Βαρέα και Ακόμα πιο Ανθυγιεινά

κεφάλαιο 50

ΣΤΕΛΙΟΣ

Μετά την θάλασσα επέστρεψα στο σπίτι και αφού άλλαξα, βγήκα έξω στην αυλή... Οι γονείς μου και οι παππούδες μου απολάμβαναν το δροσερό απογευματινό αεράκι και πίνανε το καφεδάκι τους. Αφού μιλήσαμε λίγο για την θάλασσα που ήταν παγωμένη, άρχισαν να με ρωτάνε για τα σχέδια της μεζονέτας. Τους καθησύχασα ότι όλα πάνε καλά και τους είπα ότι πολύ σύντομα θα τους είχα έτοιμα τα αρχικά, για να τους έριχναν μια ματιά. Ο πατέρας μου, έλεγε στον παππού μου για το συνεργίο που δουλεύει στη Λήμνο και τον ενημέρωνε ότι σε δεκαπέντε μέρες που θα τελείωνε το σχολείο ο Γιώργος θα έφευγαν για Λήμνο. Εγώ δυστυχώς δε θα μπορούσα να πάω... αλλά και να μπορούσα δεν θα άλλαζε κάτι. Την σκεφτόμουν, για ακόμα μια φορά έκανα το πρώτο βήμα και εκείνη με αρνήθηκε. Ίσως θα έπρεπε να περιμένω λίγο..

Οι ώρες περνούσαν και τελικά αποφασίσαμε να παραγγείλουμε και να κάτσουμε εδώ έξω να φάμε. Η βραδιά ήταν υπέροχη... θυμάμαι τότε που καθόμασταν αγκαλιά στην ταράτσα του σπιτιού της, έτσι ήταν ο ουρανός, γεμάτος αστέρια...

«Στέλιο; Στέλιο!»

«Τι έγινε;» η μητέρα μου με κοιτάει κουνώντας το κεφάλι της

«Σου μιλάω τόση ώρα και εσύ ταξιδεύεις αλλού! Δεν σε ρωτάω που... φαντάζομαι!»

«Καλά φαντάζεσαι..»

«Της μίλησες;»

«Τελειώσαμε... δε γουστάρει πια.»

«Αν είναι γραφτό να είστε μαζί θα είστε!» το κινητό μου δονείται και βλέπω ότι έχω μήνυμα από την Αλίκη. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, το διαβάζω και μένω ακίνητος...

"Συγνώμη που δεν ήμουν αρκετά καλή για εσένα.. συγνώμη που σε πλήγωσα.. συγνώμη που δε σου μίλησα.. συγνώμη που δε σου εξήγησα.. συγνώμη για όλα όσα δε μπόρεσα να σου δώσω και συγνώμη που δυστυχώς δεν μπόρεσα να γίνω αυτή που ήθελες.."

Το διαβάζω ξανά και ξανά. Το δείχνω στη μητέρα μου και χαμογελάει.

«Στα δικά μας χρόνια, κάτι τέτοιο έδειχνε ότι σε γουστάρει και πολύ μάλιστα.»

«Τι να κάνω;»

«Σκέψου το!»

«Είχα σκοπό να της δώσω λίγο χρόνο για να το σκεφτεί καλύτερα, χωρίς να την πιέζω... ξεκινάει και την εξεταστική. Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να πατώσει εξαιτίας μου..»