Hurt

Πρόλογος

22 Ιουλίου 2016.

Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι τόσο βαρετές όταν δεν πηγαίνεις πουθενά. Ποιο είναι το νόημα να τις αποκαλλώ διακοπές όταν γνωρίζω καλά πως θα περάσω το καλοκαίρι στο σπίτι όπως κάθε χρονιά;

Για μια φορά ακόμη, ξύπνησα νωρίς και εφόσον δεν είχα την όρεξη να σηκωθώ ακόμη, άρχισα να σκέφτομαι διάφορα σενάρια και φαντασιώσεις. Όπως για παράδειγμα πως θα ήταν αν όντως έφευγα αυτό το καλοκαίρι με την κολλητή μου και τους γονείς της.

Κάθε χρονιά είναι το ίδιο πράγμα: η Λίλιαν να ζητάει από τους γονείς μου την άδεια να πάω, η κλασσική δικαιολογία από τον πατέρα μου ότι θα το «σκεφτεί» και τέλος, η ευγενική κατάργηση της πρότασης από την μητέρα μου.

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνουν έτσι για κάτι τόσο απλό.

Διακοπές θα πήγαινα, δεν θα έφευγα για πάντα. Όχι ακόμη τουλάχιστον.

Λες να φοβόταν αυτό η μητέρα; Όχι ότι δεν είναι αναμενόμενο.

Του χρόνου, δευτέρα λυκείου.

Έχω έναν ολόκληρο χρόνο να σκεφτώ τι θέλω να κάνω με την ζωή μου και τι θέλω να αλλάξει -όχι ότι μπορώ να κάνω και πολλά. Κάθε φορά αυτό λέω και δεν αλλάζει τίποτα.

Ξεφυσώντας γυρίζω πλευρό.

Κλείνω τα μάτια μου μήπως με πάρει πάλι ο ύπνος όμως τα ανοίγω αμέσως στο άκουσμα της κραυγής της μητέρας μου.

Είναι νωρίς το πρωί και συνήθως τέτοια ώρα διαβάζει την Βίβλο ή προσεύχεται.

Μέσα σε δεύτερα τρέχω πάνω στις σκάλες που οδηγούν στο δωμάτιο της και την βλέπω με το κινητό στο αφτί με ένα πρόσωπο γεμάτο  ανησυχία και φόβο.

«Τι έγινε;» ψιθυρίζω όμως δεν παίρνω απάντηση.

Με κοιτάζει βουρκωμένη και νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται. «Μητέρα τι-»

«Ο daddy..»  προσπαθεί να εξηγήσει  και χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ας μην είναι αυτό που νομίζω Θεέ μου...

«Τι έπαθε; Είναι καλά;» ρωτώ γρήγορα όμως δεν απάντησε. Κουνά το κεφάλι της καθώς ξεσπά σε αναφιλητά. Την έχω δει έτσι μόνο για έναν άνθρωπο..  και δεν ήταν ο daddy.

«Έφυγε.» ψιθυρίζει πρίν της ξεφύγει ένας λυγμός.

Έμεινα να την κοιτάζω.

Τι εννοεί «έφυγε»;  Δεν μπορεί να έφυγε!!!  Όχι χωρίς να του πω αντίο και να του πω πόσο τον αγαπώ!

Ο άνθρωπος μου. Ο μπαμπάκας μου. Δεν μπορεί...

Τα δάκρυα απειλούν να κάνουν την εμφάνιση τους όμως ανοιγοκλείνω τα μάτια μου γρήγορα. Όχι μπροστά στην μητέρα μου.

«Πήγαινε ξάπλωσε εσύ και θα έρθω σε λίγο.» την άκουσα να λέει.

Μπορούσα όμως να φύγω; Τα πόδια μου είχαν παγώσει λες και ήταν κολλημένα στο πάτωμα. Δεν θέλω να την αφήσω έτσι αλλά ξέρω ότι το χρειάζεται να είναι μόνη της.

Όταν τελικά κατάφερα να σηκωθώ και να πλησιάσω την πόρτα με διέκοψε η φωνή της.

«Γιατί Θεέ μου; Γιατί τόσο γρήγορα;»

Η φωνή της έσπασε στο τέλος και εξαφανίστηκα αμέσως από εκεί. Έφυγα από το δωμάτιο γήγορα και κατέβηκα κάτω στο μπάνιο. Δεν πρόλαβα να καθίσω στο καπάκι της τουαλέτας, τα πόδια μου με εγκατέλλειψαν και έπεσα στο πάτωμα με γερούς λυγμούς.

Ο daddy, η στήριξη μου. Ο άνθρωπος που μου στάθηκε σαν πατέρας έχει πλέον φύγει από την ζωή και δεν πρόλαβα καν να τον αποχαιρετήσω...

Τα  δάκρυα άρχισαν να τρέχουν σαν ποτάμι από τα μάτια μου όμως δεν μπήκα στον κόπο να τα σκουπίσω. Το μυαλό μου σαν το αυτοκαταστροφικό εργαλείο που είναι άρχισε ταξιδεύει σε διάφορες εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια μαζί του.

Στις φορές που έκλαιγα στο δημοτικό επειδή μου έλειπε τόσο πολύ, ειδικά όταν αποφάσισε να γυρίσει μόνιμα πίσω στην Νιγηρία επειδή του είχε λείψει.

Στις φορές που ήταν η μόνη αγκαλιά που χρειαζόμουν για να ξεχάσω τον λόγο για τον οποίο ήμουν στεναχωρημένη. Στις νύχτες που εγώ και οι αδελφές μου τον επισκεφτόμασταν και καταλήγαμε να κάνουμε sleepover.

Τον αγάπησα με όλο μου το είναι. Είδα τι εστί πατέρας μέσα από όλες μας τις στιγμές μαζί.

Ο μόνος φίλος που είχα, ήταν εκείνος.

--------------

Αυτή η ιστορία γράφτηκε το 2016 και την έιχα αφήσει για προσωπικούς λόγους, όμως αποφάσισα πως αξίζει να ολοκληρωθεί. Καθώς συνεχίζω το Hurt από εκεί που το άφησα, θα κάνω ένα τεράστιο edit στην ιστορία που σημαίνει πως -για όσους την έχουν ήδη διαβάσει, θα αλλάξω κάποια πράγματα. Η πρώτη ιστορία που έγραψα στο wattpad, λοιπόν, και μου είναι αρκετά πολύτιμη για να την αφήσω έτσι. Καλώς ήρθες πίσω Hurt!