Gessie...

Gessie,
It's bene a while when we last meet, I don't know what really happened I only know was, were happy. Years from now I don't really understand what just happened. I hope we have a chance to talk about it, to bring it back or to start all over again. I'm still seeking the girl whom I love the most. And that is you Gessie, only you.

Love,
Charles

..."Na, why don't you just go and find him too?" Sabi ni mama na kanina pa pala nakatayo sa likudan ko,
"Ma, ano pa ba ang ihaharap ko sa kanya? Pinaasa ko lang siya," sabi ko
"Bakit nga ba? Ba't mo siya pinaasa?" Tanong ni mama pero nanahimik lang ako. "See, you must not done anything na hindi mo alam kung bakit, look hindi lang ikaw ang nasaktan Gessie si Charles din, (sigh) alam mong 7 years ko ng paulit ulit na tinatanong sayo yang bagay na yan, and you just keep on zippering your mouth,"
"Ma, 7 years? Ano pa ba ang aasahan ko dun? 2 years after what happened ko na-received itong letter na ito, what if naka move on na siya, what if pagod na siya sa kakahintay, what if meron na siyang iba, what if masaya na siya ulit, what if..."
What if mahal ka pa rin niya, what if hanggang ngayon nag hihintay siya na babalik ka sa kanya at patuloy pa rin siyang nag hahanap sa Gessie na minahal niya, wag mong gawing negative yang mga what if, what if mo Gessie; hindi mo alam ang iniisip ng ibang tao," sabat ni mama habang nilalabas ko ang mga saloobin ko.
"Saan ko naman siya hahanapin aber? Pag balik ko, wala na akong Charles na nadatnan," malungkot na sabi ko,
"Start from the beginning, hindi mo kailangang mag simula sa huli, you can't find Charles at the end kung pinutol mo ang ugnayan niyo sa gitna pa lang, you're a smart kid I know you're going to use your brain properly, naalala mo ba yung sinabi namin ng daddy mo sayo nang nalaman namin na boyfriend mo itong si Charles na hindi man lang namin nalaman na nanligaw sayo, your father and I was so mad na kahit nasa school ka kailangang alam namin kung anong ginagawa mo, kung nasaan ka at kung sinong kasama mo, kulang na lang mag hire kami ng body guard mo o di kaya battler, para lang masiguro namin na okay ka but nung personal na nag pakilala samin si Charles, nakita namin agad sa kanya yung determinasyon niyang maging legal at open kayo, well hindi madali ang pinag daanan niya lalo na sa kamay ng daddy mo pero hindi siya nag reklamo, hindi siya napagod at lalong hindi siya sumuko para lang patunayan na mahal na mahal ka niya..."
"Why you're telling me that mom?" Pamumutol ko sa kwento niya.
"Gessie listen, hindi mo alam ang nangyari sa pagitan namin ng daddy mo at ni Charles,"
"Pwedeng shorcut na lang?" Biro ko
"There is no shortcut here, Gessie"
"Okay okay I'm just joking, continue..."
"Well, as I was saying Charles loves you that much, nakita namin yun ng daddy mo kaya pumayag kami na maging open kayo, at nakita namin kung gaano ka kasaya sa tuwing kasama mo siya, nakita din namin lahat, lahat ng pinag daanan ninyo through the years of your relationship, at nakita din namin kung gaano ka nasaktan matapos ang mga nangyari, you've cried a lot kahit wala ka ng mailuluha pa, umiiyak ka pa rin ramdam din namin iyon Gessie, ang sakit ng loob namin dahil wala man lang kaming magawang paraan para lang gumaan kahit konti ang loob mo, gusto sana naming lagyan ng bandage yang puso mo kaso, hindi kinakaya kailangan talagang tahiin ngunit ayaw mo sapagkat masakit," at unti unti ko ng nakikita ang pagpatak ng luha ni mama, "Gessie, isa lang ang wish ng daddy mo sayo before he died, and that is he wants you to smile, better laugh, best to be HAPPY just like the way you used before, kung ano man ang desisyon mo anak, I'm always here supporting you. Just keep on believing and the world will change it the way you wanr to be," pagtatapos ni mama at hinalikan ako sa noo at lumabas na lang ng kwarto.

I made my mom cry once again and it turns my heart into pieces, Ouch! Sila ang sobra kong nasaktan sa nagawa kong pagkakamali, minsan naiisip ko na lang na paano kung tapusin ko na lang ang buhay ko. Ngunit alam ko naman na hindi iyon solusyon, hindi ko naman matatakasan yun mas lalo ko pang pahihirapan ang mga mahal ko sa buhay. Tama, na iyon ang wish sakin ni papa bago mamatay sa sakit na bone cancer ayan tuloy namimss ko nanaman siya. Tsk! Feeling ko tuloy hindi pa natatahimik ang kaluluwa ni papa dahil hindi pa natutupad ang wish niya para sakin gusto ko na siyang papuntahin sa huling hantungan niya kaso hindi ko naman alam kung papano ko ba matutupad ang wish niya para sa akin. Oo, matagal ko na ring gustomg hanapin si Charles ngunit hindi ko alam kung saan ako mag uumpisa, kung ano ang unang hakabang na gagawin ko sapagkat ako talaga ang nasasaktan sa pinag gagagawa ko I think 10 years ang relationship namin ni Charles, we're just 4th year high school ng maging kami, nanligaw siya sa akin since 2nd year high school up to 3rd year at palihim na naging kami after 3 years nalaman na ng parents ko ang tungkol sa amin at iyon nga, tutol sila pero pinaglaban ako ni Charles pinaglaban niya ang relasyon namin, kaso...
Kaso... Ako, sa hindi ko alam na sahilan bumitaw ako, iniwan si Charles sa ere sa pinaka hihintay na araw ng mga buhay namin. Yes! I'm a Runaway Bride at hanggang ngayon hindi ko alam kung ba't nag pakalayo layo ako, sa kalagitnaan ng ceremony tumayo ako at tumakbo papalayo, ang saklap, ang sakit. Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko at nagawa no iyon kaya hanggang ngayon nahihiya pa rin ako... Sa mga taong nakasaksi ng ginawa ko, kina mama, sa parents ni Charles, kay Charles mismo lalong lalo na sa sarili ko. Hindi ko naman plinano ang lahat hindi ko lang kasi talaga maintindihan ang mga nangyayari para bang ang bilis. Walamg third party sa istorya namin just what I have said were happy.
Nang umuwi ako sa bahay excited na excited si mama na malaman ang nangyari, at sobra din siyang na disappoint ng nalaman niya ang nangyari samantalang ako napatawa na lang sa kanya. 3 weeks after the reunion may nag message sakin sa email ko, hindi ko kilala dahil ang user name ay March7, tinanong ko kung saan niya nakuha amg email add. Ko ang sagot naman niya ay sa registration details daw nung reunion, well napaisp naman agad ako, then may naalala ako na March 7 ang birth day na classmate ko si Gilbert, Gilbert is one of my suitors at maging ngayong gusto niyang manligaw, tanong siya ng tanong tungkol sa personal life ko, then bigla na lang niyang na insert sa topic namin si papa alam niyang wala na si papa. Naaalala ko pa nga na close pala sila ni papa dahil mag kakilala si papa at ang paeents niya. Days pass at naaaliw na ako sa pakikipag kwentuhan kay Gilbert, hanggang sa dumating na sa punto na naming makita ang isa't isa muli dahil hindi rin kami nag kita nung reunion dahil umalis daw siya agad, mai se-set na sana namin yung date at place ng bigla niyang pinaalala si Charles, kinumusta niya dahil alam daw niya na runaway bride ako at gusto din niyang malaman kung ba't ako tumakbo, sabi ko na lang na sasagutin ko ang mga tanong niya kapag nagkita kami, pinuri pa nga niya ako dahil ang galing daw naming mag tago ng relasyon that time na siyang dahilan ng pagtawa ko. Ikwinento ko naman kay mama yung tungkol sa conversation namin ni Gilbert at sabi niya, "Yan ba yung batang weird?" At natawa lang ako binalaan niya ako na baka daw ma-fall ng hindi ko inaasahan dahil mag damagan ang kwentuhan namin araw-araw. Sa office man o maging sa bahay, ayaw ba niya yun? Nagiging masaya na ako sa paraang hindi ko inaasahan, pero sabagay kailangan ko munang makahingi ng tawad kay Charles, oo alam ko masakit para sa kanya yung mag papatulong ako tungkol sa past ko dahil sa nakapag tapat na siya nang nararamdaman, alam ko naman na naiintindihan niya ang pag hingi ko ng tulong, nangako naman ako na hindi ko na babanggitin si Charles pag ayos na ang lahat at alam kong kaya ko ng mag simula muli... Mag mahal muli.
Ilang araw na hindi nag paramdam si Gilbert sakin matapos kong sabihin ang favor ko, sa tingin ko ibig sabihin nito ay hindi niya gusto ang favor ko, dalawang araw din akong hindi nag open ng email ko. Nang naisipan kong i-open itong muli mesage agad ni Gilbert ang nagpakita at binasa ko naman agad. Sa isang ospital sa capital ko makikita si Charles, tinanong din njya kung gusto ko ng kasama pero sabi ko huwag na muna. Kinagabihan agad kong sinabi kay mama kung saan ko makikita si Charles at agad niya akong niyakap ng mahigpit tanda ng pagkasabik niya sa muli naming pag kikita. Kinaumagahan ala-singko palang ng umaga ay ginising na ako ni mama na tila ba siya ang makikipag kita. Sa totoo lang, wala akong lakas ng loob na mag pakita sa kanya, hinila ko ang drawer ko at binuksan ang lalagyan ko ng alahasan, kinuha ko ang engagement ring ko, hindi ko alam kung isusuot ko ba o ano, nang walang ano ano'y tinawag na ako ni mama sapagkat nakapag tawag na siya ng taxi. Kaya isinuot ko na lang para hindi ko malimutan kung saan ko inilagay. Pagkarating ko sa ospital, pagkababa ko pa lang ng sasakyan wala akong ibang maramdaman kundi ang mabilis na tibok ng puso ko at iniisip kung tama ba itong gagawin ko, nagtungo agad ako sa nurse station at tinanong kung nandun ba si Charles.
"Charles Bautista po?" Tanong ng nurse
"Opo,"
"Sorry ma'am walang Charles Bautista na nurse o doctor sa ospital na ito," sabi ng nurse at yumuko na lamang ako, iniisip na niloloko lang ako ni Gilbert at sinasayang ang oras ko,
"Pero may pasenyte po kami na Charles ang pangalan, hindi lang po kasi namin alam ang last name niya," dagdag ng nurse at tila ba nabuhayan ako ng pag asa
"Pwede ko po ba malaman ang room niya?" Tanong ko agad sa nurse at ibinigay niya agad ang room number. Habang papalabas ako sa elevator sa 3rd floor nakakita ako ng mga nurse na tumatakbo na tila nag mamadali.
"Dr. Herman, you're badly needed at room 207," paulit ulit na sinasabi ng nurse sa radio
"Room 207? Si Charles!" Sabi ko at tumakbo na rin sa mismong kwarto, narinig ko na nag aagaw buhay at hindi na nag reresponse ang katawan ng pasyente kaya nagsitakbuha ang mga nurse at doctor sa kwarto, nag hihintay ako sa labas mg kwarto at alalang alala sa kung ano na ang nangyaro kay Charles ilang sandali pa ay lumabas na ng kwarto ang doctor lumapit ako at nagtanong.
"Doc..." Mahinang sabi ko
"I'm sorry miss we did our best pero hindi na nag rerespomse ang katawan niya at hindi na rin talaga niya kaya," malungkot na sabi ng doctor at tinapik ako sa balikat, "Nakikiramay ako," dagdag pa niya at nag paalam na, na babalik sa station.
Ha? Is it good bye? Mag kikita pa lamang dapat kami hindi ba... Mag papaliwanag at mag sosorry pa dapat ako sa kanya and then ako? Ako ang nasabihan ngayon ng sorry? Unti unti nang tumutulo ang mga luha ko sa tuyong tuyo kong mga mata.
"Charles, sana kahit sorry ko lang ang marinig mo, please... I'm sorry Charles I'm so... Sorry!" Sabi ko habang humahagulgol at napayakap sa katawan niya, "Kung alam mo lang sana kung gaano ako nag sisisi sa nagawa ko Charles, if you only know, I'm so sorry..." Dagdag ko pa at walang humpay na ako sa kakaiyak.
"Gessie?" Isang malamig na boses ang narinig ko at napahinto ako sa pag hagulgol at napatingala, "Kilala mo?" Dagdag pa ng boses, natulala ako.
"Hindi ka pa patay?" Tanong ko
"Hindi pa, eto nga oh nakatayo ako sa harapan mo," sagot niya at tinanggal ko ang kumot na nakatakip sa mukha ng niyayakap ko,
"Sino to?!" Gulat na gulat kong sabi
"Asawa ko yan," sabi ng isang babae,
"Ay, sorry po," sabi ko at tumayo na dahil nakakahiya na talaga, lumapit ako kay Charles.
"Sorry po," sabi din ni Charles at hinila ako palabas ng kwarto, pagkalabas namin ng kwarto nakayuko lang ako, "So, akala mo talaga na ako yun?" Natatawang tanong ni Charles,
"Eh pano... Pano kung ikaw nag yun," mahina at nahihiyang sabi ko
"So, ako nga ang pinunta mo dito,"
"Tsss..."
"Hindi ka pa rin nag babago," sabi ni Charles at napatingin ako sa kanya.
Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa mga oras na ito, nakatingin ako sa mga mata niya tulad ng dati. Yun bang parang walang nangyari.