Born to kill you

Chapter 1

Born to kill you

Written by Apollo Wpil

Chapter 1 - Flaire Samaniego

"Please, let me go! Maawa ka! May pamilya ako. Please! Please! Please!"

Pag mamakaawa ng taong ngayon ay nakaluhod sa aking harapan. Isa s'ya sa mga makapangyarihang taong nang-scam sa malaking ari-arian ng nag-hire sa 'kin.

Hindi ako nag sasalita. Patuloy lang ang paghakbang ko patungo sa kan'ya. Binunot ko ang espadang kanina pa nakahimlay sa aking baywang. Unti-unti kong binunot ito at itinapat sa may leeg n'ya. Iwawasiwas ko na sana ng dumating ang mga kasamahan n'ya. Nakita kong napangiti ng parang aso ang hinayupak. Tinabig n'ya ng malakas ang kamay ko kaya nabitawan ko ang espada. "Akala mo siguro makakatakas ka?" sabi ko, sabay hablot ng kamay n'ya at hinila ito, dahilan upang sa hangin ay tila lumilipad s'ya. Nag karoon ako ng pag kakataon upang baliin ang 'back bone' n'ya. Habang ginagawa ko 'yun ay papalapit na pala ang mga kasama n'ya. "Too bad, you're late. You missed the party, boys!" narinig kong napamura ang isa. At ang iba gulat dahil babae ako.

"Sugurin n'yo! Ano pang hinihintay n'yo?!" Utos ng mukhang unggoy sa mga kamukha n'ya. Agad na sumugod ang dalawang hinayupak sa akin. Dala ng isa ang isang baseball bat, ang isa naman ay may dalang katana. Iniangat ng isa ang dala n'yang batuta. Mabilis na hinawakan ko ang batuta sa hangin at tinadyakan ang sikmura n'ya, dahilan upang madali kong makuha ang batuta sakanya. Umikot ako upang ihampas sa kasamahan niya ang batutang hawak ko. Pinatamaan ko agad ang kanyang ulo, dahilan upang mawalan s'ya ng malay. Pinasugod muli ng unggoy ang dalawa pang natitirang kasama n'ya. Katulad ng na unang dalawa, madali ko lang din silang pinatumba. Hinarap ko ang pangit na nagli-lider lideran nila. Sinuntok ko ang mukha n'ya. Pero mukhang matigas na ata ang mukha n'ya. Pero kita parin sa mukha n'ya na ininda n'ya ang sakit. Muli ko s'yang pinaulanan ng suntok dahil di na rin s'ya nakalaban sa pagkabigla.

Napatumba ko lahat ng kalaban sa isang iglap lang. ito ang trabahong simula pagkabata'y pinag-aralan, pinag-sumikapan kong maging bihasa. Madami na akong napagdaanang hirap, maging isang hired killer lamang. Pamilya kami ng mga hired killer. Ako si Flaire Samaniego. Dalawampung taong gulang. Isang hired killer. Sabi nga nila It runs in the blood. Ang mgamagulang ko ang isa sa pinaka magaling na hired killers no'ng kapanahunan nila. Kaya bata pa lamang ako ay mataas na ang ekspektasyon ng mga ka asosasyon ng aking mga magulang sa'kin. Bata pa lang tinuruan na ako kung paano humawak ng baril, bumato ng ibat ibang klaseng patalim. Maging ang pag a-asemble ng baril. Itinuro rin sa akin ang ibat-ibang uri ng baril, explosives at kung ano-ano pang ginagamit na maaring makapatay ng tao. Sa edad na pito, black belter na ako sa ibat-ibang larangan ng martial arts.

Bagamat itong pamumuhay na 'to ang kinagisnan ko, uhaw na uhaw ako sa ibang klaseng pamumuhay na ginagalawan ng isang tipikal na kabataan. Hindi katulad ng bawat galaw mo, siguradong binabantayan. Bawat lugar na puntahan mo, siguradong may makakalaban. Sa bawat pag angat ng edad mo, laking pasasalamat na dahil hindi ka pa namatay. Habang nag lalakad ako patungo sa kotse ko, naramdaman kong may tao sa likuran ko. "Tsk. Di mo talaga kayang biguin ang request ng mga magulang mo, F?"Pag sasalita nito. Sa boses palang at sa pagtawag n'ya sakin ng 'F' sigurado akong si Elison na 'to. Hinarap ko s'ya. Hinarap ko s'ya ng may ngiti sa labi. Minsan lang s'ya umuwi galing ibang bansa. Minsan lang din kami magkita, pero sakan'ya ko nailalabas ang lahat ng hinanakit, lahat ng nararamdaman, at maging ang Flaire na isang tipikal na dalawampung taong gulang.

"E!" sigaw ko sabay lumapit ng patakbo, at tumalon sabay yakap sa kan'ya. "Kamusta na?" masiglang batik o sa kan'ya. "Mabuti naman. May magandang balita ako para sa'yo." Masiglang sabi naman n'ya. Alam ni Elison ang trabaho ng buong pamilya ko dahil gano'n din naman ang pamilya n'ya. Lumihis lamang s'ya ng landas. Pero kasabayan ko s'yang nag training at nag aral. Sa makatuwid, mag kababata at mag kasing edaran lang kami ni Elison. Takot ang iba sa akin sa pag aakalang cold at sobrang tahimik ko, hindi nila alam na ang cheerful at jolly ko din. Dahil sabi ko nga kay Elison ko lang din nailalabas ang katangian kong ito. "Ano naman 'yun E?" tanong ko sa kan'ya. "I'll be staying here. Lilipat ako sa School mo. So, magkakasama na tayo ng matagal." He said. My heart pump at the unusual rate. Kumakabog ito. Alam ko naman na noon pa, may nararamdaman na akong kakaiba kay Elison. Higit pa sa matalik na kaibigan ang tingin ko sa kan'ya. "Bakit mo naman naisip na mag-stay dito? Ang ganda nan g records mo do'n sa Amerika, ah? Bakit kailangan mo pang mag-stay dito?" tanong ko na tila ayaw s'yang manatili, pero sa loob-loob ko, sobrang ligaya ang nararamdaman ko.

Oo nga't isa akong hired killer, pero may karapatan parin naman akong maging pabebe't ma-inlove. Minsan lang naman sa isang tao ang maging ganito, kaya sulitin na. "Aray, ah! Nag effort ako para makasama ka tapos gan'yan lang? Hindi, sige. Ganyan na lang. Gan'yan ka naman, eh. '' kunwari'y pag tatampo n'ya. Agad ko s'yang niyakap. Oo, nag-papaka hokage na. ''joke lang naman, eh." Sabi ko sabay tawa. "S'yempre masaya ako na nandito ka. Ang laki ng pasasalamat ko dahil hindi na mabubulok sa loob ko ang tunay na pagkatao ko." Puno ng sinseridad na sabi ko. He lean his head to reach my face.

"You can always lean on me, F." sabi n'ya. Sabay layo ng mukha n'ya. Ugh! "Anyways, sino pala 'yung pinatay mo kanina? Bagong pinapatrabaho na naman ba ng magulang mo?" sabi n'ya saka napa bunting hininga. "Haist, Flaire Samaniego, kailan mo ba iiwanan ang buhay na 'yan? Napaka-delikado n'yan. Alam kong bihasa ka na sa gan'yang uri ng trabaho, pero hindi mo maiiwasan ang aksidente. Accident is inevitable." pag papa-alala ni Elison sa akin. Sobra s'ya kung mag alala, pero wala namang malinaw bakit gano'n s'ya. "Alam mo naman ang dahilan ko, Elison 'di ba?" pag papa-alala ko rin sa kanya. "Oo, pero-- tigilan na nga natin 'tong usapan na 'to. Alam mo naman na ayokong pinag u-usapan natin 'to, eh." pag-putol ko sa sasabihin n'ya. Alam kong mejo harsh 'yun pero sa mga ganitong usapan kailangan maging cinfidential ang bawat impormasyon. Nakita kong napayuko si Elison. Nakita ko na lumungkot ang mga mata n'ya. Para namang biniyak ang puso ko. Ayaw na ayaw ko s'yang nakikitang malungkot. Bigla s'yang tumingin sa akin na may matamis na ngiti sa labi. "Punta ka sa engagement party ko, ah. Kailangan nando'n ka. Importante ka sa 'kin." hindi ako nakasalita. Engagement? Kung kanina binibiyak lang ang puso ko, ngayon inapakan dinurog at kung ano-ano pa. Buset na 'to? Hindi ko ma keep ang cold na attitude ko pagdating sa kan'ya. Lahat ng emosyon nararamdaman ko pag kasama s'ya. Pero ang tindi niting sakit na nararamdan ko dahil sa kawalan ko ng pag asa. "S-sige ba? Ikakasala ka na pala, di mo man lang sinabi?!" saad ko na itinatago ang lungkot sa aking boses. "Ay! Nakalimutan ko, E! I have to go. Kailangan ko kasing magreport. Bye." Hindi ko na hinintay pa ang sasabihin ni Elison. Agad akong sumakay sa Kotse ko at pinaharurot ito. Habang nasa daan. Unti-unting pumatak ang luha ko. Shete! First heartbreak ko 'to. Ugh! Itinigil ko ang sasakyan sa may bandang parke. May mga dugo pa pala sa katawan ko. Saktong umulan. Agad akong lumabas ng kotse. Mukhang wala namang tao. Nilinis ko sa ulan ang ilan pa sa mga mantsa ng dugo na nasa balat ko. Matapos alisin. Mulu akong bumalik sa sasakyan. Kinuha ko ang spare ng damit na binaon ko. Agad akong nagpalit. Napayuko at tuluyangvsinubsob ang noo ko sa stirring wheel ng kotse kaya bunusina ito ng matagal. Ng makapag isip. Agad akong lumabas muli ng kotsw at nagbabad sa ulan. Ugh! Salamat sa ulan at nakisama s'ya.

"Miss? Are you OK?" A man behind me, asked. "Yes, so leave me alone." I answered. He covers me with his Umbrella, kaya naman nawala ang feels ng tubig sa katawan ko. "Here, take it." he said say abot ng panyo. "I don't need it." pag tanggi ko without even looking at his face. Pag nabuwisit ako dito, babalian ko ng leeg 'to. "Just take it. You don't have to thank me." pag pipilit n'ya. Ugh! Tumayo ako sabay harap sa kan'ya para makita ang isang nakatayong anghel sa harap ko. Wait!? Bakit ang landi ko? Ugh! Gwapo s'ya. Tingin ko mas gwapo pa s'ya kay, Elison. "You're drooling." and he gave me a jaw dropping smirk. What the fuck?! Am I hallucinating? "I was about to walk out when my vision started to blur and went blank. The next thing I knew I was at the hospital alone. The guy was gone. Who the hell is he? Pero putcha leche flan na malagkit! Ang gwapo n'ya! Pwede na 'kong i trend sa twitter. #AssasinNaMalandi napa poker face na lang ako sa iniisip ko. I need to keep my bitch and cold personality.
But who the hell is he. I gotta find out. He's interesting.

To be continued...

A/n:

So, how's the First chapter? Lame? Ok lang? Or what? Comment naman para alam ko. Votes and comments are very well appreciated. Thank you for reading. :* I love you all.