It's Pink. -Discontinued-

Chapter 7

Harry's Pov.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και είδα ένα σημείωμα.. Το διάβασα.
" Αγαπητέ Χάρρυ. Ευχαριστώ για την υπέροχη νύχτα που μοιράστηκα μαζί σου. Την ζεστασιά του κορμιού σου μέσα στο δικό μου. Το πως με άγγιζες, ο τρόπος που έλεγες "μωρό μου", ο βίαιος τρόπος που έμπαινες μέσα μου έδειχναν έναν άντρα έμπειρο. Δεν είχες μόνο εσύ πρώτες φορές σήμερα ωστόσο. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος μου μίλησε τόσο γλυκά, η πρώτη φορά που κάποιος με φίλησε τόσο τρυφερά, η πρώτη φορά που πήγα με παρθένο, η πρώτη που φορά που κοιμήθηκα με κάποιον στο ίδιο κρεβάτι. Μου βγάζεις ένα πόθο και μια φλόγα. Θα ήθελα να το συνεχίσουμε αλλά δυστυχώς είμαι μια από αυτές τις κοπέλες που πληγώνουν, και δεν θέλω να χαλάσω το δικό σου χαμόγελο.

Τις καλύτερες ευχές μου

Μεσαλίνα, (μπορείς να με φωνάζεις και Λίνα.)

Υ.Γ. Πήρα ένα τηλέφωνο από το σταθερό σου ελπίζω να μην σε πειράζει, επίσης έφυγα από το παράθυρο. Ευχαριστώ ιδιαιτέρως για τα ρούχα.

Φιλιά."
Ανησύχησα.. Και ενώ χάρηκα απογοητεύτηκα.. Έλεγε με λίγα λόγια (υπονοούσε μάλλον.) ότι δεν έκανα για εκείνη..  Και ένιωθα τόσο άχρηστος. Έβαλα μερικά ρούχα του μπαμπά μου,  ένα μαύρο πουκάμισο, ένα μαύρο τζιν και μαύρα αθλητικά. Έβαλα το σκελετό το μαύρο τον γυαλιών μου και ξεκίνησα με το αυτοκίνητο να πάω σπίτι μου.. Είχα χάσει λίγη από την πρώτη ώρα αλλά έτσι κι αλλιώς ήμουν καινούριος οπότε μπορούσα να πω μια δικαιολογία. Έτρεξα στο σπίτι και πήρα την τσάντα μου, ήταν ο πρώτος μου χρόνος στο πανεπιστήμιο και είχα πολύ άγχος. Μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο και άρχισα να οδηγάω σαν τρελός προς το κτήριο. Μπήκα μέσα στην τάξη μου την πρώτη ώρα. Χημεία. "Ο κύριος Styles?" αποκρίθηκε ο καθηγητής που φαινόταν αρκετά νέος. "Ο ίδιος." χαμογέλασε ελαφρά. "Αργήσατε κύριε Styles. Να μην επαναληφθεί. Παρακαλώ καθίστε δίπλα στην Καλλιπάτειρα." μου έδειξε την κοπέλα. Την αναγνώρισα! Ήταν η κοπέλα που ήταν μπροστά από την Μεσαλίνα στην μπάρα. Φαίνεται να με αναγνώρισε και εκείνη και χαμήλωσε το βλέμμα ενώ είχε κοκκινίσει. Άρχισα να κρατάω σημειώσεις από όσα έλεγε ο Κ. Βλάσης (είχε γράψει το όνομα του στον πίνακα) ενώ παρατήρησα πόσο άσχημα πρέπει να αισθανόταν το κορίτσι που καθόταν δίπλα μου. Έτσι έκοψα ένα χαρτί από το τετράδιο μου και της έγραψα.
"Το μυστικό σου είναι ασφαλής με μένα."
Το είδε μου χαμογέλασε και της ανταπέδωσα το χαμόγελο.
" Δεσποινίς Brown και κύριε Styles. Οι ερωτοτροπίες δεν επιτρέπονται στο μάθημα μου. Παρακαλώ μαζέψτε τα πράγματα σας και βγείτε έξω." δεν με πήρε με τόσο καλό μάτι αυτός. Όλη η τάξη άρχισε να σχολιάζει και να ψιθυρίζει. Ο Κ. Βλάσης απαίτησε για ησυχία και συνέχισε το μάθημά του παρόλο που εμείς φεύγαμε. Βγήκαμε έξω και την κοίταξα. "Ξέρεις τίποτα για την Μεσαλίνα;" μου χαμογέλασε. "Ήξερα ότι θα παίξει κάτι μεταξύ σας. Η Μεσαλίνα όμως δεν είναι για σχέσεις.. Εννοώ ότι δεν τις αρέσουν οι σχέσεις.. Τέλος πάντων.. Ίσως θα έπρεπε να βρεις κάποια άλλη.. " Άρχισε να μου χαϊδεύει τον θώρακα μου και ήθελα να απομακρυνθώ. Ξαφνικά άκουσα τετράδια να πέφτουν προς μια κατεύθυνση και κοίταξα απότομα. Η Μεσαλίνα. Κάρφωσε το βλέμμα πάνω μου και μετά στο χέρι της Καλλιπάτειρας. Μάζεψε γρήγορα τα πράγματα της και προχώρησε. Τίναξα το χέρι της Καλλιπάτειρας και άρχισα να τρέχω. "Μεσαλίνα! Άσε με να εξηγήσω!" άρχισε να τρέχει χωρίς να μου δίνει σημασία και χώθηκε μέσα στην τουαλέτα των κοριτσιών. Δεν μπορούσα να μπω μέσα.. Άρχισα να χτυπάω την πόρτα. "Άνοιξε μου.. " χτύπησε κουδούνι και σε λιγότερο από 3 δευτερόλεπτα χιλιάδες μαθητές ξεχύθηκαν στους διαδρόμους παρασέρνωντας και μένα προς  μια κατεύθυνση. Λογικά στην.. Τραπεζαρία; Αναρωτιέμαι τι να κάνω... Σίγουρα με μισεί. Έβγαλα το φαγητό μου (μια μπανάνα και ένα σάντουιτς) και άρχισα να τρώω, άρχισα να σκέφτομαι πως θα μπορούσα να την φέρω κοντά μου όταν είδα μερικά κορίτσια να έρχονται και να αφήνουν τους δίσκους τους πάνω στο τραπέζι "μου". Άρχισαν να μου μιλάνε αλλά για να είμαι ειλικρινής ούτε που θυμάμαι. Πρόλαβα να φάω μόνο την μπανάνα μου και έτσι έβαλα ξανά το σάντουιτς μέσα στο μαύρο σακίδιο μου και άρχισα να περπατάω προς το επόμενο μάθημα αφού τους είπα ευγενικά πώς έχω αλλά πράγματα να κάνω. Χωρίς ίχνος ντροπής πάνω τους μου ζήτησαν το τηλέφωνο μου και εγώ τους απάντησα πως δεν το θυμάμαι και πως δεν έχω πάρει το κινητό κιτ για να τους το δώσω. "Ίσως αύριο?" με ρώτησε μια ξανθιά με μπούκλες και πράσινα μάτια "Αμέ." είπα και άρχισα να προχωρώ προς το μέρος που την είδα για τελευταία φορά. Θα ήταν μια μεγάλη μέρα, και δεν είχα ωραίο προαίσθημα γιαυτό.