One Way

10.

"Ahh thuis." Jessie duwde de grote, zware deur open waarmee hij in ons huis kwam. Mijn moeder en ik wisselde even snel een blik, maar keken daarna weer Naar Jessie, die op dat moment zijn gympen uittrapte, en bukte om ze weg te zetten. Ik hoorde het geluid van een rits die naar beneden werd getrokken, daarna zware voetstappen die steeds verder weg bleken te gaan. Zelf trok ik de rits van mijn enkellaarsjes naar beneden, en hing mijn leren jas aan de bovenste knop van de kapstok.

Mijn voeten raakte de koude vloer van de keuken toen ik Jessie had ingehaald, die ondertussen al met zijn hoofd diep in de koelkast zat. Zachtjes gniffelde ik, en tipte op mijn tenen naar het aanrecht. Met een vloeiende beweging trok ik mezelf op, en ging met mijn voeten bungelend over het aanrecht zitten.

"Dus..," zei ik zachtjes, en keek richting Jessie. Hij haalde zijn hoofd uit de koelkast, met wat worst in zijn mond, en de overgebleven pasta van gister in zijn hand.

"Dus..," praatte hij me na. Een kleine glimlach begon zich een weg te maken naar mijn lippen. Ik schoof even wat heen en weer op het koude aanrecht, en sprong er uiteindelijk af, en liep op de punten van mijn tenen naar Jessie toe.

"Ik heb je erg gemist," zei ik. Jessie keek weer op naar mij, één mondhoek omhoog in een luie lach.

"Ik weet het," hij pauzeerde even, maar voegde er daarna aan toe: "Niet dat je dat de afgelopen uren iet van duizend keer hebt gezegd." Ik haalde mijn schouders op, en keek daarna weer naar Jessie.

"Dat is omdat ik het echt meen." Jessie lachte even, en gaf me een kort knikje, maar stopte daarna zijn hoofd weer in de koelkast.

En ik had hem echt gemist

-^-

"Oké, ik heb het net ingetypt op Google." Ik zat met mijn ogen vastgelijmd aan het scherm van mijn laptop. Beneden hoorde ik mijn ouders zachtjes praten, samen met het harde gelach van mijn broer. Op het zachte gezoem van mijn laptop na, en het praten van Jake na, was het best stil in huis.

Mijn mobiel zat losjes vast tussen mijn oor en mijn schouder, en mijn handen zaten vast aan de muis, terwijl ik door alle plaatjes ging.

"En? Hoe ziet het er uit?", vroeg Jake.

Ik scrolde door de plaatjes.

"Uhm..oud, het ziet er oud uit. Het lijkt op Zweinstein, eerlijk gezegd," grinnikte ik. En het zag er ook uit als Zweinstein.

Het oude gebouw was, van de buitenkant, gemaakt van koper kleurig steen, met hier en daar wat plantjes, vooral klimop.

Het had een paar torentjes, waardoor het op een kasteel leek.

De binnenkant was echter wel modern. Er stond dat de jongens en meisjes apart sliepen, wat ik goed begrijpen kon. Er waren een paar liften geïnstalleerd, voor de mensen die moeite hadden met lopen, of die daar toestemming voor hadden, al denk ik dat daar vaak misbruik van word gemaakt.

Er waren een paar zalen. Zo was er de hoofdzaal, waar de leerlingen konden zitten en praten, bij de open haard. Daarnaast was er een eetzaal, waar de leerlingen elke ochtend en avond bij elkaar kwamen, een keuken, voor het personeel, en er was gelukkig ook een soort van 'speel'zaal, waar we de voorziening hadden om bord spelletjes konden spelen, of andere spelletjes.

Er was een grote tuin, met een voetbalveld, en volleyball-veld, en een basketbal veld.

Aan het hoofdgebouw was een klein gebouw aangebouwd, waar je gymnastiek kon doen.

Nadat ik dit alles aan Jake verteld had, spraken we af om over twee dagen, de dag voordat ik wegging, nog wat af te spreken, samen met Noa.

"Doei, tot dan," zei ik gedag tegen Jake, en nadat ik een schorre 'dag' van en had gehoord, drukte ik het gesprek weg.