Ήταν μια υπέροχη, δροσερή νύχτα στο Χέλβιν και το φεγγάρι ήταν ολοστρόγγυλο και καθαρό, ποιός θα αντιστέκονταν σε μια βόλτα;
Ακριβώς, γιαυτό και η δεκαεφτάχρονη Ελίζα σκέφτηκε πως μια βόλτα με τους φίλους της θα ηταν οτι πρέπει.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μόλις ετοιμάστηκαν βγήκαν έξω και πήραν τον δρόμο για το δάσος. Μετά απο πολύ ώρα δρόμου αντίκρισαν τα ψηλά πεύκα, τα ήξεραν απο παιδιά, είχαν παραμείνει με τα ίδια κλαδιά και τα ίδια φύλα, στο κεφάλι τους τριγυρνούσαν παιδικές αναμνήσεις κάθε φορά που έφταναν εκεί.
-Επιτέλους φτάσαμε!είπε ενθουσιασμένη η Έρικα, (φίλη τής Ελίζα.)
-Ναι, μην βιαζεσε όμως, έχουμε να στρωσουμε. Είπε ο Μπέν.
- Πφφ,ναι, τι άλλο θα έλεγες εσύ
Αφού τελείωσαν το στρώσιμο είπαν να ξαπλώσουν λίγο, μετα από τόσο εξαντλητικό περπάτημα.Θα ήταν ωραίο νά κοιτούσαν τον ουρανό.
- Ουφφφ, δεν νιώθω τα πόδια μου, είπε αναστενάζοντας η Ελίζα.
- Ναι και εγώ κουραστικά πολύ, είπε ο Χάρι
-Ο ουρανός είναι πανέμορφος σήμερα
-Ναι, άσε που έχει και πανσέληνο, είπε η Έρικα μαγεμένη απο την ομορφιά και την λάμψη της σελήνης
Τα παιδιά χαζευαν τον ουρανό μαγεμένα, ώσπου ακούστηκε ενα μακρινό ουρλιαχτό, αμέσως πετάχτηκαν πάνω κατατρομαγμένα, κάι μαζεύτηκαν όλα μαζί (τα παιδιά ήταν 4)*
- Τι ήταν αυτό;! είπε η Ελίζα με βουρκομένα μάτια
-Δεν ξερω πάντως σίγουρα δεν είναι κάτι καλό!είπε ο Μπέν καθώς έτρεμε ολόκληρος και απο το πολύ τρέμουλο του έπεσε κάτω ο φακός και έσβησε.
-Τέλεια, είπε με ειρωνία η Έρικα, - τώρα δεν βλέπουμε την τυφλά μας!
Η Ελίζα έσκυψε αμέσως να τον πάρει, αλλά κάτι τριχωτό την ακούμπησε στο χέρι.
- Ααχ!η Ελίζα πετάχτηκε και ετριψε με απορία το χέρι της
- Τι;! Τι έγινε;!! πετάχτηκε τρομακρατιμενος ο Μπέν
- Κάτι μεγάλο και τριχωτό με ακούμπησε το χερι μου!
- Μάλλον ενα μεγάλο σκυλί θα είναι, είπε υποθέτοντας ο Χάρι
Και αμέσως το ζώο γρίλυσε και τα παιδιά φώναξαν κάνοντας μερικά βήματα πιο πίσω.
- Ναι, σίγουρα είναι ένας πολυυυ μεγάλος σκύλος!, είπε η Ελίζα τρομαγμένη.
- Ώρα να την κάνουμε απο εδώ πριν γίνει η κατάσταση χειρότερη! είπε ο Μπέν που έτρεμε πιο πολύ απο ποτέ!
- Ρε ηλίθιο άμα κάνουμε απότομες κινήσεις τελειώσαμε, είπε ψιθυριστά ο Χάρι
- Έχει δίκιο ο Χάρι ας υποχωρήσουμε σιγά-σιγά είπε η Έρικα επίσης ψιθυριστά
Τα παιδιά υποχωρούσαν με ομαλές κινήσεις, όμως το ζώο άρπαξε την Ελίζα απο το πόδι και την απομάκρυνε απο τα παιδιά
-ΒΟΉΘΕΙΑ!!! φώναξε η Ελίζα και τα παιδιά έτρεξαν να την βοηθήσουν, εκτός απο τον Μπέν ο οποίος τα είχε κάνει πανω του.
- Μπέν βοήθησε μας να τραβήξουμε την Ελίζα! είπε ο Τόμ ο οποίος κρατούσε την Ελίζα απο το χέρι
Ο Μπέν ανακγαστικε να τον βοηθήσει και έπιασε την Ελίζα απο το άλλο χέρι
Η Έρικα πήρε ενα ξύλο και χτύπησε το ζώο στην πλάτη και αυτό υποχώρησε με σκουξήματα
- Είσαι καλά Ελίζα; ρώτησε ο Τόμ ταυτόχρονα με την Έρικα
- Ναι, ευχαριστώ πολύ παιδιά αλλά με δάγκωσε στο πόδι και ποναω πολύ
-Μην ανησυχείς θα σε πάμε σπίτι σου, είπε η Έρικα
Τα παιδιά εξαντλημένα κουβάλησαν την Ελίζα έως το σπίτι της. Η Ελίζα θα τα εξηγούσε όλα στην μητέρα της αλλά η μητέρα της πήρε πρώτη το λόγο:
- Αγαπητή μου πόσες φορές σου έχουμε πει οτι δεν θα πηγαίνεις σε εκείνο το δάσος, αυτή είναι η δεύτερη φορά που σε δάγκωσε...σκύλος υποθέτω...., είπε η μητέρα της κοιτώντας την θυμωμένα
-Μα μαμά....
- Δεν έχει μα! Τέλος δεν θα ξαναπάς εκεί! είπε η μητέρα της με δυνατή φωνή
- Κόρη μου,ανησυχούμε για εσένα, είπε με συναίσθημα ο πατέρας της
- Καλά σηγνώμη, πάω στο δωμάτιο μου! είπε τσαντισμενη η Ελίζα και έκλεισε με δύναμη την πόρτα του δωματίου της. Μόλις μπήκε μέσα στο δωμάτιο της τύλιξε μια γάζα στο πόδι της και ξάπλωσε να κοιμηθεί.
