Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 1

"Μιλένα τελείωνεεεεεε!" φώναξε η Νάγια στην καλύτερή της φίλη. "Έχουμε να περάσουμε απο το σπίτι μου πρωτα! Και δεν πρέπει να αργήσουμε!"

  Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά που βγήκαν απο το νερό, όταν ο δίδυμος αδερφός της Νάγιας, ο Νικήτας, πήρε τηλέφωνο την αδερφή του και της θύμισε οτι του είχε υποσχεθεί να πάει στον αγώνα ποδοσφαίρου του μετά την προπόνησή της. Και εννοείται, η Νάγια αρνήθηκε να δει ένα μάτσο ιδρωμένους -αλλά χαριτωμένους- μαντραχαλάδες εκτός και αν έσερνε την κολλητή της μαζί.

"Έρχομαι!" απάντησε η Μιλένα, δένοντας τα κορδόνια της με ταχύτητα αστραπής. "Έτοιμη!"

"Ωραία, πάμε, πάμε Μερικάκη! Δεν έχουμε χρόνο!" είπε, και την τράβηξε απο το χέρι.

  Βγήκαν σφαίρα απο τα αποδυτήρια, και έτρεξαν στην στάση του λεωφορείου. Μετά απο είκοσι λεπτά, είχαν φτάσει στο σπίτι της Νάγιας. Άφησαν τις τσάντες προπόνησης, αφού πέταξαν τα μαγιό και τα σκουφάκια τους στο πλυντήριο. Η Νάγια πήρε δυό μπουκαλάκια νερό από το ψυγείο, και πάσαρε το ένα στην Μιλένα, που το ήπιε μονορούφι.

"Ο αγώνας αρχίζει στις οχτώ. Και τα παιδιά είπαν να βγούμε μετά. Είσαι μέσα;" ρώτησε η Νάγια.

"Βασικά...." ξεκίνησε να λέει διστακτικά η Μιλένα.

"Μιλένα, να πάρει! Είναι παρασκευή βράδυ, μόλις τελειώσαμε δυο ώρες προπόνηση στην κολύμβηση αγωνιστικού επιπέδου και απλά αρνούμαι να μείνω μέσα!"

"Μπορείς να πας εσύ αν θέλεις...."

"Και να κάτσω μοναχή μου με τους μαντραχαλάδες φίλους του αδερφού μου; Ούτε στον χειρότερο εχθρό μου δεν θα το ευχόμουν αυτό!"

"Καλά, πάσο."

"Είσαι τέλεια!" είπε, και την αγκάλιασε.

"Μόνο όταν σου κάνω τα χατίρια..." μουρμούρισε η Μιλένα, και ακολούθησε την φιλενάδα της που μόλις είχε βγει απο την πόρτα.