Tedavi gördüğüm ruh hastalıkları kısaca deli hastanesinde çıkmak için gün sayıyorum. Buraya gelme sebebim ise kimsenin başına gelmesini istemediğim bir olay sonucu olmuştu.
6 ay önce
Babam annem ben kardeşim ve en yakın arkadaşlarım birde herkezden çok sevdiğim sevgilim. Piknik yapma kararı vermiştik. hazırlandıktan sonra babam annem ve kardeşim aynı arabayla biz arkadaşlarımla başka arabayla gidicektik. Karşı şeritten gelen araba babamın arabasına çarpıcakken son anda kurtulmuşlardı. Ama tam olarak kurtulamamışlardı. Babam arabayı kenarda durdurmak istesede olmamıştı frenler tutmuyodu. Babam ters şerite saptı ama araba onun kontrolünde değildi sanki. Karşıdan gelen tırla babamın arabası çarpıştı araba havada üç kere takla attıklan sonra parçalandı. Babamın güçlü bedeni, annemin narin, küçük kardeşimin ise korumasız bedeni oracıkta gözlerini kapatmıştı.
Ailemi kaybettiğim kazadan sonra sinir kırizlerim, halüsinasyon görmelerim ve kendimi öldürmek istemem sonuyu beni bu lanet olası deli hastanesine yatırmışlardı. Ama çıkıcaktım bir haftam vardı sonra bu şehri terk edicektim. Ben nur soykan ve ersin soykanın kızıydım elbet bilirdim ayaklarımın üstünde durmayı.
***
Bir hafta boyunca herşey rutininde işledi. Şimdi ise ailemle kaldığım evde eşyalarımı topluyorum. Bu evde benin hayatım geçmişti. Annemim mutfaktan adımı seslenişi yankılanıyo kulaklarımda. Kardeşim efenin beni çağırması ve bana zorla resim çizdirmesi. Babamın işten geldikten sonra benle en az bir saat konuşması. Anlılar insanı daha çok çıkmaza soktuğu için gidicem burdan gidicem ki babamın hep istediği gibi ayaklarımın üstünde durabiliyim.
Ama bundan sonra mutlu olucağımı hiç sanmıyorum. Benim mutluluğum annemin gülüşü kardeşimin şebekliği babamın komikliğiydi. Onlar gidince bende parçalandım. Gülünce onlara haksızlık yapıyomuşum gibi oluyo. Gülmek sanki bana harammış gibi hissediyorum.
Son kez odaları kezmek istedim. İlk kardeşimin odasına girdim daha 6 yaşında olmasına rağman bazen benden bile mantıklı düşünebilen bir kardeşim vardı. Vardı...
Dolabının kapağını açtığımda minicik elbiseler çıktı karşıma her zaman kaan gibi giymeye özenirdi. Bana hep " abla ben senin sevgilin gibi yakışıklı olucam ve kim senin yüzüne bakmicam sen benim tek aşkımsın." Derdi. Kaana ne çok özenirdi. Dudağıma değen tuzlu bir tatla ağladığımı farkettim. Efenin dolabından en sevdiği tişörtü ve pantolonu aldım birde hep onlarla giydiği ayakkabısını.
Resim yaptığı çalışma masasına doğru ilerlediğimde masanın üstünde bi resim buldum. Bir tane kız vardı. Resmin yukarısında " tek aşkım ." yazıyodu resimdeki kızın ben olduğumu anladım arkasını çevirdiğimde. Bir yazı vardı.
ablacım sen benim en sevdiğim kişisin bunu sakın unutma ben senden hiç ayrılmicam. Seni çok seviyorum. Yazıyodu bunu okumam sonucu biraz daha çaresizleşmiştim ama sadece yaptığım kardeşimin yatapına gidip yastığına sarılıp ağlamak oldu. Çok çaresizdim.
Efenin odasından çıkıp yatak odasına girdim. Her zaman ki gibi çok düzenliydi. Odayı biraz inceleyip dolaba doğru ilerledim. İçinden annemim en sevdiği elbisesini ve ayakkabısını aldım. Babamın her zaman giydiği sportif kıyafetlerden birini alıp odadan çıktım. O kadar zordu ki düşünsenizse yaşama kaynağınız sizi terk ettiğini artık olmadığını yada olmicaklarını. İnsanı çaresizleştiriyo bu lanet olası ölüm. Ama ben çaresizliğimi bir kenara bırakıp babamın bana bıraktığı şirketlerin başına geçip babamın adını yaşatıcam. Hayattaki tek amacım babamın bana öğütlediği iki şey. Birinci okulumu en iyi şekilde bitirmem. İkinci şirketlerin başına geçmem. Hayat felsefemi belirlemiştim artık. Ben ada soykandım bunu başarırdım elbet.
