Geschreven op 18 maart 2016, omdat zij altijd mijn grootste inspiratiebron zal zijn.❤️
---------------------------------------------
{Daniël}
Met mijn blik strak op het spoor gericht sta ik te wachten op de trein. Het is 22:30, dat betekend dat er nog maar 2 treinen rijden die me naar mijn bestemming zullen brengen.
Het bankje onder mij voelt koud aan, de temperatuur is flink gedaald in het afgelopen half uur en het laat me balen van mijn stomme zet om, uit eigenwijsheid, toch geen jas mee te nemen. Lang blijven mijn gedachten niet hangen bij het koude bankje, ze dwalen af naar het gesprek dat ik ongeveer een half uur geleden had met mijn moeder.
"Je moet haar bellen en vragen hoe het gaat, laat haar spreken en laat haar leiden. Laat haar merken dat je bereid bent om alles op alles te zetten om haar vertrouwen terug te winnen. Ik weet dat het veel geduld nodig heeft maar als je haar écht terug wilt zul je daar zelf achter aan moeten gaan en het op de goede manier moeten oplossen."
De woorden van mijn moeder, die mij hoop in hadden gesproken, spookten door mijn hoofd. Ik vroeg me af of ik inderdaad misschien beter kon bellen dan langs gaan.. Maar aan de andere kant, ik stond nu toch al op het station. Het was een moeilijke keuze omdat ik Luna in deze situatie niet goed kon inschatten.
Twijfelend pak ik mijn mobiel en toets haar naam in; 'Luna❤️'.
Met trillende vingers klik ik op haar naam en langzaam breng ik mijn telefoon naar mijn oor, ik hoor hem zachtjes overgaan.. Maar ineens lijkt het me toch niet zo'n goed plan meer en met mijn hart kloppend in mijn keel hang ik snel op.
Dat scheelde weinig.
Ik besluit om de stoute schoenen aan te houden en haar toch te bezoeken.
Vlug werp ik een blik op mijn iPhone, 22:47. Nog 3 minuten en dan komt de trein eraan.
Een rilling beweegt over mijn ruggengraat en zorgt ervoor dat ik in een klap weer bij zinnen ben. Het dringt tot me door dat dit bezoekje een óf hele goede wending kan brengen, óf een hele slechte.
Om de laatste paar minuten in m'n eentje op het station door te komen, doe ik mijn oortjes in en zoek een liedje op youtube. Ik ga voor 'Beautiful Heartbeat'. Het duurt niet lang voor de muziek me weer meevoert naar de gedachtes die door mijn hoofd spoken, het zijn er veel, soms te veel. Om eerlijk te zijn haat ik mijn gedachtes 9 van de 10 keer, ze kunnen je humeur zo snel doen dalen, gelukkig zijn er ook goede gedachten..
Binnen enkele minuten arriveert de trein, op het moment dat ik instap word ik ontvangen door en warme walm.
De trein is redelijk vol, ik zie dat er nog ergens een paar plaatsjes vrij zijn, maar nergens kun je rustig en alleen zitten.
Ik plof neer tegenover een meisje, ze heeft golvend blond haar, ik schat haar zo rond de 16/17. Even kijkt ze op en kijkt me ongemakkelijk aan, ik glimlach kort en kijk daarna weg. Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat ze een beetje heen een weer wiebelt op haar stoeltje, het trekt lichtjes mijn aandacht en ongegeneerd staar ik naar haar. Wanneer ze opmerkt dat ik naar haar kijk word ze rood en kijkt ze weg. Het is grappig om aan te zien om heel eerlijk te zijn.
Het doet me realiseren hoe dom ik ben geweest om tegen Luna te liegen. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, maar die liefde die ik voor Luna voel is zo groot en echt, ondanks het leugen is alles altijd echt en puur geweest en ik ben zeker niet van plan om alles weg te gooien door één stomme fout..
Het heeft me lang gekost om te realiseren dat Luna niet zomaar een vriendinnetje is, ik heb eerlijk gezegd nooit in gezien wat ze altijd voor me gedaan heeft, maar nu ik flink de fout in ben gegaan flitsen al die momenten als een korte film voorbij en zorgt het ervoor dat mijn spijt en schuldgevoel met de minuut alleen nog maar toe neemt..
