Part 1 ...
ေျဖာက္ ေျဖာက္ ေျဖာက္ ......
ရုတ္တရက္ဆိုသလို မိုးစက္ဖြဲဖြဲေလးေတြက်လာသည္။
ခုနကမွ ေကာင္းကင္ႀကီးက အေကာင္းပတိပဲရွိေနတာကို!
အိမ္ျပန္ခါမွ မိုးေတြရြာလာတဲ့အတြက္ Sehun အမိုးေအာက္မွာ မိုးျပန္တိတ္သြားေလာက္မယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။
သိပ္ႀကာႀကာမေစာင့္လိုက္ရ ...
ေဟာ မိုးျပန္တိတ္သြားျပီ ...
ထိုအခါမွ Sehun လမ္းဆက္ေလ်ွာက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
Sehunေနတဲ့ ရပ္ကြက္က သူေဌးေတြေနတဲ့ေနရာေလာက္ေတာ့ မခမ္းနားေပမယ့္ ... တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ့ ေအးခ်မ္းလွသည္။ Sehunရဲ့အိမ္က ဒီလမ္းရဲ့ေနာက္ဆံုးပိတ္၊ ေနာက္ဘက္မွာဆို လယ္ကြင္းပဲရွိေတာ့သည္။ ထိုလယ္ကြင္းက်ယ္ႀကီးေတြက ေတာအုပ္အစမွာ အဆံုးသတ္သည့္အတြက္ တိတ္ဆိတ္လြန္းတဲ့ ညေတြမွာဆိုရင္ ေတာေကာင္ေတြရဲ့ အသံေတာင္ ႀကားရသည္ေလ ...
"မနက္ျဖန္ ေစ်းသြားျပီး လိုတဲ့ပစၥည္းေတြ ဝယ္ရဦးမွာပဲ"
တစ္ေယာက္တည္း လမ္းသြားရင္း ေတြးေနခိုက္...
"အီးး ...... ျဗဲ ......"
ေျဖာက္ ေျဖာက္ ေျဖာက္ ...
ေရာ္! မိုးဖြဲေလးေတြက်လာျပန္ျပီ...
ေနဦး ကေလး ငိုသံလား ?? ဟုတ္တယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ငိုေနတယ္!
Sehunပတ္ဝန္းက်င္မွာ လိုက္ရွာေဖြမိသည္။
လူကလည္း တိတ္ေနသည္မို့ ထိုငိုသံက အေတာ္ထင္ရွားေနသည္ေလ ...
ဘယ္မွာပါလိမ့္?? ဘယ္က ထြက္ေနတာလဲ ...
!!!
ေတြ့ပါျပီ! Sehunအိမ္နားက သစ္ပင္ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ငိုေနတဲ့ ၇ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္
ထိုကေလးဆီ Sehun အေျပးသြားလိုက္ျပီး ...
"ေဟးး ကေလး ဒီမွာ ဘာလို့ထိုင္ငိုေနရတာလဲ...မင္း အေမေရာ ... မိုးေတြစိုေနျပီေလ ... အေအးမိေတာ့မွာပဲ!! "
တစ္ရွံဳ့ရွံဳ့ငိုေနတဲ့ ကေလးေလးက Sehunကို ေမာ့ႀကည့္လာသည္။ မ်က္ရည္ဥေလးေတြ တြဲခိုေနတဲ့ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြက အေရာင္လဲ့ေနျပီး ထူးဆန္းစြာ အျပာေရာင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
