Jude P.O.V.:
'Luca?' na een lange nacht dienst loop ik haar kantoor weer binnen, maar ze is nergens te zien. Misschien is ze in haar kamer, of in mijn kamer? Met grote passen loop ik er heen en na nog een teleurstelling in haar kamer, open ik mijn eigen kamerdeur. 'Luca.' Ze heeft zich opgerold tot een balletje terwijl er genoeg dekens onder haar liggen. Ik weet dat ik haar eigenlijk wakker moet maken. Maar ze is zo klein en fragiel als ze hier zo ligt. Voorzichtig leg ik een deken over haar heen als mijn deur met een grote kracht wordt opengegooid.
'Luca? Jude, waar is je vriendinnetje als je haar nog hebt?' ik herken de stem van Killian en lach zachtjes.
'Ze is hier, maar slaapt nog. Wat is er, Killian?'
'Die mensen, die vrienden waar ze het over had. Ze zijn hier.'
'Stuur ze naar de eetzaal en voorzie ze van voedsel en water. Maar alsjeblieft zeg je naam niet. Ik ben er binnen een kwartier,' verbaasd draai ik me om naar Luca, haar ogen zijn nog maar half open, en ze ziet er nog even moe uit als gisteren. Maar ze heeft geslapen en gegeten.
'Komt in orde, moeten we ze eerst checken op wapens?'
'Ik vrees dat dat alleen maar conflicten geeft, dus nee Killian, je hoeft ze niet te checken op wapens.'
'Dan ga ik dadelijk wel met je mee om je te beschermen.'
'Jude, je hebt er net een hele nacht op zitten, ik kan mezelf beschermen. Dat weet je toch?'
'Jawel, maar ik laat jou niet gaan als ik weet dat jij daar in gevaar kan zijn. Dan blijf je gewoon lekker hier.'
'Jude, heel leuk, maar nee. Dan ga je maar mee. Maar eerst ga ik me omkleden,' ze drukt een kusje op mijn wang en rukt wat kleren van haar uit mijn kast om vervolgens naar de gezamenlijke badkamer te lopen. Ieder tweetal heeft zijn eigen badkamer het is hun eigen verantwoordelijkheid of die schoon is of niet. Daarom hebben Luca en ik geluk dat Killian een badkamer moet delen met Timmy. Hij mag onze badkamer gebruiken zolang hij hem maar schoonmaakt. Want ja, Luca en ik hebben het beide nogal druk met andere zaken. Niet dat dat zo erg is, meestal vind ik de zaken die Luca voor me heeft nog leuk ook. Ook al hebben de opdrachten nooit met onze relatie te maken. 'Okay, laten we gaan!'
'Hoelang ken ik je nou al?'
'Ik denk zo'n twaalf jaar, hoezo?'
'Omdat ik je nog nooit zo enthousiast over iets hebt gezien. Behalve toen ik je vroeg om mijn vriendinnetje te zijn.'
'Laten we nou maar gaan. Ik kan ze toch ook niet al te lang laten wachten?'
'Jij niet, ik wel,' ze zucht, draait zich om en loopt richting de deur waardoor ik snel achter haar aan ren. 'Luca!'
'Ja, kom op, tempo.'
'Luca,' ik zucht even en ren vervolgens naar mijn vriendin toe die ondertussen de eetzaal binnen loopt.
'Rue.'
'Luca.'
'Vanessa.'
'Luca.'
