Luca P.O.V.:
'Je wonden aan het bewonderen?' James staat achter me en gaat met zijn ruwe vingers over mijn litteken, net boven mijn broekrand. Als ik iets pak kan je hem jammer genoeg altijd precies zien.
'Ga iemand anders lastig vallen, James. Val Killian en Jude maar lastig. En met lastig vallen bedoel ik ze hier heen sturen. Ik moet met ze praten.'
'Hoezo? Mogen hun wel weten van wie of wat jij dat litteken hebt? Sinds dat jou littekens altijd een vrij interessant verhaal hebben, wil ik dat verhaal eigenlijk ook wel horen.'
'Val dood, James. Haal Killian en Jude nou maar, anders krijg jij al helemaal nooit meer een verhaal achter mijn litteken te weten,' hij weet dat mijn dreigen nooit loos zal zijn, en nooit loos zal worden. Wat verwacht je dan van de leider van een groep jongens?
'Luca? Waarom hebben we jou ook al weer als leider verkozen?'
'Omdat ik de enige ben die een brein heeft die ook echt werkt. En ga ze nou verdomme halen!' onschuldig steekt hij zijn handen in de lucht en verlaat zo snel mogelijk mijn kamer. Nouja kamer? Het is meer een kantoor. Laten we hopen dat je jongens hier snel zijn, ze zijn twee van de beste verdedigers die we hebben.
'James zei dat je ons wilde spreken', zegt Killian.
'Dat klopt, maar sinds wanneer komen wij binnen zonder te kloppen?'
'Sinds dat ik je vriendje ben,' reageert Jude voordat Killian kan reageren als hij naar me toe komt gelopen, 'waar heb je ons voor nodig, Sweetie?'
'Ik kan je vermoorden en toch waag je het om mij "Sweetie" te noemen?'
'Ja, want ik weet dat jij Killian en mij helemaal niks aandoet.'
'Als hij James was geweest, was hij namelijk nu al dood geweest. Maar waar had je ons voor nodig, Luca? Want volgens mij was het niet om een verhaaltje te vertellen over hoe je aan dat litteken bij je heup bent gekomen.'
'Welke? Ik heb er daar zoveel zitten.'
'Al vraag ik me nog wel af hoe je die bij je ribben hebt gekregen.'
'Ik zal het je ooit vertellen', mompel ik zachtjes.
'Neem je tijd,' fluistert Jude zachtjes als hij een kus op mijn voorhoofd drukt. 'Maar kom op, waar heb je ons voor nodig? Normaal laat je ons nooit zomaar komen.'
'Voor alles is een eerste keer toch? Maar nee, ik heb jullie niet voor niets hier naar binnen laten brengen. Ik wil dat jullie naar de west grens gaan, als jullie iemand zien, crank of mens, haal mij dan gelijk. Ik verwacht iemand, vermoord ze niet. Ik wil ze levend.'
'Mogen we weten wie het zijn? Wie je verwacht,' vraagt Killian nieuwsgierig terwijl hij op mijn bureau gaat zitten.
'Een oude vriendin, met wat vrienden.'
'Geen namen?'
'Killian, rot op.'
'Wil je je vriendje alleen spreken ofzo?'
'Ja, en nu weg wezen,' hij grinnikt en loopt weg om vervolgens de deur achter hem te sluiten.
'Wat is er, Lovely?'
'I need a hug,' hij grinnikt en trekt me heel dicht tegen zich aan. Ik verberg mijn gezicht in zijn schouder en voel zijn vingers door mijn korte haren gaan.
