" hello, hun na ဘယ္မွာလဲ hyungကအခု- "
" sorry Lu က်ေနာ္အခုမအားေသးလို႔ ေနာက္မွေျပာၾကရေအာင္ ဖုန္းခ်လိုက္ပီေနာ္ "
*တီ*ဆိုတဲ့အသံတခ်က္နဲ႔အတူေပ်ာက္သြားတဲ့ sehunအသံေၾကာင့္ luhan နားနားကပ္ထားတဲ့ဖုန္းကိုင္ထားတဲ့လက္ကေျဖးေျဖးခ်င္းေျပေလ်ာ့လာပီး အံ့ၾသေနတာေၾကာင့္ luhanရဲ႕မ်က္ဝန္းလွလွေလးေတကလည္းဝိုင္းစက္စြာ~~
တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္ခ်င္လာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းကိုခပ္နာနားဖိကိုက္ထားရင္း အၾကည္ေရာင္မွန္ကိုျဖတ္၍ျမင္ေနရေသာ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူေကာင္ေလးကိုသာေငးၾကည့္ေနမိသည္။
~~ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွာတေယာက္ေယာက္ကိုေမ်ွာ္ေနသလိုထိုင္ေနတဲ့သူက မအားေသးတာတဲ့လား
~~ ဒီရက္ပိုင္းဖုန္းဆက္တိုင္းအေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးပီး စကားေလးဆယ္ခြန္းမျပည့္ေအာင္မေျပာရဘဲဖုန္းခ် ခ်သြားေလာက္ေအာင္အလုပ္မ်ားေနရတဲ့တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဖစ္ေနခဲ့တာ....
~~ အရင္တုန္းကေတြ႕ခ်င္တယ္ေျပာတိုင္း ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္အေမာတပိုင္းနဲ႔အေျပးေလးလာေပးခဲ့တဲ့သူက အခုတေလာေရွာင္ေနခဲ့တာ...
ဘာေၾကာင့္လဲ~~
ဘာလို႔လဲ~~
ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင္းမ်ားလဲ hunnie ya~~
°°••°° °°••°° °°••°° °°••°°
♥ ♥ ♡ ♥ ♥
°°••°° °°••°° °°••°° °°••°°ဟင့္အင္း ဘာလို႔ဒီတိုင္းမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရမွာလဲ!!
သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္ခဲ့ရလဲ!!
သူ႔အတြက္ဘယ္ေလာက္ေတာင္စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရပီလဲ!!
ဒီအတုိင္းေတာ့မပီးခ်င္ေသးဘူး Oh Sehun!! ဟင့္အင္း ဒီအတုိင္းမပီးရဘူး!!! မင္းကိုဒီတိုင္းလြတ္လပ္ခြင္မေပးလိုက္ႏိုင္ဘူး!!!
°°••°° °°••°° °°••°° °°••°°
♥ ♥ ♡ ♥ ♥
°°••°° °°••°° °°••°° °°••°°