Kanlungan

Chapter 1

NATATANDAAN mo pa ba

Nang tayong dal'wa ang unang magkita

Panahon ng kamusmusan

Sa piling ng mga bulaklak at halaman

Doon tayo nagsimulang

Mangarap at tumula

Napangiti si Meynard sa pumaalinlang na awitin ni Noel Cabangon sa car stereo ng sinasakyang SUV na kulay itim. Pauwi siya sa probinsiyang kinalakhan. Sa probinsiya ng Saranggani. Pinagmamaneho siya ngayon ni Mang Fredo ang private driver ng kanyang lolo at lola. Mag-isa lamang itong sumundo sa kanya sa paliparan ng Davao City

Matapos ang labinlimang taon na pamamalagi sa Australia ay gusto niyang balikan ang lugar kung saan siya lumaki.

At para balikan ang isang nakaraan.

Seventeen pa lamang siya nang mag-migrate ang kanyang mga magulang sa Australia. Doon na siya nag koliheyo at nakapagtapos ng kursong abogasya.

Nakapagtrabaho siya sa isang law firm doon. Maganda ang naging buhay niya. Ngunit may naramdaman siyang kahungkagan sa puso sa kabila ng mga tinatamasang karangyaan sa buhay. At batid ni Meynard kung ano ang kulang sa kanyang buhay.

Mayamaya pa ay sinasabayan na ni Meynard ang awitin.

Natatandaan mo pa ba

Inukit kong puso sa punong mangga

At ang inalay kong gumamela

Magkahawak kamay sa dalampasigan

Malayang tulad ng mga ibon

Ang gunita ng ating kahapon

Kasabay ng awiting iyon ay ang mga alaalang nagsalimbayan sa isip ni Meynard.

"Ang daya-daya mo naman. Hindi pa nga ako nakapagtago, eh!"Anito ng batang nagngangalang Atashia. Nakatayo ito sa ibabaw ng isang malaking tipak na bato. Ito ang pinakabata sa grupo ng mga kabataang naglalaro ng taguan sa may dalampasigan. Siyam na taon pa lamang ito. Nasa labindalawang taon naman hanggang labing-apat ang ibang kabataan.

"O sige, Magbibilang uli ako nang hanggang sampu. Kapag hindi ka pa rin nakatago ikaw na ang magiging taya, ha?" Wika ni Meynard.

Lumabi lamang ang batang si Atashia.

Madalas, pagkagaling mula sa eskuwelahan, imbes na dumiretso sa kani-kanilang tahanan ay dumadaan ang grupo ng mga kabataan sa dalampasigan upang maglaro.

"Bakit palagi na lamang ako ang taya?" Nagmamaktol na turan ni Atashia.

Nang makita ni Meynard na mangiyak-ngiyak si Atashia ay nilapitan niya ito.

"Sige, ako na ang magiging taya ngayon." Pagpipresinta ni Meynard na ikinatuwa naman ni Atashia.

Sa murang edad na labingtatlo ay may kakaibang haplos ng katuwaan na nararamdaman si Meynard sa kanyang puso sa tuwing makikita niya ang mga ngiti ni Atashia. Sa lahat ng mga batang babae sa kanilang baryo ay kakaiba si Atashia.

Sa edad nitong siyam na taon ay malaking bulas ang katawan nito. Malinis din ito sa katawan. Hindi katulad sa mga ibang batang babae na nanlilimahid sa dumi.

Minsan hindi sinasadya ay nasisilipan ito ni Meynard. Nakabukaka kasi ito kung umupo kahit nakapalda. Nilalapitan ito ni Meynard at sinasaway. Sinasabihan  niya ito na umayos sa pagkakaupo dahil nakikita ang panty nito.

Tulad ng isang umagang iyon ng sabado. Nagkayayaan na naman ang grupo ng mga kabataan para maligo sa dagat. Naroon din si Meynard at napansin niyang bumabakat sa suot na kulay puti at manipis na suot ni Atashia  ang gamonggong Nipple nito.

Nilapitan ito ni Meynard. Hinubad niya ang suot na kamiseta at pinasuot kay Atashia.

"Sa susunod 'wag ka nang magsuot ng napakanipis na blouse," sabi dito ni Meynard.

"Bakit?"

"Basta sundin mo lamang ang mga sinasabi ko."

Nakasanayan na ni Meynard na bantayan si Atashia buhat noon. Tuwing hapon pagkagaling niya mula sa eskuwelahan ay dumadaan siya sa dalampasigan kung saan niya laging nakikita si Atashia.

"Bakit hindi ka pa umuuwi?" Tanong ni Meynard kay Atashia ng makita niyang nasa dalampasigan pa rin si Atashia samantalang umuwi na ang mga kasamahan nito.  Palubog na ang araw.

"Gusto ko pa kasing maglaro, eh." Sabi naman ni Atashia na abala parin sa ginagawang kastilyong buhangin.

Umupo sa buhanginan si Meynard at pinagmasdan muna niya ng pahapyaw si Atashia bago ibinaling ang tingin sa palubog na araw sa kanluran. Nilamon na ng tubig dagat ang kalahati ng araw. Kulay kahel ang palubog na araw at nagkulay kahel na rin ang bawat matatamaan ng sinag nito.

Pagkuwa'y muling ibinaling ni Meynard ang tingin kay Atashia. Masusi niya itong pinagmasdan habang abala parin ito sa ginagawang kastilyong buhangin.

Magandang bata si Atashia. Ayon sa tsismis na naririnig ni Meynard sa kanilang baryo ay isang banyaga ang tunay na ama ni Atashia. Kung pagbabasehan ang hitsura nito ay hindi nga maitagong banyaga ang tunay nitong ama.

Matangkad si Atashia sa edad nitong siyam. Maputi at makinis ang balat nito kahit laging bilad sa araw. Mamula-mula rin ang pisngi nito. At ang ilong nito ay kahulma nang kay berhin Maria. Mapupungay din ang may kalakihan at bilog nitong mga mata. At kulay ginto ang mahaba nitong buhok.

Naengganyo rin si Meynard na gumawa ng kastilyong buhangin.

"Wow ang ganda naman!" Nangigislap ang mga matang turan ni Atashia nang mabuo ni Meynard ang ginagawang kastilyong buhangin. Subalit ilang saglit lang ay naguho iyon sanhi ng malaking alon na dumapya sa dalampasigan.

Nalungko si Atashia.

"Hayaan mo gagawa ako ng isang totoong kastilyo na maging ang bagyo o lindol ay hindi ito kayang tibagin." Pagkuwa ay wika ni Meynard nang mahagip ng tingin ang lungkot sa mukha ni Atashia.

"Talaga?"

"Oo. At ako ang hari."

Saglit na napaisip si Atashia. Mayamaya ang tanong. "Diba kapag may hari may reyna?"

"Oo naman."

"Eh, sino ang maging reyna mo?"

"Ikaw." Mabilis na sagot ni Meynard sa seryusong mukha.

Nakaramdam ng hiya si Atashia at pinamulahan ito ng mukha. Yumuko ito subalit patuloy na nagtanong."Bakit ako?"

"Kasi maganda ka."

Lalong pinamulahan ng mukha si Atashia.

Buhat noon ay lagi nang nahuhuli ni Meynard ang mga panakaw na  tingin sa kanya ni Atashia. At sa tuwing magkahulihan sila ng tingin ay kaagad nitong binabawi ang tingin at aalis palayo. Napapangiti naman si Meynard