Cześć. Jestem Victoria i mam 16 lat. Od 6 roku życia mieszkam sama z mamą w Londynie. Tata zostawił nas same wyjeżdżając za granicę. Tak poznał dziewczynę, z którą wziął ślub. Teraz juz o nas nie pamięta. Kiedy przyjeżdża do Londynu widuję go na ulicy, ale nigdy się nawet nie odzywam. Mijam go szybkim krokiem. Jestem pewna,że nie pamięta jak wyglądam.
Był chłodny listopadowy poranek. Siedziałam na szkolnym murku i powtarzałam materiał na pierwszą lekcję. Na boisku obok chłopcy ze starszych klas grali w nogę. Co jakiś czas jeden, najprzystojniejszy z nich odwracał się w moją stronę i posłał mi uśmiech. Próbowałam go odwzajemniać, ale mój nie był tak cudowny jak jego. Kiedy się uśmiechał pojawiały mu się dołeczki. Wyglądał tak słodko i chłopięco. W końcu zadzwonił dzwonek, chłopak uśmiechnął się po raz ostatni i pobiegł za resztą chłopaków. Ślamazarnie zeszłam z murku i poczłapałam do klasy na lekcję. Nie mogłam się skupić na tym co mówi nauczycielka. Cały czas rozmyślałam o tym cudownym uśmiechu. Z rozmyśleń wyrwał mnie głos siedzącej obok Cath.
- Opowiadaj! Który to?
- Ale o co Ci chodzi?- spytałam śmiejąc się.
- Oj, przecież widzę. Nie udawaj głupiej.
- Nie udaję. Kompletnie nie wiem dlaczego od razu twierdzisz, że ktoś mi się może podobać.
- No okay. Ale jak zmienisz zdanie to wiesz gdzie mnie szukać.
- Dobrze. Wiem, że miłość i te sprawy cholernie Cię kręcą.
- No to baa- zaśmiała się i wróciła do lekcji a ja zastanawiałam się gdzie jest i co robi chłopak od cudownych uśmiechów. Cath wpatrywała się we mnie śmiejąc się od ucha do ucha. Kopnęłam ją i zadzwonił dzwonek.
Do końca dnia dziewczyna próbowała zgadnąć o kogo chodzi. Na szczęście jej się nie udało. W sumie obawiałam się, że jeśli się dowie może postarać się bardziej niż ja i chłopak z cudownym uśmiechem będzie jej. A tego bym nie chciała.
