Remember me

16 ~ wtf, Jason!

Boos duw ik Jason weg en sta ik op. "What the f*ck Jason!" Schreeuw ik naar hem. Ik ren weg, weg van al deze drama. Ik weet nu iets wat ik al die tijd al had kunnen weten. Ik begin Jason leuk te vinden, maar ik weer ook dat dat alleen zo is voor deze vakantie. Als we weer thuis zijn is hij weer die zuurpruim die hij altijd al was. Die stomme badboy die ik haat. Ik haat hem niet, nee, ik haat de gevoelens die ik voor hem heb.

Boos ren ik een richting op, gee idee waarheen, in ieder geval naar beneden. Ik weet niet wat Jason nu doet. Volgt hij me?

Die kus was een grote fout. Waarom? Hij haat me! En ik haat hem, of ja, de gevoelens voor hem. Ik wil hem niet leuk vinden, dat gaat me alleen maar pijn doen.

Ik ren door tot ik op mijn knieën val, een pijnscheut schiet door mij lichaam, ik grijp naar mijn knie. Ik zit op de weg ergens midden in het bos, het dorpje ben in dus als uitgerend. Ik kijk naar mijn kapotte knie. Een straalje bloed maakt zijn weg naar beneden, bij mijn enkel valt het over de grond. Ik sluit mijn ogen even.

"Dream." Zegt een hijgende stem achter me. Ik spring op en draai me om. Een bezweette Jason staat voor me. Ik kijk hem aan. Wat wil hij doen? Mij in bed krijgen en me vervolgens weer dumpen alsof ik een one night stand ben?
"Wat?" Zeg ik bot, botter dan de bedoeling. "Wat Jason? Eerst kus je me en dan verwacht je zeker dat ik mee ga je bed in? Ha, nee dacht het even niet." Zeg ik kwaad. Ik draai me om en wil weer weglopen, maar Jason pakt mijn heupen. Ik duw hem van me af.

"Is dat hoe je mij ziet?" Vraagt hij met teleurstelling. In zijn ogen staan tranen. Ik kijk het bos in en lach spottend. "Het is toch zo?" Vraag ik. Ik kijk hem arrogant aan. "Jewel.." Zegt hij. Hij schud zijn hoofd en loopt een stukje naar me toe. "Ik heb nooit iemand mee genomen naar bed. Alleen gezoend als afleiding." Zegt hij. Hij lijkt te schrikken van de woorden die hij zelf uitspreekt. Ik verbaas me erover. Afleiding? Afleiding waarvan?

"Waarvan?" Vraag ik. Ik kijk hem aan in zijn geweldige ogen. Zijn zwarte haren zitten een beetje warrig en een paar plukjes zijn tegen zijn hoofd aangeplakt. Hij haalt zijn hand door zijn ravenzwarte en kijkt me angstig aan. Hij zwijgt. Ik draai me om en wil weer weglopen, maar weer houdt Jason me tegen. "Mn zusje" zegt hij, bijna onverstaanbaar. Ik draai me om. "Wat?" Zeg ik niet begrijpend.

Wat bedoelt hij met zijn zusje? Heeft hij een zusje? Wat is er met zijn zusje?

"Ik had een zusje." Zegt hij. Hij kijkt naar zijn voeten en ik zie een traan van zijn wang af rollen. Hij veegt hem snel weg. Ik zet en stap naar voren en stil zijn hoofd met mijn wijsvinger op. "Wat is er gebeurd?" Vraag ik. Jason is ineens heel kwetsbaar, zo heb ik hem niet vaak gezien.

Hij zucht en zijn ogen vinden de mijne. Weer sta ik als bevroren in zijn ogen te kijken. "Brommer" is het enige wat hij uit weet te brengen en ik snap het... Hij zat op de brommer toen zijn zusje overleed, of, waarschijnlijk verongelukte. Ze zat achterop en Jason zag vast een auto niet aankomen.

Jason zakte door zijn knieën en zat in dezelfde positie als die ik een paar minuten geleden had. Hij kijkt naar zijn handen die hij op zijn schoot heeft gelegd. Hij zucht diep. "Ik.. ik zag haar niet staan, ze sprong ineens voor de brommer" mompelde hij. Mijn ogen werden groot. Hij heeft zijn zusje aangereden? Wow... Dat is heftig. Waarom verteld hij mij dit? Ik bedoel, hij haat me. En ik haat hem nog steeds.

En toch begin je hem langzaam leuk te vinden.

Leuk? Nee! Echt niet.. Die klootzak?

Dan waarom voel je die rare gevoelens in je buik bij hem?

Onzin. Of niet? Vind ik hem leuk? Ben ik net zoals al die andere meiden die op de badboy valt die ze eigenlijk haat?

"Zeg iets, alsjeblieft" fluistert Jason. Hij kijkt omhoog, naar mij, ik kijk naar beneden. Recht in die ijsblauwe ogen die eerst vol vreugde en arrogantie stonden, waar nu helemaal niets meer van te zien is. Ik zie alleen nog maar verdriet. Een gebroken Jason. Ik heb medelijden met hem.

"Wat?" vraag ik met een schorre stem. Ik schrik van mijn eigen stem. "Zeg dat het mijn fout is. Dat ik dood moet! Dat zegt toch iedereen." zegt hij boos. Ik zet een stap naar achter. Zijn fout? Maar zijn zusje sprong gewoon voor de brommer, daar kon hij toch niets aan doen?

Net als dat ik niets aan Finn kon doen.

Finn is mijn schuld, als ik niet had geschreeuwd...

Dan is het ook Jasons schuld.

Ik zet nog een stap naar achter door mijn eigen gedachten. Is het Jasons schuld? Net als dat Finn dankzij mij dood is? Nee. Ja. Nee. Hij kon er niets aan doen dat zijn zusje ineens voor de brommer sprong. Ik kon er niets aan doen dat die vrachtauto eraan kwam.

Als jij niet had geschreeuwd had mam niet omgekeken en hadden jullie uit kunnen wijken.

Het vervelende stemmetje in mijn hoofd heeft gelijk. Het is mijn schuld. Als ik godverd*mme niet geschreeuwd had.

Het is jou schuld. Zegt het vage stemmetje in mijn hoofd. De stem klinkt gebroken. De stem komt me bekend voor. Finn. Ik herken hem, het is de stem van Finn.

Het is jou schuld. Herhaalt een andere stem. Mam. Het is mams stem.

Het is jou schuld. Het is jou schuld. Jou schuld. Jou schuld. Jou schuld.

De stemmen blijven het maar herhalen. Alles begint te draaien. De stemmen blijven doorgaan. Jou schuld. Jou schuld. Jou schuld. Ik begin rondjes te draaien en kijk om me heen. Mijn ademhaling versnelt en de wereld begint nog erger te draaien.

"Nee! Het is mijn fout!" schreeuw ik. Jason staat in paniek op. Ik val op de grond. Ik voel Jasons ademhaling nog dicht bij voordat alles zwart wordt.