Simsiyah

Boşversene

Bitmişiz biz. Umut yok. Aşk yok. Mutluluk yok. Kimse yok. Şu hayatta yalnız başımıza kalmış karanlıkta susmuş diğer insanları izliyoruz. Saçmalığın ortasında kalmışız. Düşünceler, hayaller saçma. Bizler öyle birşeyin ortasındayız ki acılarımızla baş başa kalmışız. Hayatımıza bir insan alıyoruz acılarımızı yüzümüze vuruyor bir kez daha yıkıyor, yaralıyor bizi. Bizler yaralanınca hayatı anlamıyoruz sadece acı çekmeyi anlıyoruz. Acı ise her insanın içinde birikmiş kirli kan. Hangimiz suçsusuz? Oturun bir düşünün ne yaptım da insanlar benden gidiyor diye. Şanslı falan değiliz biz bunlar sadece dışarıdaki insanların görüşü. Her erkeğin altında olmak mutluluk verici birşey mi? Hiç bundan pişmanlık duymadınız mı mesela? Veya en yakın arkadaşının arkasından boş boş konuşunca hiç pişman olmadınız mı? Biliyor musunuz asıl acı çekeceğiniz konular bunlar değil. Asıl acı kimsesi olmadan yaşayana denir. Onlar hep yalnızdılar. Sizler gibi yarı yolda yalnız kalmadılar. Küçükken yaraları olduğunu bile anlamadan yaşadılar. Çünkü onlara acıyı öğreten olmadı. Kendi kendine öğrendiler. Oturup kalkmayı bile kendileri öğrendiler. Tek başlarına. Ne kadar zor bişe değil mi tek başımayım demek. Sizler hep birisi uğruna yaşadınız. Ön yargılarınız insanları incitti. Şunu da biliyorsunuz kendiniz için yaşamalısınız. Başkası için yaşayınca ne olacak sen ölünce oda ölecek mi? Bunların hepsi lafta. İnsan önce kendini bilmeli tanımalı sonra kimin için ne yapacağını bilir. Sizlere şunu demek isterim ki gözlerinizi açın. Hayata kısık gözle bakarsan herşey gördüğün kadar olur. Hayat kısa birisinin yaralarınızı sarmasını beklemeyin daha çok yara açar. Kendi kendinize sarmayı bilin. Çünkü o yaraları kendinize siz açtınız bir başkası değil. İşte sizler hep başkasının açtığını sandığınız o yaralarla ön yargılı davranıyorsunuz. Aksine hayat sizin. Siz kurguluyorsunuz istiyorsunuz. Yani bunda sizin suçluluk payınız var. Hatayı başkasında ararsan gördüğün hep o olur. Hayata bakış açınız gibi..