Hissedebiliyorum. Ben yürüdükçe yaklaşıyor. Yaklaşıyor...
Geceydi. İçimdeki bu inançla, sabırla, hırsla, öfkeyle yürüyordum. Karanlıktı ama korkmuyordum. Başaracağımı biliyordum. İNANIYORDUM.
Yamuk ama kaygan yollarda yürümeye devam ettim. Bir ışık arıyordum. Sonunda biraz yavaşladım ve kulağımı doğanın sonsuzluğuna diktim. Dinledim. Ortalıkta kimse görünmüyordu. İlerledim. Yaklaşık 100 metre ilerde bir ışık, bir alev gördüm. Yaklaşmaya başladım. Yaklaştıkça arkamdakilerden uzaklaşıyordum.
Yerlerde ismini bilmediğim hayatımda hiç görmediğim maddeler vardı. Sonra sesler işitmeye başladım. Durdum ve dinledim. Uğultulu ve buğuluydu bu sesler. Bağırıyordu birileri, feryad ediyorlardı. Neydi bu kadar sese kargaşaya sebep olan şey...
Sonra uyandım...
Doğruldum ve dışarıya baktım. Gün beni bekliyordu. Gün ışığı beni bekliyordu. Mücadele etmemi istiyordu. Pes etmek yoktu. Artık tek bir hedef tek bir amaç vardı:
"ATEŞİ YAKALAMAK"
