Ayşem..
Sabah kahrolası alarm ile kalktım. Rutin islerimi halledip formamı giydim. Gözlerime hafiften sürme çektim. Saçlarımı örüp, ayakkabilarımı giydim. Aşağı indiğimde annem kahvaltı hazırlamıs beni bekliyordu. Annemi izledigimde babamın koltuğuna bakıyordu.3hafta oldu babamı kaybedeli. Üstümüzden ağırlığı gitmiyordu. Düşünüp düşünüp ağlıyordum. Ama artık güçlü olumayı deniyordum. İçimdeki çocuk hıçkıra hıçkıra ağlamamı söylüyor ama ben direniyordum. Annem beni farketti. Bu arada annem hala genç ve güzeldir.
A- Kızım ne oldu dalmışsın?
-Yok bir şey meleğim.
Diyip annemin yanina gittim. Annemin adı Ayşe babamda oyuzden adimi Ayşem koymuş.(meleğimin ismi aysen)
İsmimi seviyorum açıkçası. Unutmuşum servis geldi. Servise bindigimde bos bulduğum bir yere geçtim. Olley! Cam kenarı en sevdiğim. Hemen telefonuma kulaklığı takıp müzik dinledim. Yanımda ise nasıl desem meteor derler ya öyle bir çocuk gördüm. Saka saka yanimda test çözen gözlüklü biraz tipi kaymis bir çocuk var. Aslında gideri var geliride vardır sjsjsjsj. Tm olmadi. Müdürün odasini bulup sinifimi öğrendim. 12. Sınıfa gidiyorum. 12-B güzel ama herneyse sınıfı buldum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Umutlar...
Teen Fiction17 yasindayken, Babam trafik kazasında öldü. Annem ben ve kardeşim beraber yaşıyoruz. Ama hayat tüm zorluklarını bize gostermekte direniyor. Haydi gelinde Ayşem'in yasadigi acilari gorerek ders cikaralim kendimize.
