Usiadłszy na fotelu, który okazał się być tronem, rozejrzał się po sali tronowej; zniszczona, podupadła, zżerana upływającym czasem. Jednak im dłużej się przypatrywał ścianom, tym więcej dostrzegał, z ruin, w których przebywał bił niesamowity majestat i piękno, niegdyś tętniące życiem. W niektórych miejscach, dostrzegał złote zdobienia – pozostałości po nich. Pomyślał wtedy, „Jakże wspaniała cywilizacja niegdyś tu żyła.” Jasnożółte ściany, przeplatane z zielonymi pasami, widoczne też były pozostałości płaskorzeźb, zdobionych złotem.
-Eder!- Dopiero teraz przypomniał sobie, że nie jest tu sam, że nie przyszedł tu po to, aby podziwiać piękno architektury wymarłej cywilizacji. Wstał szybko z tronu, i dopiero teraz zobaczył misterne wykonanie, okuty jedwabiem, cały zrobiony był ze złota, wzory rzeźbione na całości przypominały pismo, gdy próbował je odczytać, pewny był, że jest w nich ukryta niewyobrażalna moc. Spojrzał teraz na swego towarzysza; nie widział jego twarzy, nie widział też dokładnej sylwetki. –Chodź wreszcie! Pamiętaj, po co tu przyszedłeś!- Rzekł swym potężnym głosem, starzec, którego imienia nie znał. Eder nie wiedział, co się dzieje, gdzie jest i po co. Spojrzał wtedy na podłogę, ujrzał na niej piękne, wygrawerowane złotem, Drzewo Życia oraz kolejne napisy. Jednak nie była ona zniszczona, była nowa, dopiero co wyszła z pod młota artysty, który ją stworzył. Zdziwiony spojrzał na otaczające go ściany i filary.Biła od nich niewyobrażalna piękność, nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Wszystko nowe, zadbane. Rozejrzał się wokół siebie, nie dostrzegł już jego towarzysza. –Eder, głupcze. Trzeba było go słuchać – zreflektował siebie. Ruszył przed siebie, długą aulą, która rozciągała się przed tronem, szedł dobrych parę chwil. Na końcu był ogromny balkon (o ile można to nazwać balkonem). Po środku stało wyrzeźbione ze złota drzewo, to samo, które widniało na posadzce w sali tronowej. Nagle wszystko umilkło, nastała martwa, niczym nie zmącona cisza...
