Hurt

Κεφάλαιο 2ο

«Θες βοήθεια;» άκουσα μια βαθιά φωνή πίσω μου.

Γύρισα και είδα ένα αγόρι γύρω στην ηλικία μου ή και λίγο μεγαλύτερος. Για ένα λεπτό μου κόπηκε η ανάσα με την εμφάνιση του.

Είχε σκουλαρίκι στα αφτιά και στο αριστερό φρύδι του. Τα μαλλιά του ήταν καστανά, σγουρά και ατίθασα με έναν υπέροχο τρόπο. Φορούσε και εκείνος μαύρα και μπορώ να πω πως μου έκανε εντύπωση το στυλ του.

Δεν κατάλαβα πόση ώρα πέρασε όταν κατάφερα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του και έκανε ένα βήμα κοντά μου με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη. Με κατάλαβε.

«Εμ...αν μπορείς.» απάντησα επιτέλους στο ερώτημα του. Φυσικά και μπορούσε, ήταν ψηλότερος από μένα.

«Φυσικά, ποιο θες ;» απάντησε ευγενικά κοιτώντας με στα μάτια. Κοίταξα αμέσως την συσκευασία που ήθελα σε μια προσπάθεια να αποφύγω κάθε οπτική επαφή μαζί του.

«Εκείνο.» απάντησα δείχνοντας του.

Με μια κίνηση έφτασε την κρέμα και μου την έδωσε. «Ορίστε.» μου έδωσε την κρέμα χαμογελώντας. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο πριν πάρω την συσκευασία από το χέρι του.

Αμέσως ένιωσα κάτι όταν τα δάχτυλα του άγγιξαν τα δικά μου... σαν ηλεκτρισμός.

Ότι κι αν ήταν, το ένιωσε και εκείνος γιατί για λίγα δεύτερα χάθηκε το χαμόγελο του όμως επανήλθε αμέσως. Τι στο καλό..

«Ευχαριστώ.» απάντησα και έκανα να φύγω όταν με σταμάτησε η φωνή του.

«Τίποτα.. αμ.. το όνομα σου ;» ρώτησε.

Με ξάφνιασε η ερώτηση του και ξαφνικά έχασα τα λόγια μου. «Δεν...εμ...εγώ-»

«Ίγια, έλα να δεις!!» φώναξε ο Max από τον διάδρομο λίγο πιο κάτω από εμάς με έναν ενθουσιασμό.

«Ώστε Ίγια..» είπε χαμογελώντας και κατέβασα το κεφάλι μου για να κρύψω το δικό μου. Από που κι ως που χαμογελάω με τέτοια άνεση;

«Doniya για την ακρίβεια.» απάντησα. Α και τώρα γίνομαι φίλη με αγνώστους.

«Doniya...» μουρμούρισε περισσότερο στον εαυτό του παρά σε μενα. Ένιωσα αμήχανα ξαφνικά και είχα αυτό το περίεργο συναίσθημα που μου έλεγε να φύγω.

«Max πάμε να φύγουμε, θα ανησυχεί η μαμά!»

«Μα δεν είδες το-» τον διέκοψα πριν συνεχίσει , «Θα το δούμε άλλη φορά, εντάξει ;»