SeMon Story

Rozdział 1

  Było dosyć późno kiedy wracałam do domu, jakaś dwudziesta druga.

Przerażona wszechobecną ciemnością i samotnością kroczyłam chodnikiem. Dochodziłam do wiaduktu, gdzie zazwyczaj można spotkać grupę dresiarzy.

Nie mając wyjścia ruszyłam w stronę głośnej grupy. Moje przerażenie pogłębiały rozmowy grupki:

- A pamiętasz jak tamtemu jeb...- krzyczał jeden rozemocjonowany.

- Jasne, to był okropne! - przerwał mu znajomy.

Chciałam jak najszybciej uciec od koszmaru. Niestety, jeden z dresiarzy zaczął mnie zagadywać:

- Cześć koleżanko! - Zwracał się do mnie. - Co tam u Ciebie?

- Dobrze - odpowiedziałam krótko i przyśpieszyłam.

Nim się obejrzałam chłopak zrównał się z moim krokiem.

W ciemnościach nie mogłam dojrzeć jego twarzy, lecz wiedziałam, że jest wysoki.

- Masz jakieś zainteresowania? - Zapytał się szybko, chcąc zagaić rozmowę.

- Hmm, lubię grać w Gta i Hurtworld. - Odparłam równie szybko mając nadzieję na jak najszybszy koniec rozmowy.

- To fajnie się składa, bo ja też. Może zagralibyśmy kiedyś razem? - Odparł wesoło.

- Raczej nie. - Odpowiedziałam przeciągle przyśpieszając kroku.

Chłopak nie rozumiejąc aluzji, również przyśpieszył.

- Nie udawaj niedostępnej, bo to śmieszne. - Parsknął. - Ja chcę jedynie pograć w grę.

- Eh... - Mruknęłam.

"To serio śmieszne. Nie mogę być taka nie miła, bo przecież chłopak nie jest chamski" - Pomyślałam.

- No dobra, może pogramy. Jutro jest sobota więc mam trochę czasu.

Było okropnie ciemno, ale byłam prawie pewna, że się uśmiechnął.

- Co dziś robiłaś? - Zagadał po chwili milczenia.

- Byłam w galerii zobaczyć nowe gry.

- Było coś ciekawego? Ja przymierzam się na Far Cry Primal. - Odparł luźno.

- Słyszałam, lecz nie ciekawi mnie za bardzo. - Odpowiedziałam ostrożnie starając się dobierać słowa na tyle aby go nie urazić.

- O gustach się podobno nie dyskutuje. - Mruknął.

- Obraziłeś się? - zapytałam zdenerwowana, przecież nie powiedziałam nic złego.

- Nie, coś ty. - zaśmiał się głośno.

Mój nowy znajomy był dziwny, a nastrój jak u czternastolatki z okresem, jednak polubiłam go.

Zwracając uwagę na to, że nie miałam za dużo znajomych, nie mogłam wybrzydzać.

Otrząsając się z zamyślenia zobaczyłam mój blok kilkanaście metrów dalej.

- O, tu mieszkam. - Powiedziałam spokojnie wskazując na rząd wysokich bloków.

- W którym dokładnie?

- Nie, nie trzeba. Dojdę sama. - Zachichotałam mimowolnie.

- Kilka metrów więcej nie robi mi różnicy. - Odparł.

Kiedy wkraczaliśmy na osiedle, mogłam dojrzeć jego twarz w świetle latarni.

Miał kwadratową szczękę, pełne usta i dosyć ładne, brązowe oczy. Jego skóra była blada i delikatnie piegowata, a jego włosy były krótkie i prosto zaczesane. Natomiast posturę miał jak większość nastolatków.

- Właściwie, nie przedstawiłaś mi się - zaśmiał się - tak jak ja Tobie.

- Ach, no przecież. - Odpowiedziałam przez śmiech. - Jestem Monika.

- A ja Marcin. - wyciągnął do mnie dłoń, a ja ją uścisnęłam.

- Znajdę Cię na facebooku. - Powiedział chłopak powoli odchodząc.

- Nie, nie. Chwila, mam telefon. - Pisnęłam i szybko wyciągnęłam komórkę z kieszeni, machając nią i w tej samej chwili wypadła mi z dłoni.

- Co ja mam niby powiedzieć?! - Krzyknęłam zestresowana, podnosząc telefon.

Oczywiście cała szybka rozbita.

- To chyba wracamy do pierwszego planu? - Zaśmiał się.

- Mhm. Co ja powiem rodzicom? - Jęknęłam nie zwracając uwagi na jego komentarz.

- Nic.

- Jak nic? Muszę coś powiedzieć.

- Dałbym by ci swój, ale trochę się różnią - Powiedział, wyciągając z kieszeni czarnego Samsunga, a następnie porównując go z moim poobijanym Iphonem.

- To jak rodzice cię nie udupią to może pójdziemy jutro na kebaba? - Uśmiechnął się nieśmiało.

- Możliwe. To jak? Znajdziesz mnie na Facebooku? - Odparłam nadal zdenerwowana.

- Tak. - Powiedział i odszedł szybkim krokiem.

Zbierając się w sobie weszłam na klatkę trochę zmieszana poznaniem z Marcinem i bardzo przerażona rozbitym telefonem wiedząc, iż to nie pierwsza rzecz, którą rozbiłam.