trekt zijn hand terug en kijkt van me weg. Ik trek ook mijn handen terug en leg ze in mijn schoot. Ik kan de tranen nog maar net tegenhouden. Nikki legt troostend haar hand op mijn hand en glimlacht bemoedigend naar me.

'Hij baalt gewoon, hij gaat je heel erg missen,' fluistert ze op haar zachtst. '

'Dat weet ik, ik ook.' Ik kijk vol liefde en verdriet naar Tate die nog steeds wegkijkt.  Ik buig me over de tafel en pak Tate zijn wangetjes tussen mijn vingers.

'Tate, ik wil graag een fijn afscheid, kan je straks naar mijn kamer komen?' fluister ik. Tate knikt. Ik glimlach. 'Dank je wel.' Ik ga weer achterover zitten. We moeten weer terug naar onze kamers.

'Liv, je hoeft niet te gaan!' herhaalt Tate nogmaals.

'Tate, ik ga je zo erg missen, echt zoveel. Maar ik moet weg.' Ik kus hem op zijn mond. 'Ik moet mijn oma weer zien, dat begrijp je toch wel?' Tate knikt en zoent me. Ik proef zout op mijn lippen. Zijn het mijn tranen of die van Tate? Ik doe mijn ogen open. De mijne. Tate veegt ze weg met zijn warme, veilige, grote hand. Ik glimlach door mijn tranen heen. Hij glimlacht terug. Liefdevol zoenen we elkaar weer. Ik maak me los en aai zijn wangen, mijn andere hand houdt Tate vast. Hij kust mijn hand. Ik maak me los. Ik duw hem mijn kamer uit.

'Dag, Tate.'

'Dag, Liv.' Ik sluit de deur. Nikki komt uit de badkamer.

'Ben je er klaar voor?' zegt ze. Ik veeg met de bovenkant van mijn hand de tranen weg.

'Ja.' Ik ga Tate dan wel verschrikkelijk missen maar dit is een goede beslissing. Dat weet ik zeker. Ik haal diep adem.

'Ga onder je deken liggen met je kleding. Kom er pas onder vandaan als ik het zeg. En stop je rugtas onder je bed.' Braaf doe ik wat Nikki zegt. Ik heb zoveel mogelijk spullen in mijn rugtas proberen te doen. Voornamelijk waardevolle spullen. Maar ook kleding en al die dingen. Nikki heeft wat eten bij het buffet gejat vandaag voor onderweg. Ik ga onder mijn deken liggen. Precies op dat moment komt de surveillant binnen. Ze mompelt iets van welterusten en knipt het licht. De zenuwen gieren door mijn lijf. Ik ga hier weg!

Sorry dat ik zo lang niks heb geplaatst, en dit hoofdstuk is aan de korte kant maar oké.

Hoop dat jullie het toch een leuk hoofdstuk vinden!