Sözsüz Müzik

1. Bölüm

Günlerden pazar...Ben yine aynı şeyleri düşünüp duruyorum.Bugün okul olmaması beni sevindirdi.Zaten tek mutlu olduğum konu buydu.Saatime baktım.Daha çok erken ama uykum yok.Gökçe'yi aradım.Telefonu kapalıydı.Yine uyuyordu galiba.Kalktım,babam daha uyanmamıştı.Elimi yüzümü yıkadım.Aynaya baktığımda aklıma lanet olası kadın geldi.Her ne kadar beni istemese de içimden bir ses onun yanına gitmem gerektiğini söylüyor.Neyse kahvaltı için aşağı indim.Kendime ve tabiki babama şöyle mis gibi bir omlet yaptım.Babamı hafta içi ve cumartesi sadece akşamları görüyorum.O yüzden pazar günleri benim için çok değerli.Babamın sesiyle irkildim."Günaydın prensesim!" "Günaydın baba" dedikten sonra omleti tabaklarımıza koydum.Biraz omlet yedikten sonra babam sordu:"Bugün ne yapacağız prenses?" "Ben eski bir arkadaşımı ziyarete gideceğim.Sonra seninle birlikte sinemaya gidebiliriz.Tabi istersen." Eski arkadaş dediğim o BiYOLOJİK KADIN... "Belinay kimmiş o eski arkadaş?" Ne diyecektim ben şimdi? "Hımm şey...Bizim Melis ilkokuldan" "Haa tamam size iyi eğlenceler" dedikten sonra yukarı çıktı. Of be rahatladım.Melis kim ya ? Neyse attım tuttu,keşke bu yeteneğimi sınavlarda da kullanabilsem.Gerçi babamda nerden bilcek benim ilkokul arkadaşlarımı.Ben bile unuttum!Odama çıktım.Dolabıma bir süre baktım ve sarı elbisemi giymeye karar verdim.Üstüne de kot montumu giyip kahverengi ayakkabım ve şirin bir çantamla kombine ettim.Hafif bir maskara ve eyeliner sürdükten sonra artık hazırdım.Evden çıktım ve cebimden adresin yazılı olduğu kağıdı çıkardım.Bir taksiye atladım.Ciddiyim atladım.Bu biyolojik kadın yani annem beni terk edip gitmiş.Bakmayacaksan doğurma ya .Gereksiz kadın.İşte o zamandan beri adı biyolojik kadın.En azından ben ona öyle diyorum.Yaşadığımız yerin yani İzmir'in en ücra köşesiydi burası. Ne tuhaf bir yer diye düşünürken ani bir frenle kafamı cama çarptım. Ne olduğunu anlamak için kafamı öne doğru uzattım.Taksinin önünden ağır ağır geçen itici tipler vardı.Sanırım onlara çarpmamak için orda durduk.Neyse yolumuza devam ettik.Ama içime bir ürperti geldi.Bir ara sokakta durduk. "Hanımkızım adres burası" "Ne!" Çok aşırı tepki vermiş olabilirim ama burası neydi ya resmen çöplük.Bilseydim buraya hiç gelmezdim.Parayı verip taksiden indim ve eski püskü binanın içine girdim.7 numara yazan kapının zilini çaldım.