Πρώτη Ματιά

Κεφάλαιο 12

Πήγαμε σε μια καφετέρια και μιλήσαμε πολύ με αποτέλεσμα να μάθουμε ακόμα καλύτερα ο ένας τον άλλον. Μου μίλησε για αυτά που αισθάνεται για εμένα απο την στιγμή που με είδε και ήθελα να κλάψω από συγκίνηση. Αρχικά, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κι εκείνος απο την στιγμή που με είδε ένιωσε κάτι. Χάσαμε ενάμιση μήνα τσάμπα. Αλλά δεν πειράζει. Έτσι μάλλον ήταν καλύτερα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, που λένε! Έπειτα, με άφησε στο σπίτι και μου χάρισε ένα γλυκό, τρυφερό και παθιασμένο φιλί για καληνύχτα.

Έτσι πέρασαν και οι επόμενες 3 εβδομάδες. Έιμασταν πολύ καλά μαζί, βγαίναμε κάποια απογέυματα και συνήθως πηγαίναμε κάπου μακριά για να μην μας δει κανείς. Δεν με κούραζε αυτή η μυστηκοπάθεια. Με εξίταρε είναι η αλήθεια. Ένα βράδυ που είχαμε πάει σε ένα μπαρ και αργήσαμε να γυρίσουμε, στεκόμασταν έξω απο το σπίτι μου και κατάλαβα ότι ήθελε να ανέβει επάνω για να προχωρήσουμε...του έδωσα να καταλάβει με πλάγιο τρόπο ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα κι εκείνος με καθυσήχασε λέγοντας μου ότι δεν θα με πιέσει για τίποτα. Ο Μιχάλης, ωστόσο, μου είχε ζητήσει αρκετές φορές να βγούμε αλλά του αρνήθηκα ευγενικά, και η αλήθεια είναι πως είχα αρχίσει να νιώθω άσχημα τόσες φορές που τον είχα απορρίψει αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ο Γιάννης δεν τον συμπαθούσε και δεν ήθελα να έχουμε προβλήματα. Για την σχέση μας ήξερε μόνο η Ελπίδα η οποία χαιρόταν πολύ και δεν μου θύμωνε όταν καμιά φορά την παραμελούσα. Καταλάβαινε. Και φυσικά η μητέρα μου. Δεν μπορούσα να την αφήσω στην άγνοια. Αν και είχε κάποιες αναστολές λόγω ηλικίας τις ξεπέρασε γρήγορα. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να είμαι και όλη την ημέρα μαζί του, αρκεί να μην παραμελίσω τα μαθήματα μου και να συνεχίσω να είμαι μια καλή μαθήτρια και φυσικά να μην κάνω κάτι χωρίς να το θέλω, ούτε να βιαστώ.

Σήμερα το βράδυ θα βγαίναμε, εγώ, ο Γιάννης, η Ελπίδα και ένας φίλος του Γιάννη σε ένα μπαράκι. Πρώτη φορά θα με γνώριζε σε φίλο του και ήμουν λίγο αγχωμένη είναι η αλήθεια. Φόρεσα ένα μαύρο, στενό φόρεμα που ήταν λίγο πιο πάνω απο το γόνατο, φόρεσα τις μαύρες γόβες μου, έκανα τα μαλλιά μου ελαφρές μπούκλες, βάφτηκα ελαφρά και περίμενα την Ελπίδα να περάσει για να πάμε μαζί. Ο Γιάννης και ο φίλος του θα πάνε μαζί και πιθανόν να τους βρούμε εκεί. Η Ελπίδα δεν άργησε και ήταν πραγματικά πολύ όμορφη. Φορούσε μια κόκκινη ψηλόμεση φούστα με ένα μάυρο στενό κορμάκι και τις ψηλές της μπόντες. Τα ξανθά μαλλιά της ήταν ίσια και είχε βαφτεί κι εκείνη ελαφρά. Πήγαμε στο μπαράκι με το τρένο και ευτυχώς τα αγόρια ήταν εκεί. Φίλησα τον Γιάννη και εκείνος μας σύστησε. Τον φίλο του τον έλεγαν Στέφανο και ήταν πολύ ωραίο παιδί. Αν θυμάμαι καλά ο Γιάννης μου είπε ότι είναι 27 χρονών και ασχολείται με την χημεία. Είναι μαζί από το δημοτικό και είναι αχώριστοι.

Η Ελπίδα μιλούσε με τον Στέφανο και έδειχναν να απολαμβάνουν την συζήτηση. Εγώ χόρευα και προσπαθούσα να παρασύρω και τον Γιάννη ο οποίος δεν ηταν και πολύ του χορού. Χορεψαμε για λίγο και μετά πήγαμε πίσω στο τραπέζι. Παρήγγειλα άλλο ένα ποτό και ο Γιάννης με κακοκοίταξε.

"Ναταλία, δεν θα πάρεις άλλο!"

"Έλα μόνο αυτό. Τελευταίο. Στο υπόσχομαι." με κοιτάει καλά καλά "αχ έλα..είμαι 17 χρονών πια. Ξέρω να με προστατεύω, μην αγχώνεσαι!" έδειξε αρκετή υπομονή και τελικά με άφησε. Παρ' όλα αυτά ο Στέφανος και η Ελπίδα δεν είχαν ξεκολλήσει. Μιλούσαν και γελούσαν συνεχώς. Εγώ με τον Γιάννη τους κοιτούσαμε πονηρά και καταλαβαίναμε ότι κάτι γίνεται.. Αρχίσαμε να φιλιόμασταν έντονα με τον Γιάννη, έτσι μπροστά στον κόσμο αλλά δεν μας ένοιαζε. Χάιδευα την πλάτη του κι εκείνος όλο μου το κορμί. Ένιωθα λίγο άβολα αλλά δεν μπορούσα να το σταματήσω, μ' άρεσε που του άρεσε το σώμα μου. Ξαφνικά με σπρώχνει και τον κοιτάω με απορία.

"Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω..." είπε και κοίταξε κάτω. Αμέσως κατάλαβα και ντράπηκα. Είχε ερεθιστεί κι αυτός κι εγώ λίγο, βέβαια για εκείνον ηταν όλα χειρότερα. Δεν μου άρεσε που του το έκανα αυτό αλλά δεν ήξερα αν μπορούσα να το κάνω. Μετά από λίγο φύγαμε και εγώ με την Ελπίδα πήγαμε σπίτι της, θα κοιμόμουν εκεί σήμερα. Της είπα όλα όσα έγιναν στο μπαρ με τον Γιάννη.

"Δεν ξέρω βρε Ναταλία μου...είναι πολύ καλό παιδί, σ'αγαπάει και τον αγαπάς. Αφού ούτως ή αλλως κάποια στιγμή θα γίνει..γιατί όχι τώρα; Δεν υπάρχει κάτι να φοβάσαι, όλοι το κάνουν." είχε δίκιο...δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρώ άλλο τον Γιάννη..βαθιά μέσα μου κι εγώ το ήθελα, τον αγαπούσα ειλικρινά και ήθελα να είναι ο πρώτος μου. Του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη.

"Εσύ; Με τον Στέφανο; Τι έγινε; Έβλεπα πολλά!" είπα όλο νόημα.

*Εε...να μωρέ...είναι και πολύ ωραίος, και πολύ καλός και όλα αυτά. Μιλάγαμε, λέγαμε για τις ζωές μας και γενικά με έκανε να νιώθω πάρα πολύ όμορφα, σαν να τον ξέρω χρόνια."

"Μμμμ..χαίρομαι πολύ. Είναι όντως πολύ καλό παιδί και κολλητός του Γιάννη."

"Δεν ξέρω..εμένα με εντυπωσίασε πολύ...μπορώ να πω ότι ίσως και να είμαι ερωτευμένη μαζί του...δεν ξέρω σίγουρα...πάντως ελπίζω να τον ξαναδώ σύντομα!"

Μετά από λίγη ώρα μας πείρε ο ύπνος. Όλο το βράδυ δεν με άφησε να κοιμηθώ. Στριφιγυρνούσε και τυλιγίταν με το πάπλωμα και ένα Θεός ξέρει πως κρατήθηκα και δεν την έπνιξα με τι μαξιλάρι. Νόμιζα ότι δεν θα ξημέρωνε ποτέ. Γύρω στις 7 ησύχασε και με άφησε να κοιμηθώ σαν άνθρωπος μέχρι τις 1 το μεσημέρι...εε...κάτι είναι κι αυτό!

#Αυτό και για σήμερααα! Ελπίζω να σας αρέσει. Τι πιστεύετε ότι θα γίνει μετά; Γράψτε τα σχόλια σας!!
•Στην φωτογραφία ο Στέφανος.