Yine saçma sapan bir güne uyanmıştım işte. O kadar da lazım değildim dünyada. Uyanmasam da olurdu ? Kimim var dı ki şu lanet dünyamda? Geceler hiç bitmeseydi olmaz mıydı? Sonsuza kadar uyusam? Bir daha hiç uyanmasam?
Ölsem göz yaşı dökecek kimim vardı? negatif ruh halim ve benden hiç bir ümidi olmayan bir ailem vardı. Ne için yaşıyorduk bu dünyada ? Kim için ? Bazıları geleceği için yaşardı. Bazıları aşk için. Sevdiği için. Peki ben ne için yaşıyordum? Aşk hayatımda bana uzak olan tek şeydi. Ne zaman aşık olsam bir bok çıkıyordu altından.
Bazı Insanlar kafalarında belirlediği profile aşık olmak isterlerdi. Sarışın olsun yok uzun boylu olsun yok işte gözleri ela olsun...
Benim içinse aşk kaderin bir cilvesiydi. Aşık olacağın kişi seni sevmeliydi mesela. Yoksa canın çok acıyordu. Evlat acısı gibi oturuyordu içine. Karşılıksızsa eğer aşkınız, kendinizi aynanın karşısında buluyorsunuz. Ve kafanızdaki tek soru 'Acaba kendime ne yapsam beni sever?' oluyordu.
Sırf beni sevsin diye şekilden şekile sokarsınız bedeninizi. Umursamaz davranırsınız bi bekere. Onu sevmiyormuş gibi davranırsınız. Sırf gururuna dokunsun ve beni elde etmeye çalışsın diye. Ama imkansızdır herşey. Iki çözüm vardır sadece. Ya öleceksin, yada kalbine gömeceksin. Çünkü o lanet duygular hiç bir zaman değişmeyecek.
Aşk bazende imkansızdır. O da seviyordur ama aileniz onu istemez. Yada onun ailesi seni istemez. O zengindir sen fakir. O güzeldir sen çirkin. Sen seversin o Sevmez. Yada mesafeler girer araya. Elinizde olsa koşarak gidebilirsiniz onun olduğu yere. Çünkü cennettir onun yanı. Cennettir onun gülüşü. Kokusu,Öpüşü.
Şöyle bir şey vardır. Sen seviyorsan o sevmez, o seviyorsa sen sevmezsin. Ikinizde seviyorsanız mutlaka bir engeliniz vardır. Evet hayat engellerle doluydu. Önemli olan bu engelleri teker teker aşmaktı. Ama düşündüğümüz kadar basit olmuyordu bazen herşey. O kadar şanslı olamıyorduk mesela. Ama denemeden 'Yapamam' derseniz zaten yapamazsınız. Eğer. 'Yapabilirim' derseniz zaten %50 sini yapmışsınızdır.
Hepimiz sınanıyorduk yaşadıklarımızla. Iyi yada kötü yaşayıp gidiyorduk. Kötü bir şey yaşadığımızda güçlü olmamız gerekiyordu ilk olarak. İntiharla bitebiliyordu çünkü sonu. Ölüm aslında bir çözüm değildi hiçbir zaman. Ama nefes alamıyordu insan bazen. Sorunlar üst üste gelince tek bir isteği oluyordu insanın. Ölmek...
Peki ölünce kurtuluyormuyduk herşeyden? Bitiyormuydu herşey? Hayır.
Sadece insan bazen önemsenmek ister. Sevildiğini bilmek ister. Bazı intiharların sebebi de budur aslında. Sizin için göz yaşı dökmelerini istersiniz. 'seni seviyorum' cümlesini duymak istersiniz mesela. Onun sizi sevdiğini bilseniz bile duymak hoşunuza gider. Tekrar...tekrar...
Peki neden ailemiz aşık olmamızı istemez? Aşık olmak çok mu kötü? Birini sevmek, özlemek, güldüğü zaman 'gülüşüne kurban' diye içimizden geçirmek? Suç mu? Hayır. Annemiz ve babamızda birbirlerini sevdikleri için evlendiler. Ailemiz bizden sorumlu oldukları için bizi korumak isterler. Bütün neden budur aslında.
Hayatta bizi üzen, inciten bir şeyler olsa bile onlarla baş etmeyi öğrenmeliyiz bence. Kendimizle dalga geçmek gibi mesela. Şişmansınız diye sizinle dalga geçenlerle birlikte sizde gülebilirsiniz. O zaman daha mutlu olacağınıza eminim. Yani duygusal bir şarkının remixini dinlemek gibi bir şey. Anladınız siz beni. tamam. Sustum.
OY VE YORUMLARINIZ BENIM ICIN COK ÖNEMLİ EMEĞE SAYGI PLEASE;))
