The girl who travels through the time [By Joy]

Τα πρώτα χρόνια(Μέρος 1ο)

Η Άλεξ στο ορφανοτροφείο μεγάλωσε σχετικά δύσκολα...Δεν έκανε εύκολα φίλους λόγο του περίεργου χαρακτήρα της.Είχε όμως δύο,τρεις παρέες όπου μπορούσε να περνάει καλά.Όσον αναφορά την θεία της,δεν συζητούσε ποτέ γι'αυτήν.Ήξερε όλη την ιστορία για το πως η θεία της επέμεινε να μην έχει καμία σχέση με την ανατροφή του μικρού κοριτσιού.Της έστελνε καμία κάρτα που και που,συνήθως τα Χριστούγεννα,αλλά αυτή ποτέ δεν τις διάβαζε.Τις έσκιζε και μετά τις ξεφορτωνόταν.Εξάλλου τι να τα έκανε αυτά τα χαρτιά που ήταν γεμάτα με ευχές τις οποίες τις είχε γράψει οποιοσδήποτε άλλος εκτός από την θεία της;Την επισκεπτόταν σπάνια και καμία φορά έστελνε τον Πήτερ(τον μπάτλερ της θείας της που της είχε αδυναμία)να την πηγαίνει για επίσκεψη στο σπίτι της όπου της είχε ένα μικρό δωμάτιο για να μπορεί να παίζει.

Όταν πήγε στο ορφανοτροφείο ήταν μόλις εφτά χρονών.Στην ηλικία των εννιά είχε την πρώτη της επαφή με την δύναμη της.Ήταν στο σχολείο και είχαν μπει στην τάξη αφού είχε χτυπήσει το κουδούνι.Πριν λίγα λεπτά είδαν τον δάσκαλο να μπαίνει και να βγαίνει τρέχοντας από την τάξη και συζητούσαν τι ακριβώς μπορεί να του είχε συμβεί.Αυτή προσπάθησε να σκεφτεί και τότε ένιωσε έναν έντονο πόνο στο κεφάλι της.Τότε όλοι σταμάτησαν και άρχισαν να γυρίζουν πίσω από εκεί που είχαν έρθει.Είδε και τον εαυτό της να κάνει το ίδιο.Μόνο αυτή ήταν ακούνητη και δεν κουνιόταν.Κάποια στιγμή αφού όλοι είχαν βγει έκανε ένα βήμα προς τα μπροστά.Κοίταξε έξω από το παράθυρο και μπόρεσε να δει τη ίδια και την φίλη της στο προαύλιο να παίζουν όπως πριν μερικά λεπτά.Ήταν αρκετά μικρή και προσπαθούσε να σκεφτεί με όσο μυαλό διέθετε τι ακριβώς είχε γίνει.Πριν προλάβει να αντιδράσει άνοιξε την πόρτα ο δάσκαλος.

''Αλεξάντρα;Πως μπήκες εδώ;Ήταν κλειδωμένα;''Της είπε και αυτή δε ήξερε τι να απαντήσει.Δεν ήξερε αν έπρεπε να κρυφτεί ή να κάνει το οτιδήποτε άλλο από το να του μιλήσει.

''Εμμ...εγώ...''

''Πριν λίγα λεπτά δεν ήσουν...;''Γύρισε για να δει το μέρος όπου τη είχε είδε τελευταία φορά.Όταν την είδε έμεινε με το στόμα ανοιχτό.''Μα εσύ είσαι εκεί...Πως...;''Κοίταξε άλλη μία φορά την τρομαγμένη Άλεξ και μετά το έβαλε στα πόδια.

Αμέσως μετά από αυτό χτύπησε το κουδούνι.Προσπάθησε να σκεφτεί όπως και πριν για να γυρίσει.Δεν μπορούσε να αφήσει περισσότερους να την δουν.Έτρεξε μέχρι την καρέκλα της και κάθισε στο ίδιο σημείο όπως πριν.Το χερούλι από την πόρτα γύρισε προς τα κάτω και αυτή προσπάθησε περισσότερο.Αυτόματα όλα σταμάτησαν και αμέσως μετά να άρχισαν να κινούνται πιο γρήγορα.Μετά από μερικά δευτερόλεπτα όλα ήταν όπως την πρώτη φορά και αποφάσισε να κουνήσει το πόδι της για να μην προχωρήσει περισσότερο μπροστά.