The girl who travels through the time [By Joy]

Τα πρώτα χρόνια(Μέρος 2ο)

 Ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει και ο λόγος που δεν έκανε παρέα σχεδόν με κανέναν ήταν πως δεν ήθελε να πάνε και αυτοί στο τρελοκομείο,όπως ο πρώην δάσκαλος της.Είχε ακούσει ότι ήταν απαίσιο μέρος.Ήθελε πριν χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της ξανά να μάθει περισσότερα για αυτές.Δεν ήξερε από που προέρχονταν και αυτό έκανε ακόμα πιο δύσκολη την έρευνα της.Άρχισε να ψάχνει στο διαδίκτυο οποιαδήποτε πληροφορία μπορούσε να είναι χρήσιμη.Δεν βρήκε όμως πουθενά κάτι παρόμοιο με την δικιά της περίπτωση.Στις ταινίες που έβλεπε υπήρχε πάντα κάποιος που εκπαίδευε τους πρωταγωνιστές για να μάθουν να τις χρησιμοποιούν σωστά.Η ίδια όμως δεν είχε κανένα να την βοηθήσει,οπότε αποφάσισε να δοκιμάσει μόνη της.Πλέον είχε καταλάβει γιατί λιποθύμησε και μετά πέρασε όλα αυτά.Δεν είχε συνηθίσει σε τόσο μακρινά ταξίδια στον χρόνο.Είχε δοκιμάσει μόνο άλλη μία φορά τις δυνάμεις της αλλά για να πάει μόνο μερικά λεπτά πίσω.Τότε δεν λιποθύμησε.

  Πλέον στην τουαλέτα υπήρχε πάντα κάποιος έξω από την πόρτα οπότε περίμενε να κοιμηθούν όλοι και ύστερα πήγαινε στο playroom.Σκεφτόταν την ώρα και την μέρα που ήθελε να πάει και ακολουθούσε η ίδια διαδικασία.Δεν έκανε τίποτα το ιδιαίτερο απλός προσπαθούσε να μην την δουν και μετά γύριζε πίσω.Όταν όμως έμαθε καλά να το χειρίζεται άρχισε να τις χρησιμοποιεί και αλλού,όπως για παράδειγμα όταν έχανε κάτι.Πήγαινε πίσω,όταν το κρατούσε ή ήταν κοντά του έβλεπε που το άφησε και μετά επέστρεφε.Άλλο ένα παράδειγμα ήταν όταν αδικούσαν τους φίλους της.Όπως μία μέρα που κάποιος κατηγόρησε την Γκουέν ότι του έκλεψε τον στυλό,και η Άλεξ ήξερε ότι το είχε κάνει επίτηδες επειδή δεν την συμπαθούσε,γύρισε πίσω τον χρόνο βρήκε το στυλό του και το πήρε μαζί της.Όταν οι δάσκαλοι έψαξαν την τσάντα της φίλης της το στυλό 'δια μαγείας'βρέθηκε στο θρανίο του.Κάπως έτσι πήρε και ένα μάθημα.

  Μία φορά προσπάθησε να ταξιδέψει στο μέλλον αλλά ήταν ακόμα πιο δύσκολο.Σκέφτηκε ότι με τον καιρό θα είναι ευκολότερο οπότε δεν προσπάθησε.Όσο περνούσε ο καιρός έκανε όλο και πιο μακρινά ταξίδια μέχρι να την πιάσει πονοκέφαλος,οπότε σταμάταγε.

  Στα δεκατέσσερα της ήταν πλέον έτοιμη να ταξιδέψει πίσω και να σώσει επιτέλους τους γονείς της.Τον τελευταίο καιρό το σκεφτόταν όλο και περισσότερο.Πάνε εφτά χρόνια από τότε που πέθαναν αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.Ποτέ δεν τους ξέχναγε,όλη τη μέρα ήταν στο μυαλό της.