Κατερίνα: "Το είπα και τέρμα"
Δανάη: "Τι καλή που είσαι"
Κατερίνα: "Ναι, το 'χω και αυτό!"
Γειά! Είμαι η Δανάη και από εδώ είναι η κολλητή μου, η Κατερίνα. Πάμε και οι δύο Πρώτη Λυκείου. Για την ακρίβεια, θα πάμε. Το καλοκαίρι τελειώνει όπου να 'ναι δυστυχώς. Σε δύο βδομάδες αρχίζουν τα σχολεία. Φρίκη! Απεχθάνομαι το σχολείο όσο και η Κατερίνα. Εντάξει, ίσως εμένα να μου αρέσει λίγο περισσότερο. Δεν ξέρω γιατί. Βαριέμαι στο σπίτι, παρόλο που έχω δύο αδέλφια. Η Νικολέτα είναι 11 και ο Γιάννης 7. Τέλος πάντων, με την Κατερίνα γνωριζόμαστε από την Πρώτη Γυμνασίου, αλλά τότε δεν κάναμε και πολύ παρέα. Στην Δευτέρα οι παρέες μας μάλωσαν για μια παρεξήγηση. Στην Τρίτη ήρθαμε πιο κοντά και καταλήξαμε τρελές κολλητές. Ας γυρίσουμε, όμως, λίγο στο παρόν. Βρισκόμαστε σε ένα παγκάκι και με έχει πρήξει. Λέει πως αν είμαστε στην ίδια τάξη φέτος θα καθίσουμε μαζί στο θρανίο.
Δανάη: "Ξέρεις πως θέλω πάρα πολύ, αλλά αν είναι και ο Λευτέρης στην τάξη μας θα μου ζητήσει να καθίσουμε μαζί"
Κατερίνα: "Κοίτα κόλλημα. Κι αν δεν σου το ζητήσει?"
Δανάη: "Πέρυσι στα αγγλικά αυτό έκανε"
Ο γλυκός μου. Μόνο στα αγγλικά ήμασταν μαζί και μου είχε ζητήσει να καθίσουμε μαζί. Θυμάμαι περίμενα με αγωνία να έρθει εκείνη η ώρα!
Κατερίνα: "Θα του πεις ότι θα κάτσεις μαζί μου!"
Δανάη: "Άντε καλά"
Χτυπάει τα χέρια της και γελάει σαν μικρό παιδί. Λατρεύω αυτή της την κίνηση. Δείχνει τόσο ανέμελη, τόσο όμορφη, τόσο... Στοπ! Τι κάνω? Πάλι άρχισα τα ίδια? Η Κατερίνα είναι κολλητή μου! Άσε που τα έχω και με τον Λευτέρη. Ηρεμία. Όλα καλά.
Κατερίνα: "Γη καλεί Δανάη. Γη καλεί Δανάη. Με λαμβάνεις? Όβερ"
Δανάη: "Τι κάνεις?"
Κατερίνα: "Εδώ και δέκα λεπτά σου μιλάω και εσύ πέρα βρέχει. Τι σκέφτεσαι?"
Δανάη: "Ε? Εε..τίποτα ρε. Όλα καλά. Σ' ακούω!"
Κατερίνα: "Τι έλεγα?"
Δανάη: "Εμ..να..καλά δεν σε άκουγα..σορρυ.."
Σκύβω το κεφάλι μου αλλά μου το σηκώνει αυτή με το χέρι της με αποτέλεσμα να αντικρίσω τα γαλανά της μάτια. Εκείνη την στιγμή όλα πάγωσαν. Οι ματιές μας κλείδωσαν. Ωω, θα μπορούσα να κοιτάω ώρες αυτά τα υπέροχα μάτια..είναι λες και ξεδιπλώνεται μέσα τους ολόκληρη η θάλασσα. Δίνω ένα νοερό χαστούκι στον εαυτό μου. Σύνελθε!
Κατερίνα: "Τι συμβαίνει?"
Δανάη: "Εμ...να..μαλώσαμε μωρέ λίγο το πρωί με τον Λευτέρη..."
Ναι μαλώσαμε λίγο είναι η αλήθεια, αλλά δεν ήταν και τόσο σημαντικός ο λόγος..δεν μπορούσα όμως να της στα αλήθεια τι σκεφτόμουν...Θα την χάσω και δεν το θέλω αυτό..
