Ik had mijn verhaal gedaan. Ik had vertelt dat ik blind was en dat het een hele grote schrik was om hier in deze wereld te kunnen zien. Mijn leven op aarde was stom, doordat ik niet kon zien moest ik overal bij geholpen worden. Ik kan niet schrijven of lezen, maar toch had ik altijd een droom; ik wou graag mensen iets leren, ik wou les geven en ik zou niets liever willen dan een wereld reis maken. Ik had ook verteld over mijn dromen, over de mysterieuze jongen met de grauwe ogen, die mij probeerde te vertellen dat we op elkaar leken.
Iedereen luisterde ademloos naar mijn levensverhaal, grote ogen die zich alleen maar op mij konden focussen waarin de grote aandacht van af was te lezen. Er viel even een stilte. Alle mensen gingen tegelijk staan, staken beide handen in de lucht en knielden voor mij neer.
'dit is een teken voor respect, voor jullie is dit in plaats van een applaus' zei Migmar die helemaal vooraan zat. Iedereen ging weer rechtop zitten en ik wou ook weer gaan zitten op de plaats waar ik eerst zat.
"wacht!" Riep een luide mannen stem die ik nog niet eerder heb gehoord vanuit een klein tentje die er onopvallend en onschuldig tussen andere tenten staat. Een hand stak buiten de tentdoeken uit en duwde ze aan de kant. Er kwam een oudere man tevoorschijn met een doek over zijn hoofd en een grote symbolische ketting om zijn nek. De man zei verder niets en liep rustig op de toekijkende mensen af. De oudere man baande zich een weg tussen de zittende groep door en zocht naar een plekje naast mij op de boomstronk.
'Loop met me mee' zei de man. Gedachten flitsten voorbij, maar ik negeerde ze, en ik knikte naar hem en we stonde tegelijk op. De man liep op een rustig tempo naar de tent waar hij uit kwam terwijl ik hem volgde. In de tent was een cirkel van kaarsjes met daar binnen in een kussentje, buiten de cirkel lagen nog drie kussentjes.
'ga zitten' zei de man 'terwijl het op het kussen ging zitten in de kring. Ik zat, en er was een kort moment van rust en stilte, een moment waarop de tijd leek stil te staan en er geen zorgen waren.
De man begon te spreken; 'ik ben Tulku, de Marsa, een Marsa is iemand die voorspellingen leest, geesten bestuurd en banden creëert met andere werelden. Een uitzondering van een wereld is de plek waar je ziel je bevind terwijl je slaapt. Een droom. Ik kan dromen lezen en ontcijferen. Ik heb je verhaal mee geluisterd, en ik weet wat je mij met je droom kan vertellen. Jij gaat zo meteen het opnieuw aan mij vertellen met zo veel mogelijk detail. Voordat je dat doet, laat je je voet rusten op je andere bovenbeen en met je andere voet net zo. Deze houding die je dan aanneemt het op planeet aarde 'de lotushouding'. Hier heet dat dregi. Sluit uw ogen en neem de rust waar'.
Zoals de man gevraagd had nam ik een dregi aan en concentreerde ik me op de rust, die duidelijk aanwezig was. Na een minuut of tien stak de man zijn hand op, iets wat je kon horen doordat het zo stil was. Zachtjes begon ik te spreken en legde mijn dromen uit zoals de man dat vroeg.
Na afloop stond de man op haalde zijn doek van zijn kale hoofd en boog zijn hoofd en zei; 'Bedankt'. Ik stond ook op en boog met mijn hoofd op precies dezelfde manier als hij deed, lachte een verlegen lachje en liep de tent uit. Buiten de tent rekte ik mij uit en slaakte een diepe gaap. Ik was moe en liep richting een groepstentje waar ik mijn bed kan vinden.
De volgende ochtend werd ik moeilijk wakker. Ik kon maar niet in slaap vallen deze nacht. Dit keer werd ik niet opgejaagd door enge dromen, maar de onnozele gedachten.
'Wat zouden mijn dromen betekenen, toen ik nog op aarde leefde?' Dacht ik bij mezelf.
'wat zou de man erover zeggen?'
'hoe laat is het' mompelde ik hardop, zonder dat dat de bedoeling was.
Ik werd door een grote plens water bedolven. Ik schrok helemaal wakker, en realiseerde me dat ik in mezelf praatte.
