Rue P.O.V.:
'Rue? Gaat het wel?' ik kijk om naar Newt en glimlach terwijl ik mijn hoofd schud. 'Vertel.' Hij komt naast me zitten, waarna ik mijn hoofd op zijn schouder leg en mijn benen optrek.
'Newt? Denk je echt dat we hit weg kunnen komen?'
'Met jou als leider? Natuurlijk! Kom op, Rue, je bent een fantastische leider. Twijfel daar alsjeblieft nooit, maar dan ook echt nooit meer aan. Je bent geweldig zoals je bent Rue. En natuurlijk komen we hier weg.'
'Je zegt het alsof het zo vanzelfsprekend is. Newt, we moeten weer door een deel van de Scorch...'
'En ik zal je daar door heen helpen al kost het me mijn eigen leven.'
'Begrijp je dan niet dat dat is waar ik bang voor ben?! Ik wil je niet nogmaals verliezen, Newt!' Anita komt binnen gelopen en kruipt dicht tegen haar vader aan.
'En dat zal ook niet gebeuren. Want deze twee meiden waarvan ik zoveel houd, laat ik nooit meer los. Ik zal je nooit alleen laten, nooit meer.'
'Jongens! We kunnen!' Newt kijkt me van opzij aan en knikt dat het tijd is. Anita klimt ik zijn rug terwijl ik onze rugzak neem om vervolgens de deur achter ons af te sluiten. 'Waarheen?' Laila staat tegenover me en schenkt me een zwakke glimlach.
'Overal zolang het ver weg is van hier.' Minho lacht en slaat zijn arm om mijn schouders heen. 'Die kant, daar zit een ventilatieschacht waar we doorheen passen. Hij leidt tot achter in de controlekamer. Vanaf de controlekamer kunnen we met de nooduitgang naar buiten. Daar vertel ik het jullie verder.' Ik zie een tevreden glimlach op Newt' gezicht als ik voorop loop en om de hoek kijk om te zien of er niet iemand staat om onze weg te versperen.
'Dus jij kent dat stelsel uit je hoofd?' vraagt Minho ietwat onzeker.
'Iedereen, van mijn vrienden groep, kent dat stelsel van gangen uit zijn hoofd. Ben nog nooit gepakt.'
'Dat je met Anita daardoor heen ging', mompelt Newt.
'Alleen als Laila, Rachel, Annika of Andrea op haar paste. Meestal was het alleen om spullen voor haar te halen. Hun gingen anders erg vaak zwemmen na sluitingstijd,' ik wijs naar mijn vrienden waarna ik Newt aan zijn shirt iets naar beneden trek zodat ik in zijn oor kan fluisteren: 'ik ren naar de overkant en open het rooster. Stuur ze 1 voor 1, geef Anita aan Laila mee. Ga zelf als laatste en hang het rooster terug, okay? En stuur Minho als eerste, alsjeblieft?' Hij knikt en geeft me een kusje op mijn neus. 'Mensen, doe me een lol en wacht tot Newt zegt dat je naar de overkant mag gaan.' Ze knikken allemaal als ik vervolgens nog één keer om kijk en vervolgens naar de overkant een en het rooster open maak. De onderste schroef zit nog altijd los. Niet dat je mij hoort klagen. Ik knik naar Newt en niet veel later staat Minho voor me waardoor ik de ventilatieschacht in verdwijn.
Hey!
Dus lang niet geschreven, heeft zo zijn redenen vertel ik ooit wel. Dus de hoofdstukken zullen wat korter worden. Waardoor ik meer kan updaten, want dan kan ik ze ook via mijn telefoon schrijven. Ik hoop dat jullie dat niet erg vinden. In ieder geval. Nog een Happy Easter en ik ga weer meer update! X
Ps. Random quote:
Never pretend like someone you're not because pretty soon that's who you will become.
