ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่ลอนดอนได้เป่นเดือนแร้วสิคิดถึง เพื่อนจังก็อยากกลับอ่ะน่ะถ้าไม่ติดตรงที่ต้องไปเจอกับไอ้ไวน์นั้น เห่นนายนั้นเป่นคนตลก ตอนที่โมโหนี้น่ากลัวเป่นบ้าไม่รู้ไปเก็บกดที่ไหนมา
"นี้ คิมออกไปซื้อของกับแม่ไหม" แม่ฉันถาม ตอนที่ฉันมาที่บ้านน่ะ ตกใจกันใหญ่เรยโดยเฉพาะ พี่ชายฉันยิ่งล้อฉันใหญ่ว่าถ้าไม่อกหักคงไม่ยอมกลับมาหาแม่
"ไม่หรอกค่ะ หนูอยากพักมากกว่า"ฉันตอบแม่ไปตอนนี้ฉันทำงานพิเศษเพื่อที่จะหารายได้ มันก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีเงินใช้หรอกน่ะแค่ไม่อยากไป รบกวนแม่
"งั้น หรอจ้ะ"แม่พูดแร้วเดินออกไปจากบ้าน วันหยุดฉันก็เอาแต่นั่งเร่นแต่ในห้องไปออกไปไหน มันไม่มีอารมณ์จะออกไปไหนหรอก
"นี้ คิมพี่อยากกินไอศครีม" พี่บอกฉัน
"อยากกินก็ไปซื้อเองสิ มีมือมีตีนเหมือนกันไม่ใช่รึไง" โทดทีเป่นคนด่าไม่เก่ง แต่ปากมันไป
"จะ ไปให้พี่ไหม ถ้าไม่ไปพี่จะบอกเหตุผลกับแม่ว่าทำไมแกถึงกลับมา" อ่าวๆ หาเรื่องนี้วา
" อย่ามาเร่นลิ้นกับฉันน่ะ"
"555 พี่เร่นไม่เป่น ตกลงแกจะไปไหม"
" ไม่!!!" พี่ยิ้ม แบบนี้หมายความว่างั้น อย่าบอกน่ะว่าจะพูดจิงๆ
"แม่ ครับแม่รู้ไหมทำไมคิมถึงกลับมา..อุ๊บ" ฉันรีบเอามือปิดปากพี่ชายฉันทันที
" จะไปซื้อให้ไหม" ไอ้พี่บ้า หล่อซะป่าว
"ไปก็ได้" เห้อ! เหนื่อยแหะ
กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง!
เสียงกรื้งน่าประตูร้านไอศครีมที่ฉันเปิดเข้าไปในร้าน
"ไง จ้ะหนูคิมวันนี้เอาอะไรดี" ฉันมาอยู่นี้เป่นเดือนแร้วร้านไอศครีมมันใกล้บ้านดี ฉันเรยแวะมา กินทุกวันจนสนิทกับท่าน
" เอา ไอศครีมกล่อง 1ค่ะ" ฉันบอกกับท่าน ท่าน ก็พยักหน้ารับ
"นี้ จ้ะได้แร้ว"
"ขอบคุนค่ะ" ฉันยิ้มตอบแร้วเดินออกจากร้านแระไม่ลืมที่จะจ่ายตัง
หิมะตกแหะ ตกหนักสะด้วย ฉันรีบหนีเพราะกลัวว่าตัวเองจะไม่สบาย ลืมเอาร่มมาสะได้
ตุ้บ!
โอ้ย!ฉันไปชนกับใครเข้าร่ะเนี้ย เจ็บชะมัด
"เอ่อ เป่นไรไหมครับ" เสียงนี้คุ้นๆแหะ เสียงคนที่ฉัน คิดถึงตลอดเวลา
"ไม่ เป่นไรขอบคุน" เขายืนมือมาให้ฉันจับแต่ฉันบัดออกแร้วลุกขึ้น เผชิญหน้ากับเขา เขาจริงๆด้วย ไวน์ ยืนช็อคทำสากอะไรร่ะฉันรีบหันหลังแร้วเดินหนีสิค่ะ
หมับ!
"ปล่อย อย่ามาแตะต้องตัวฉัน" ฉันสบัดมือออกแต่ไม่ได้ผล แรงฉันไม่พอ
"ขอโทษ!" ไวน์ทำหน้าสำนึกผิด ฉันไม่ใจอ่อนกับคนอย่างนายหรอก
"นาย จะมาขอโทษฉันทำไม นายไม่ผิดนิฉันผิดเองที่ ไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของนาย" ฉันพยายามสบัดขอมือออกอีกครั้ง คราวนี้ฉันไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน สบัดแร้วหลุดแบบเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ ออกแรงเพื่อที่จะจับฉันไว้ น้ำตาร่วงเรยคราวนี้ ฉันต้องเสียใจเพราะนายอีกกี่ครั้งนายถึงจะพอใจ
"เดี่ยว ดิ อย่าพึงไปได้ไหม" เขาเอาแขนยาวๆของเขามาโอบเอวฉันไว้จากด้านหลัง น้ำตาฉันรินไหลไม่ยอมหยุดเหมือน หิมะตอนนี้ที่กำลังจะตกแรงกว่าเดิม
"ปล่อย ...ฉันเถอะ ปล่อยให้ฉัน ไปตามทางของฉัน อย่ามายุ่งกับฉันอีกเรยขอร้องร่ะ" น้ำตาฉันรินไหลออกมาหนักกว่าเดิม เอ้ย!ฉันสัมผัสได้ว่าตอนนี้ ไวน์กำลังร้องไห้
" ไม่!! เธอต้องอยู่กับฉัน ขอร้องร่ะกลับไปด้วยกันเถอะน่ะ" ต่างคนต่างขอร้อง แต่ตอนนั้นนายเองไม่ใช่รึไงที่ไล่ฉัน
"พอเถอะ ฉันไม่อยากเจ็บอีกแร้วฉันก็มีความอดทนน่ะ "
"ฉันรู้ เธอช่วยอดทนอีกสักนิดจะได้ไหม"
"ตอนนี้ ความอดทนของฉันมันจนแร้วร่ะ"
ฉันพูดจบ ฉันก็ดันตัวเขาออกแร้ววิ่งหนีเพื่อที่เขาจะไม่ได้ตามฉันมาอีก พอสักทีกับความอดทนของฉัน ฉันจะไม่มีวันกลับไปกับนายหรอก
ณ.บ้านของฉันเอง
ฉันเปิดประตูเดินเข้าไปในบ้านแร้ววางไอศครีมที่พี่บอกให้ไปซื้อ ตรงหน้าของพี่ พี่กำลังจะว่าฉัน แต่พอเห่นหน้าฉันที่เปื้อนไปด้วยคาบน้ำตา
"เดี่ยวค่อยคุยกันน่ะ"ฉันพูดทิ้งทายไว้แร้ววิ่งขึ้นบันได้ไปที่ห้องตัวเอง
(บันทึกพิเศษ : ไวน์ )
ผมอยู่ที่บ้านของผมซึ่งไร้คนอยู่ ตอนเดินทางมาที่นี้ ความบังเอิญของผมที่ทำให้ผมได้เจอ
กับคิมอีกครั้งแบบไม่ได้ตั้งตัว ผมรู้ว่าการง้อผู้หญิงมันไม่ใช่เรื่องง่าย ผู้รู้สึกเจ็บมาโดยตลอดที่ผมพูดกับเธออย่างนั้น น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างผม ถึงกับเอ่อล้นออกมา เห้อผมจะทำยังไงดีร่ะเนี้ย ยังไงก็ต้องพยายามต่อไปนั้นเระ ใช่ไหมระครับ ทำทุกอย่างเพื่อคนที่เรารัก
ติ้ด! ติ้ด! ติ้ด!
เสียงโทรศัพท์ของผมเองเระ
"ไง ครับ" ใครโทรมาฟ้ะ
"นี้ ฉันเป่นพ่อแกน่ะ คำพูดน่ะระวังหน่อย" นึกว่าใคร พ่อนี้หรอเนี้ย
"คร้าบๆ มีไรรึป่าวครับถึงได้โทรมา"
"ก็แค่เห่นแกไปลอนดนอเรยแปลกๆแกไปทำไม"
"ง้อ ลูกสะใภ้พ่อในอนาคต" ฮ่าๆ พ่อคงจะช็อค
"ฮ่าๆคนที่แกกำลังง้อ หนูคิมน่ะหรอ"เอ้ย!พ่อรู้ได้ไง
"พ่อรู้" ก็ตอบสั้นๆแต่ข้อสงสัยมันยาว
"ก็พ่อของหนูคิมเขาเป่นเพื่อนพ่อตั้งแต่จำความได้หนู่เระ แร้วเราก็เติบโตมาด้วยกันจนมาทำธุระกิจด้วยกันอีก แระในที่สุดพ่อของหนูคิมก็เสีย แกก็อย่าไปทำให้หนูคิมเสียใจมากร่ะ"
อย่างนี้เองงั้น คิมก็ต้องรู้จักพ่อสิน่ะ
" ครับๆเข้าใจแร้วครับ"ตอบกลับแบบไม่มีข้อสงสัยแต่ในใจไม่รู้จะสงสัยอะไรนักหนา
"เคร งั้นแค่นี้เระพ่อโทรมาบอกเฉยๆ" พ่อวางสายไป
"คุณ หนูค่ะทานข้าวค่ะ" คนใช้ของผมมาตั้งแต่เมื่อไรไม่มีมารยาทใครสอนเนี้ย
"ไม่หิว อ่ะ" ผมตอบแบบเสียงอ้อน
"ค..คะ"ฮ่าๆ ตลกจังได้แกล้งคน
"ออกไปได้ร่ะฉันจะนอน" ผมบอกกับคนใช้
"ได้..ค่ะ"
6:00 เช้า
ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้านี้ร่ะดีแร้วจะได้ไปง้อเร็วๆคิดถึงจะแย่ แร้ววันนี้จะง้อยังไงดีว่ะ
"คุณหนูค่ะ คุณวิไลลักษณ์มาขอพบค่ะ รู้สึกว่าจะอยู่ข้างบ้านเราน่ะค่ะ" ใครหรอ ผมไม่รู้จักเรยแหะ
"อืม เดี่ยวฉันลงไปรอแปป" เสียเวลาอีกแร้ว
ผมเดินลงบันไดแร้วมองไปยังแขกที่มาพบ ผมนี้ก้าวขายาวๆเรยครับไม่รอช้าผมไปนั่งที่โซฟาที่แขกนั่งรออยู่
"สวัสดีครับ คุณวิไลลักษณ์" นั้นคือแม่ของคิม คิมก็มาด้วยแหะ อะไรมันจะดีขนาดนี้
"ไม่ต้องเรียก ขนาดนั้นก็ได้จ้ะเรียกแม่ เถอะ"
ยินดีจนเนื้อเต้นเรยร่ะครับ
"ได้ครับ คุนแม่"คิมทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
"มีอะไรหรอ ครับถึงได้มาหาผมที่นี้"
"คือ แม่อยากจะฝากหนูคิมกลับประเทศไทยด้วยน่ะ จะกลับวันไหมจ้ะ"
"แม่!! หนูไม่กลับยังไงหนูก็ไม่กลับ" ผมยังไม่ได้ผมอะไรคิมก็พูดสวนขึ้นมาก่อน
"คือ ที่ผมมาผมก็จะพาคิมกลับประเทศไทยนิร่ะครับ" ผมตอบกลับไปแบบยิ้มแย้ม
"หรอจ้ะ งั้นแม่ฝากด้วยน่ะ"แม่คิมก็เดินจากไป
"แม่เดี่ยวรอหนูด้วยสิ" คิมลุกจากโซฟาแร้วเดินเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็เธอเตี้ยจะตาย
"อยู่นี้ร่ะจ้ะ เดี่ยวตอนเย็นค่อยกลับ"แม่คิมบอกแต่ยังไงเธอก็ขัดแม่ไม่ได้อยู่ดีสิน่ะ แม่คิมก็เดินจากไป ปล่อยให้คิมอยู่กับผมตามลำพัง
ผมจะรออะไรร่ะครับผมเดินไปที่เธอแร้วซ้อนร่าง เธอขึ้น
"ปล่อยน่ะไอ้บ้า" โดยด่าก็ไม่เจ็บหรอกครับ ผมน่ะ มันด้านกับคำพูดพวกนี้นานแร้วร่ะ ผมไม่อยากทะเลาะกับเธอตรงนี้เพราะเดี่ยวเพราะแม่บ้านทั้งหลายจะมองเอา ผมเรยอุ้มเธอไปที่ห้องของผม แร้ววางเธอลงบนเตียงผมก็เดินไปล็อคประตูทันที
"นี้ นายจะทำอะไร" เธอถามแบบกล้าๆ ก็กล้าจิงเระ ปากร้ายมาก
"ก็เธอยังไม่หายโกดฉันนิฉันเรยต้องง้อ"
"ง้อแบบนี้เนี้ยน่ะ"
"คงต้องแบบนี้เท่านั้น นั่นเระ"ผมก้มเข้าไปใกล้เธอ
"นี้ นายออกไปกะ..อุ๊บ" ผมประกบปากเธอก่อนจะพูดจบเดี่ยวจะทะเลาะกันมากกว่านี้ผมไม่เอาด้วยหรอก ยังหวานเหมือนเดิมเรยนาปากของเธอเนี้ย ผมถอดริมฝีปากออกช้าๆแบบนุ่มนวลที่สุด
"หายโกดยัง" เธอหน้าแดงยิ่งกว่าตำลึ่งสะอีก
"ไม่!!"
"หรือจะเอาอีกรอบ" ผมก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆเธออีกครั้ง แร้วก็รีบประกบปากเธอก่อนจะพูดอะไร
ฮ่าๆ ถ้ารู้ว่าใช้วิธีนี้แร้วมันใช่ผมทำตั้งนานร่ะ
ผมเริ่มเปลี่ยนจากปากไปตามที่ซอกคอของเธอ
"นี้ อย่าคิดจะทำรอยน่ะ" ผมไม่สน ผมกัดเม้มแรงๆ
"เจ็บ!!" เธอตะโกนออกมาทำให้ผมต้องออกจากร่างเธอ
"จะได้รู้ไงว่าเธอมีเจ้าของแร้ว"ผมยิ้มอย่างมีความสุข
"นี้ฉันไม่ใช่หมาน่ะ" ยังจะมาพูดอีก
"เอาอีกรอบไหมฉันยังไม่อิ่มเรยอ่ะ"ผมไม่พูดเฉยน่ะครับ ผมไปอยู่บนร่างของเธออีกครั้งแร้วก็เริ่ม จูบไปตรงหน้าผาก แก้ม แร้วลงด้วยที่ปาก
"หายโกดยังครับ" ผมทำหน้าอ้อน ควารนี้เธอยิ้มแร้วแหะ
"หายโกดก็ได้" เธอพูดว่าหายโกดแร้ว เย้
"สัญญา ว่าต่อไปนี้เธอจะไม่ร้องไห้อีกแร้ว"
"อืม"เธอตอบผมสั้นๆเราก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เพราะผมไม่มีเพื่อนคุยอ่ะ เธอก็เอาแต่อ่านหนังสือเรียนอยู่นั้นเระ ผมเดินไปนั่งข้างๆเธอ แร้วเอาหน้าไปไว้บนบ่า ของเธอ
"ทำไมอ่านแต่หนังสือร่ะ นานๆจะมีเวลาอยู่ดัวยกันทีมาสนุกน้อยไม่ได้หรอ
"ดูนาฬิกาสิ กี่โมงแร้ว" เธอถามผม ผมก็งงแต่ก็ยอมที่จะมองไปที่นาฬิกา ผมนี้ตกใจตานี้เท่าไข่ห่านเรยมั่ง ผมอยู่กับเธอได้ไม่นานเองน่ะผมไหมมันเดินเร็วจังอ่ะ
"ตอนนี้ 21:36" สามทุ่งร่ะเร็วอะไรอย่างนี้
"แร้วพรุ่งนี้จะกลับเรยไหม"ผมถามเธอ เธอร่ะออกมาจากหนังสือ
"ก็แร้วแต่นาย อยากกลับเมื่อไรร่ะ" ทำไมพูดเหมือนไม่ อยากกลับเรยแหะ
"กลับพรุ่งนี้เรบร่ะกัน"ผมบอก
"อืม เครได้ งั้นฉันกลับร่ะ" เธอลุกออกจากเตียงผมแต่ผมรั้งเอวเธอไว้ แล้วเธอก็นอนลงเตียงผมพอดี
"นี้ฉันจะกลับแร้วทำอะไรเนี้ย" ผมกอดเธอไม่ให้เธอลุกขึ้น
"ก็ไม่มีเพื่อนนอน นอนเป่นเพื่อนหน่อยดิ" ผมกอดเธอแน่นกว่าเดินแต่เธอก็ไม่ขัดอะไร เราก็เรยได้นอนกอดกันทั้งคืน
"ฝรรดีครับ" ผมพูดประโยคสุดท้ายแร้วหลับ
ณ.สนามบิน
ผมตึกแต่เช้าเพื่อที่จะพาเธอมาที่บ้านของเธอ แร้วนั่งคุยกับแม่คิมก่อนกลับ จากนั้นผมก็ให้รถบ้าน ผมไปส่งที่สนามบิน
" ลาร่ะน่ะครับ" ผมบอกกับคนขับรถแร้วเอาของสัมภาระของเธอแระผมลงรถ
"นี้ เดี่ยวฉันช่วยก็ได้" คิมพูดกับผมเพราะเห่นว่าของมันเยอะ
"ไม่ต้องเรยเธอน่ะ ยิ่งเตี้ยแร้วก็ผอมอยู่เดี่ยวแห้งตายอนู่สนามบินจะว่าไง" ฮ่าๆนี้ปากผมใช่ไหมเนี้ย
"โอ้ย!เจ็บน่ะ" คิมตีที่ไหล่ผม มือหนักชะมัด
"ระวังปากนายหน่อย" คิมพูดจบก็เดินนำผมไปที่เครื่อง เพื่อที่จะกลับประเทศไทย
ตอนนี้พวกเราอยู่บนเครื่องแร้วร่ะครับ
"นี้คิม" ผมสะกิดเธอ
" อะไรหรอ" ผมคิดว่าถ้าเดินทางจากนี้ไปประเทศไทยคง อีกนาน
จุ๊บ!
ผมจูบลงไปที่แก้มเธอ ชอบอ่ะเวลาเห่นเธอแร้วหน้าแดง
"ฮ่าๆหน้าเธอแดงจังไปทำไรมา" ผมก็ยังกวนเธอไม่เลิกอยู่
"ไอ้บ้า ไม่คุยด้วยเล่า" เธอทำหน้างอลใส่ผมโคตรน่ารักเรย
"โอ้ๆ ขอโทดคร้าบ หายงอลเถอะน่ะ"สุดผมก็ต้องง้อ เธอสิน่ะ
"ก็ได้" เธอพูดแร้วหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง
กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง
ณ.ประเทศไทย
ผมลงจากเครื่องพร้อมคิม ผมโทรบอกรถที่บ้านให้มารับ คงต้องรออีกสักพัก
"คิดถึงจังเรย"เธอพูดออกมา เธิคงจะคิดถึงจริงๆนั้นเระน่ะ
"นี้ๆ ระวังปากหน่อย" ผมย้อนเธอ
"นี้อย่ามาย้อนฉันน่ะ ก็มันต้องคิดถิงเป่นธรรมดาป่ะห่าง ไปตั้งหลายเดือน" ผมคงจะเถียงเธอไม่ชนะเรยสิน่ะ
"คร้าบๆๆ อ่ะนั้ยรถมาแร้ว" ผมบอกเธอเมื่อเธอกำลัง เหม่ออยู่กับท้องฟ้าที่ไม่ได้เห่นที่เมืองไทย
" กลับบ้านเราสักทีน่ะครับคุณคิม"อ่าว ไม่คิดจะทัก เรยน่ะ
"ค่ะ คิมก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน" ทักทายกันเสร็จ ผมก็พาเธอไปส่งที่หอพักของเธอเพราะตอนแรกผมจะพาเธอไปส่งที่บ้านเธอก็โมโหใส่ผมเรยร่ะ หน้ากลัวเหมือนกันน่ะเนี้ย
