'ผมมองเห็นความเจ็บปวด ที่ถูกยินยอม
และไม่มีใครนอกจากคุณ นอกจากผม นอกจากเรา กกก่ายกัน'
'ฉันไปก่อน เดี๋ยวเสร็จงานแล้วจะมารับไปทานข้าว' น้ำเสียงทุ้มของเขาคือหนึ่งเหตุผลที่ผมหลงรักเขาจนหัวปักหัวปำ รักแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง
'เซฮุน ได้ยินฉันไหม' ร่างแกร่งไหล่ผึ่งผายของเขาโน้มลงมาทับผมที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงอย่างไม่กลัวสูทราคาแพงจะยับ
'ได้ยินครับ คุณไปเถอะ' ผมรับรู้ได้ถึงสัมผัสแผ่วเบาบนผิวเนื้อของตัวเอง ผู้ชายที่มีฝ่ามือใหญ่แต่ข้อนิ้วสวยคนนี้กำลังไล้ไปตามรอยกุหลาบที่ตัวเองทำเอาไว้อย่างภาคภูมิใจ
'ไล่ฉันหรือ' น้ำเสียงผะแผ่วของเขาดังข้างหูผม ลมหายใจผ่าวร้อนนั้นพ่นใส่ไรผมของผมอย่างจงใจ
'เปล่าครับ คุณจะสาย' ผมเอียงหน้าไปอีกทางหนีลมหายใจที่แม้จะแผ่วเบาแต่กลับเผาไหม้ใจของผมเหมือนไอบนถนนในหน้าร้อน
'เด็กดี' เขาลูบหัวผมและผมได้แต่หลับตาแน่นเพราะรู้สึกรังเกียจตัวเองเหลือเกิน
ผมเกลียดตัวเองที่เผลอสบตาเขาในวันนั้น
ผมควรปฏิเสธเมื่อเขาอาสาจะไปส่งที่บ้านหลังงานเลี้ยงรุ่นจบลง
'อย่าเผลอหลับก่อนล่ะ'
ผมไม่ควรไปดูหนังกับเขาแม้เขาจะต้องยืนรออยู่หน้าหอพักทั้งวัน
'เซฮุน'
ผมควรจะเลิกยุ่งกับเขา
'....ครับ'
ตั้งแต่ตอนที่ผมได้รับรู้ว่ากำลังหมั้นหมายกับใครสักคนที่ไม่ใช่ผม
'ไปนะครับ'
ผมควรจะเลิกยินยอมให้เขาทำร้ายสักทีได้แล้ว
