O daha çok küçükken başladı herşey zorluklarla ,mücadele ve sahte bir güler yüz.Gülmesi lazımdı onun herşeye rağmen, o maskeyi yüzüne kuşanması gerekliydi her ne kadar istemesede.O da sevmezdi güler yüzlü koskaca bir yalandan oluşan maskeyi kuşanmayı ama yapmasıda gerekliydi.Hayata karşı,insanlara,arkadaşlarına,akrabalarına ve kendini bu yalana inandırmak zorundaydı işte.Acılar çekti içten içe odasında ki dolabın köşesine yaslanır düşünür,çok çok düşünür sonra gözünden bir küçük damla akar sonra o damlalar gittikçe büyür ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya dönüşürdü.Sonra sabah olur yine yüzünde ki o tebessümü yapar ve annesinin,babasının ve arkadaşlarının karşısına çıkar hiçbirşey olmamış gibi muhabbet ederdi.İçinden bağırırdı;lann biriniz anlayın benii içim yanıyo,acıyo,kahretsin be,biriniz diyin ki senin neyin var gülüşün çok sahte ama diyen yoktu,belkide hiç olmayacaktı.Neyse derdi en iyisi böyle kimsenin birşey bilmesine gerek yok,kimsenin beni anlamasına gerek yok,derdi.Pekii onu bu acılara,mücadeleye,güçlü olması gerekliliğine ve sahte güler yüzlü olmaya iten sebep neydi acaba ?..
