Ik wist het, ik zag het gewoon in z'n ogen. Er was iets anders ik kon alleen niet plaatsen wat, maar nu zie ik het. Z'n ogen, of eigenlijk z'n hele houding het is anders, anders dan toen ik hem ontmoette. Veel, veel volwassener of nee het is iets anders, hij is gevoeliger, zenuwachtig, geheimzinniger, afweziger. Maar wat is het woord om dit te beschrijven, is er wel een woord dat dit alles combineert? Maar waarom is hij verandert, verandert ten opzichte van toen ik hem ontmoette. Positief of negatief veranderd? Of misschien geen van beide. Zou hij wat achterhouden? Zoals dat hij niet meer van me houdt of nog erger... Een ander heeft! Nee, nee dat zou hij niet doen, er iets anders gaande, gaande in zijn hoofd al de hele zomer. De hele zomer lang zit dit in zijn hoofd en nu pas heb ik het door, door hoe afwezig hij is, door hoe verandert hij is, door dat er iets niet klopt, door dat hij mij wat moet vertellen en door dat ik het hem moet vragen. Hem vragen naar iets wat misschien onze relatie verpest, wat hij misschien niet wilt vertellen, vertellen wat hem dwarszit, genoeg dwarszit om zijn dagelijkse taferelen te vergeten. Misschien zelfs genoeg dwarszit om een normaal gesprek te voeren. Maar wat, wat gaat er om in zijn hoofd en wat kan of wilt hij mij niet vertellen. Ik zie het nu, nu op dit moment in zijn ogen hij twijfelt om iets te zeggen, zoals vele malen vaker deze zomer. Maar deze keer lijkt hij zelfverzekerder, zelfverzekerd genoeg om zijn lippen te scheiden en genoeg zuurstof in te ademen om zijn zin ook daadwerkelijk te beginnen, en dan... Hij laat z'n tong rustig z'n lippen strelen maar plakt ze vervolgen na een diepe zucht toch weer op elkaar, alsof z'n lippen niet te lang gescheiden mogen zijn.
