Najtrudniejsze Zadanie || Sherlock

8. Bo strach to nic innego jak zdradziecka odmowa pomocy ze strony rozumowania

Bo strach to nic innego jak zdradziecka odmowa pomocy ze strony rozumowania.

Powoli przekroczył próg zapuszczonego mieszkania. Wystarczyło kilka spojrzeń i już wiedział wszystko.
- Tak jak przypuszczaliśmy, to jest dom Adamsa. Mieszkał tu z żoną, powodziło im się.
- Po czym wnioskujesz? - zapytał John.
- Widać tu kobiecą rękę i obecność mężczyzny. Nie kochanka, tylko męża. Widać że jego rzeczy są rozłożone na stałe. Są ze sobą około dziesięciu lat, małżeństwem są od ośmiu. Po rozbitych donicach, zniszczonych krzesłach i ogólnie po tym bałaganie wnioskuje że facet miał depresje po stracie żony...
- Sherlock - usłyszał głos swojej siostry która kucała przed jakimiś papierami rozrzuconymi po podłodze. Podszedł do niej i przyjrzał się dokumentom. Oprócz normalnych zapisków znalazł kartkę ze zdjęciem Rowella, jego danymi i wielkimi dwoma stemplami ,,zdrajca" i ,,zlikwidowany". Przyjrzał mu się szybko z siostrą i, zanim Lestrade, Donovan czy nawet John zdążył zauważyć, zwinął kartkę i schował za pazuchę. Wstał i odwrócił się do reszty.
- Mężczyzna wyjechał stąd niedawno, mając zamiar tu wrócić, chociaż wydaje mi się że już tego nie zrobi. Ja już wiem wszystko, teraz wy się tutaj bawcie - skinął głową w stronę wchodzącego właśnie Andersona i wyszedł z mieszkania, a Cath i John, po krótkim pożegnaniu, zaraz za nim.

Tygodnie mijały a sprawa stała w miejscu. Całymi dniami Sherlock siedział nieruchomo na podłodze, otoczony komputerami i dokumentami. Cath na dobre zadomowiła się na Baker Street, jej konflikt z Sherlockiem powoli ucichł i dużo czasu spędzała rozmawiając z nim o zbrodni i próbując razem odgadnąć położenie mordercy. W wolnym czasie często wychodziła z Johnem na spacery. Mycroft dużo do niej dzwonił, czasem też wpadał. I tego właśnie słonecznego dnia wszedł do salonu na Baker Street, gdy Johna nie było w domu, Sherlock siedział w swoim fotelu a Cath leżała z książką na kanapie pod ścianą.
- Mycroft! - dziewczyna odłożyła książkę na oparcie, wstała i skierowała się na boso w jego stronę - Coś się sta... - zaczęła zauważając że jej brat jest widocznie zatrwożony i coś go gryzie, ale zamarła gdy zobaczyła kto podąża za nim.
- Co wy tu robicie...? - cofnęła się kilka kroków - Mycroft, czemu ich tu... - nogi ugięły się pod zszokowaną dziewczyną, więc Sherlock owinął rękę w jej talii przyciągając do boku fotela, podtrzymując ją lekko i chroniąc przed osunięciem na ziemię.
- Mycroft, po co ich tu przyprowadziłeś? - zapytał z wyrzutem detektyw.
- Nie przyprowadziłem, stwierdzili że i tak tu przyjdą, ze mną lub bezemnie.
- Córeczko, tak tęskniliśmy... - siwowłosa kobieta wyciągnęła dłoń w stronę Cath i powoli podeszła do niej. Dziewczyna pisnęła i próbowała uciec do tyłu, ale jej brat pociągnął ją w stronę fotela, tak że upadła mu na kolana. Szybko się podciągnęła i przywarła do boku detektywa. Ten wstał biorąc ją na ręce i zniknął w korytarzu. Po chwili wrócił, już bez siostry.
- Po jaką cholerę przychodziliście wiedząc że ona tutaj mieszka? - zapytał przewędrowując przez salon do swojej kanapy a bratu wskazując fotel naprzeciwko.
- To nasza córka. Zamartwialiśmy się o nią przez te wszystkie lata.
- Tak? A wiecie że to przez was ona to zrobiła?
- Nie obwiniaj nas o to, Sherlocku, nie wiedzieliśmy że tak się to skończy - powiedziała ich matka.
- Widzieliście do czego doprowadziliście, teraz panicznie się was boi.
- Ale dlaczego, przecież powinna czuć raczej nienawiść... - zaczął ojciec.
- Na tak długiej ucieczce psychika Catherine zaczęła szwankować - zaczął Mycroft - spotykała wiele złych osób, widziała wiele złego w tak młodym wieku. Wy byliście tymi, którzy ją skrzywdzili i o ile na początku czuła do was nienawiść to z dnia na dzień, gdy nie widziała was tak często, a na wygnaniu spotykały ją złe rzeczy, jej wyobraźnia wiele z nich przypisywała wam. Każdego dnia wyobrażała sobie was jako coraz gorszych, coraz bardziej się was bała.
- Nawet teraz gdy jest już bezpieczna dalej ma koszmary. I to nie o ludziach których spotkała podczas ucieczki, tylko o was - powiedział Sherlock.
- I co teraz? Mamy zostawić naszą córkę?
- Nie macie już córki. Straciliście ją na własne życzenie. A teraz wynoście się stąd, ona nie chce was już więcej widzieć - detektyw wskazał im drzwi. Rodzice pokornie wyszli, rzucając im tylko zranione spojrzenia.
- Nie wiedziałem że już tak się znowu zżyłeś z Cath. Broniłeś jej jak lwica swoich lwiątek - stwierdził Mycroft.
- Ty też już idź - mruknął zamyślony Sherlock. Po wyjściu brata detektyw skierował się do sypialni siostry, ale jej tam nie zastał. Lekko wystraszony szybko sprawdził jeszcze łazienkę i sypialnie Johna, ale spotkał ją dopiero w swojej. Siedziała skulona na jego łóżku, a gdy usłyszała otwieranie drzwi szybko odwróciła głowę w ich stronę.
- Już wyszli - powiedział i rzucił jej pytające spojrzenie.
- Czułam się tu bezpieczniej... - wyjaśniła i wstała wychodząc za bratem z pokoju.

Cztery godziny i pięć herbat później, wieczorem, zanim John jeszcze wrócił, rodzeństwo siedziało razem na kanapie pod ścianą. A raczej tylko Sherlock, bo Cath leżała wzdłuż, mając swoje nogi na nogach brata. Detektyw trzymał w ręku scyzoryk i robił dziury, rozszarpywał, rozstrzępiał i przecierał nim wąskie jeansy siostry, jednak ani jedno ani drugie nie zwracało na to uwagi, pogrążone w swoich myślach.
- Wiesz co... Nadal nie rozumiem po co oni tu przyszli, chyba nie myśleli że im wybaczę, prawda? - odpowiadały jej tylko nieobecne skinienia głową i potakujące mruknięcia detektywa - jak oni w ogóle mogli... Skąd się dowiedzieli że tu jestem? Chyba Mycroft im nie powiedział... Chyba. Może jakoś skontaktowali się z panią Hudson, to przemiła kobieta, wręcz niezastąpiona, ale czasem zbyt dużo mówi... Tak, to pewnie ona, przecież John mówił że matka czasem dzwoni do niej żeby wypytać o ciebie, bo ty nigdy im nic nie mówisz - zaśmiała się podkładając ręce pod głowe. - Ale Mycroft mógł ich powstrzymać, zabronić im tu przyjeżdzać... Ej, słuchasz mnie w ogóle? -zmarszczyła brwi.
- Emm.. Tak, tak, kontynuuj - mruknął, dalej pracując dłońmi.
- No, tak jak mówiłam, mógł jakoś ich zatrzymać... Hej, co ty mi zrobiłeś z jeansami?! - Detektyw zdziwiony spojrzał w dół i zobaczył podziurawione nogawki spodni siostry.
- Tak wyglądają lepiej - stwierdził, próbując się wybronić. Cath podniosła jedną nogę do góry i obejrzała ją krótko.
- Może masz racje... Nieważne zresztą, a wracając do tematu, nie wiem jak oni śmieli próbować się w ogóle ze mną spotkać po tym co zrobi...
- Mam!!! - wykrzyknął Sherlock, zrzucając z ud nogi siostry i wstając. Zrzucił szlafrok i wziął z wieszaka płaszcz. - Szybko, ubieraj się!
Cath natychmiastowo się poderwała i zaczeła zakładać buty. Gdy oboje byli już ubrani zbiegli po schodach, spotykając w drzwiach wracającego Johna.
- W tył zwrot, drogi Watsonie! - Zawołał detektyw, złapał przyjaciela za ramiona i obrócił go znowu w strone drzwi. Wyminął go i wybiegł na dwór, a jego towarzysze za nim.
- Co się stało? - spytał John próbując nadążyć za konsultantem.
- Chyba coś ma! Chodź, szybko, musimy go dogonić! - zawołała Cath, złapała doktora za rękę i pociągnęła go za sobą.