Second Chance \\ H. S Fanfiction

Κεφαλαιο 1

Χοουπ'ς POV

Το ξυπνητηρι μου χτυπαει και πρεπει να σηκωθω για να παω στην αδερφοτητα. Ομως δεν μπορω να κουνηθω νιωθω πολυ εξαντλημενη και επισης δεν ειμαι ετοιμη να γνωρισω με ποιο ατομο θα συνκατοικω το πρωτο μου ετος στο πανεπιστημιο. Τι βλακια το δωματια να ειναι αναμοικτα. Δηλαδη τι θα γινει αν τυχει να ειμαι με ενα αγορι απο αυτα με τα τατουαζ και και σκουλαρικια παντου? Ειναι καπως τρομακτικοι και παντα οταν εβλεπα ενα τετοιο αγορι στον δρομο, αλλαζα πεζοδρομιο. Επλιζω ο συνκατοικος μου να ειναι κοριτσι και να μην ειναι και τοσο κοινωνικη γιατι δεν τα παω και τοσο καλα με τους αλλους απο αυτο τα περιστατικο με τον Λουκ.
"Χοουπ σηκω επιτελους. Ειμαι εδω κατω ετοιμη και σε περιμενω και εσυ ουτε εχεις ντυθει ουτε πρωινο εχεις φαει."λεει με την τσιριχτη φωνη της η θεια μου.
Αυτη με μεφαλωσε μετα απο τον χαμο του μπαμπα μου οταν ημουν τριων και αργοτερα το θανατο της μητερας μου στα δεκατεσσερα μου. Λενε οι γιατροι οτι η μητερα μου επερνε ναρκωτικα αλλα προσπαθω να μην σκεφτομαι οτι ζουσα με ενα ναρκωμανη στο σπιτι μου. Και ο πατριος μου δεν με βοηθουσε και καθολου. Παντα μου συμπεριφεροταν ασχημα, με χτυπουσε και ηταν και λιγο περιεργος.
"Ερχομαι σε ενα λεπτο."της απανταω και σηκωνομαι απο το κρεβατι. Κατευθυνομαι προς το μπανιο και αντικριζω τον εαυτο μου στον καθρεφτη. Ειμαι πραγματικα χαλια. Τα ξανθα μαλλια μου πετανε απο καθε μερια και εχω κατι τεραστιους μαυρους κυκλους κατω απο τα καφε ματια μου. Αρχιζω να ξεντυνομαι και και μπαινω μεσα στην μπανιερα για να κανω ενα γρηγορο ντουζ. Παιρνω το αφρολουτρο και το σφουγγαρι και αρχιζω να τριβω το σωμα μου. Μετα απο καποια λεπτα παιρνω το μπουρνουζι μου και αρχιζω να χτενιζω με την βουρτσα τα μαλλια μου. Οταν επιτελους τελειωνω απο το μπανιο το αποτελεσμα δεν μου αρεσει απολυτα γιατι συνεχιζω να εχω τους μαυρους κυκλους και δεν εχω καμια ορεξη να τους καλυψω αυτη τη στιγμη. Παω τρεχοντας στην ντουλαπα μου και βγαζω απο εξω ενα κοντομανικο ασπρο μπλουζακι με ενα καρο μπουκαμισο και ενα σκουρο μπλε τζιν. Χτενιζω για τελευταια φορα τα μαλλια μου και κατεβαινω κατω για να φαω το πρωινο μου.
"Αντε επιτελους. Νομιζα οτι ποτε δεν θα κατεβαινες απο εκει πανω."μου ειπε η θεια μου εκνευρισμενη απο την αργοπορια μου.
"Συγγνωμη απλα αργησα να σηκωθω."την λεω και αρχιζω να τρωω το ψωμι μου με την μαρμελαδα. Καθομασταν για αρκετη ωρα αμιλητες μεχρι που τελειωσα το φαγητο μου και κινηθηκα προς την πορτα οπου ηταν τα δυο μαυρα μποτακια μου.
"Λοιπον ετοιμη?"με ρωτησε η θεια μου.
"Πιο ετοιμη δεν γινεται."της απαντησα και της εσκασα ενα ψευτικο χαμογελο κανοντας την να χαμογελασει.
"Τελεια παμε τοτε."ειπε και μολις βγηκαμε εξω απο το σπιτι κλειδωσε την πορτα.
Στον δρομο μου ελεγε τι επρεπε να προσεξω,πως να συμπεριφερομαι και κυριοτερο να συγκεντρωνομαι στα μαθηματα μου. Μολις φτασαμε στον προορισμο μας αντικρισα ενα μεγαλο κτηριο και η θεια μου με σκουντηξε γιατι ειχα μεινει με το στομα ανοιχτο.
"Κλεισε το στομα σου μην μπει καμια μυγα και κατεβα απο το αμαξι για να παρεις τις βαλιτσες σου."ειπε και υπακουσα.Ποτε δεν πιστευα οτι η αδερφοτητα θα ηταν τοσο μεγαλη.
"Λοιπον αυτα ειναι ολα. Αν χρειαστεις οτιδηποτε απλα παρε με τηλεφωνο και θα στο φερω. Σε αγαπω πολυ."μου ειπε και με αγκαλιασε.
"Και εγω σε αγαπω παρα πολυ θεια."της ειπα ανταποδιδωντας της την αγκαλια και ξεκινησα για να μπω μεσα στο κτηριο. Μολις μπηκα το ματι μου εντοπισε μια κοντοβυζη κοπελιτσα η οποια υποθετω θα ηξερε που ειναι το δωματιο 256.
"Συγγνωμη ψαχνω το δωματιο 256."της λεω
"Ε και εγω τι φταιω."απαντησε με αγενεια.
"Μηπως ξερεις που ειναι."ρωταω λιγο θυμωμενα. Δεν την συμπαθω καθολου αυτη την κοπελα.
"Καλα απλα ακολουθα με."λεει αναστεναζοντας.
Με οδηγει στο δευτερο οροφο σε ενα σχετικα στενο διαδρομο και με οδηγει σε μια πορτα με το ονομα 256.
"Οριστε κοπελια το δωματιο σου και καλη διαμονη."μου λεει και μου πεταει το κλειδι το δωματιου. Παταω ενα ευχαριστω και μπαινω μεσα. Το δωματιο ηταν μεσσαιου μεγεθους και ειχε δυο μονα κρεβατια. Το καθενα απεναντι απο το αλλο και μια μικρη τηλεοραση διπλα απο ενα παραθυρο. Καθως πηγαινω προς ενα κρεβατι παρατηρω οτι υπαρχουν βαλιτσες στο πατωμα. Αυτο συμαινει οτι καποιος εχει ηδη ερθει εδω και απο οτι φενεται εχει τακτοποιησει και τα πραγματα του. Ξαφνικα ακουγεται ενας ηχος μεσα απο το μπανιο και εγω κυριολεκτικα ουρλιαζω απο τον τρομο μου καθως ενα ξανθο αγορι με μπλε ματια και καλογυμνασμενο σωμα βγαινει απο το μπανιο με μια πετσετα τυλιγμενη πολυ κατω στους γοφους του. Δεν το πιστευω ειναι ιδιος ο Λουκ. Κανονικα τωρα θα εβαζα τα κλαματα αλλα με το ζορι κρατιεμαι για να μην με περασει ο συνκατοικος μου περιεργη και μαλιστα απο την πρωτη γνωριμια.
"Συγγνωμη που σε τρομαξα. Δεν ηξερα οτι θα ειχα συνκατοικο. Το ονομα μου ειναι Ναιαλ."μου λεει και τεινει το χερι του σε εμενα. Δεν ξερω αν πρεπει να του ανταποδωσω την χειραψια γιατι ειμαι τοσο ξαφνιασμενη και σοκαρισμενη με το ποσο μοιαζει ο Ναιαλ με τον Λουκ. Επισης φοβαμαι οταν ανοιξω το στομα μου θα αρχισω να κλαιω με λυγμους. Παρολα αυτο του δινω το χερι μου και προσπαθω να συστηθω.
"Χοουπ."του λεω τελικα
"Χαρηκα για την γνωριμια Χοουπ."μου λεει και μου δινει ενα χαμογελο.
Εκεινη την στιγμη ενα ψηλο αγορι με σγουρα καστανα μαλλια και καταπρασινα ματια μπουκαρει στο δωματιο.
"Οπα Ναιαλ ποια ειναι η γκομενα?"ειπε και μου εδωσε ενα αηδιαστικο χαμογελο.
"Ειναι η συνκατοικος μου ρε βλακα και την λενε Χοουπ."
"Οχ συγγνωμη ρε μωρο μου δεν το ηξερα. Το ονομα μου ειναι Χαρρι."λεει το αγορι με βαρια βρετανικη προφορα. Κανονικα θα τον εβριζα που με ειπε γκομενα αλλα δεν μπορω να βγαλω λεξη.
"Καλα οκ αρκετα γνωριστηκατε. Καλυτερα να πηγαινουμε και να αφησουμε την Χοουπ να βολευτει."λεει ο Ναιαλ και περναει μια μπλε μπλουζα πανω απο το κεφαλι του.
"Οκ τα λεμε αργοτερα πριγκιπισσα."μου λεει ο Χαρρι και φευγουν και οι δυο κλεινοντας την πορτα πισω τους. Ετσι μενω επιτελους μονη μου και τοτε ειναι που ολα τα δακρυα που κρατουσα ολη αυτη την ωρα αρχιζουν να τρεχουν και πλεον κλαιω με λυγμου. Εγω φταιω που το επαθε αυτο ο Λουκ. Εγω φταιω γιατι αν το μαθαινα νωριτερα θα προλαβαινα τουλαχιστον να τον αγκαλιασω και να τον φιλησω για τελευταια φορα. Δεν μπορω αλλο να κουβαλαω αυτο το βαρρος και τωρα πως θα ειμαι στο ιδιο δωματιο με τον Ναιαλ αν καθε φορα που τον βλεπω μου φερνει στο μυαλο τις αναμνησεις μου με τον Λουκ. Χωρις να το καταλαβω καθομαι πανω στο κρεβατι του Ναιαλ και με παιρνει ο υπνος.