STAJYER ÖĞRETMENİM

Adlina ! Diye seslenmişti annem. Off olamaz yine pazartesi gelmisti. Ah bu güzel yataktan tatlı uykumu bölerek çıkmak yok mu? Oflayarak çıktım ve uykumu açmak için defalarca kez yüzümü yıkadım. Üzerini degistirdim ve evden çıktım. Durak o kadar kalabalıktı ki adım atmaya yer yoktu. Hiç anlamadığım bir anda arkadan biri itmişti. Önüne bak be gerize... Diyemeden onunla göz göze gelmistim. O kadar tatlı ve mahcup bakıyordu ki yutkunarak önüme döndüm. Allahım kimdi şimdi bu? Durakta ki herkesi tanıyordum. Ama onu daha önce hiç görmediğime emindim. Bu düşüncelerle baş başayken otobüs geldi. İçimden onun da binmesi için bin bir tane dua etmiştim ama binmedi. Büyük bir hayal kırıklığıyla bindim otobüse. Sadece onun bakışını, gülüşünü düşünüyordum. Birden kızdım kendime.Ne yapıyordum ben sadece iki dakika gördüğüm, hiç tanımadığım biriydi o sadece. Benim için ne anlam ifade edebilirdi ki? Ben bu düşüncelerdeyken otobüs ineceğim durağa gelmişti bile. İndim ve okulun yolunu tuttum. Karnım da ağrılar ve ara sıra düşüncelerimin vermiş olduğu tebessümler ilerliyordum. Okula girdim. İlk ders en sevdiğim ders olan tarih dersiydi. Sırada oturdum ve kapı açıldı. İsmail hoca derse giriyordu. Ama bir tuhaflık vardı. Öğretmen masasına geçtiği halde kapıyı kapatmamıştı. Vee işte arkasından gelen iki tane stajyer öğretmen göründü. Onların içeriye girmesiyle donup kalmıştım. Hayır, hayır sadece sabahki olayın etkisinde kaldım, şuan hayal görüyor olmalıyım diyerek kendime bir çimdik attım. Hayır ama bu ne hayal nede ruyaydi. Bu bir gerçekti. Şuan karşımda duran sabahtan beri aklımdan çıkmayan çocuktu. Hoca dersi anlatmaya başladığında o da tam solumdaki yan sıraya oturdu. O sırada İsmail hocanın anlattığı konuyla ilgili yorum yapmak üzere konuşmaya başlamıştı. Sabahtan beri aklımdan çıkmayan o ses tonu şuan kulaklarıma müzik gibi geliyordu. Öyle bir dalmışım ki en zevk aldığım ders bile bana anlamsız geliyordu. Ben onun en küçük yüz hatlarını bile incelerken o bana hiç bakmıyordu. Sanki sabah tesadüfen karşılaştığımızı dikkate almamış gibi. Aklimdaki bu düşünceyle birlikte yüzümdeki gülümsemem de yavaş yavaş yok olup yerini hayal kırıklığına bırakmıştı. Vee ne yazık ki tenefus zili çalmıştı. İsmail hoca ve diğer stajyerler çıkarken o hala oturduğu yerdeydi. Bizim bütün kızlar soluksuz onu izliyordu. Tabiki en başta ben.sınıfta sadece biz ve o vardı. Parmağınla beni işaret etti ve beni yanına çağırdı .