Moordvrouw : wat gebeurde er na de explosie ? (seizoen 5)

Is er nog leven na de explosie ?

Fenna bleef in shock naar de vernielde muur staren. Was dit een nachtmerrie of maakte ze dit echt mee ?  Beelden van dode collega's tekenden zich af op haar netvlies. Ze bleef daar maar op diezelfde plaats staan, niet in staat om zich voort te bewegen, niet in staat om de gruwel binnen de gebouwen te confronteren.

En toen kwam haar vechtlust en hoop terug boven borrelen. Ze stormde het gebouw binnen, vechtend tegen de naar buiten stormende mensenmassa. Overal hing er een zware rook en de gang was bedekt met steengruis. Iemand riep nog : "Blijf hier, ga vooral niet verder, het hele gebouw kan instorten."

Fenna wou het zelfs niet horen, ze baande zich een weg door de vernielde overblijfselen van burelen, stoelen en muren totdat ze haar werkplaatsje bereikte, of tenminste wat er nog van overschoot. De impact van de explosie was hier duidelijk het zwaarst geweest, alles was kapot en de zware rook was overal aanwezig. Fenna begon de namen te schreeuwen van de mensen, die haar zo dierbaar waren, de enige familie die haar nog restte : "Evert, Bram, Lieselotte, antwoord me ... alsjeblief..."

Niets... Ondanks de verschillende vuurhaarden, die haar omringden, kreeg Fenna het enorm koud. Weer riep ze alle namen, haar stem klonk intussen al enorm wanhopig.

Deze keer kwam er wel een antwoord, al was het niet meer dan een hoopje gekreun. Fenna haastte zich naar de plaats, waar ze het geluid gehoord had maar bleef dadelijk terug stokstijf staan. Daar, voor haar voeten lag het bewegingsloze lichaam van Evert, een beetje verder lag Lieselotte, het leek wel alsof ze op een stoel gekatapulteerd was, en de kreunende stem was duidelijk die van Bram geweest. Die probeerde immers op te staan maar zijn benen lieten het om de één of andere reden afweten.

Als in een reflex viel Fenna op haar knieën naast Evert en legde haar vingers in zijn hals, op zoek naar een hartslag. Een lichte hartpuls liet zich voelen en Fenna slaakte een lichte zucht van verlichting. Ze verplaatste zich dadelijk naar Lieselotte en voerde dezelfde handelingen uit. Ook daar was nog teken van leven.

Intussen waren nu ook de hulpdiensten gearriveerd en Fenna wenkte de hulpverleners voor dringende medische bijstand. Ze praatte intussen zachtjes tegen Evert terwijl ze zijn hand stevig in de hare klemde: "alles komt goed, de dokters gaan jullie terug oplappen, denk er niet aan om mij alleen te laten met een nieuwe chef hoor"

Bram was gelukkig wel bij bewustzijn maar had veel pijn. Hij vertelde Fenna over het gsm toestel, dat aan het bellen sloeg. Het had hun enige kostbare seconden gekost alvorens ze begrepen hadden dat dit een aanslag  kon zijn. Evert had vervolgens het toestel naar het raam geworpen maar het ding ontplofte al voor het het raam bereikte.  Bram had zich nog voor de worp op de grond laten vallen en dat was zijn redding geweest. Evert en Lieselotte hadden minder geluk en werden beiden weggekatapulteerd door de impact van de bom.

Fenna besloot haar collega's te volgen naar het ziekenhuis maar moest daar nog lang wachten op nieuws van de artsen. Ze zakte neer op één van de ziekenhuisstoeltjes en begon ineens onophoudelijk te huilen. Het werd haar allemaal teveel : Menno dood, Carla vertrokken en nu  Evert en Lieselotte misschien zwaar gewond. Ze was zo opgegaan in haar verdriet dat ze zelfs niet merkte dat er een man naast haar was komen zitten.

"Fenna ? ... Fenna Kremer ?" vroeg de man. Fenna keek verschrikt op. Het viel haar dadelijk op dat de man helderblauwe ogen had en gitzwart haar. Op de één of andere manier deed hij haar denken aan McDreamy van Grey's Anatomy. Ze bracht haar gedachten snel terug op orde en zei :" Ja, dat ben ik en u bent... ?"

De man glimlachte nu –hij zag er zelfs nog knapper uit- en stelde zichzelf voor : "mijn naam is Pieter Verhoeven, ik ben jullie nieuwe korpschef in de plaats van Carla"

Voor Fenna iets kon antwoorden, vervolgde hij : "ik vind het vreselijk wat er met julllie team gebeurd is, ik hoop van ganser harte dat alles goed komt. Vind je het erg als ik samen met jou op nieuws wacht. Zo kunnen we tenminste al wat kennismaken, al had ik het liever op een andere plaats en manier gedaan."