Hoxe volvín comer patacas. Unhas patacas da terra impresionantes. A cociñeira tiña unha pequena horta en Vilardecervos, preto de Verín, herdanza dos seus pais, que lle surtía de produtos básicos como cebolas, cenorias, leitugas, tomates...e nós dábamos boa conta deles. Qué ricos estaban! e qué sabor! Esta señora facíame a vida máis rica, conseguía que o xantar fose un dos momentos máis esperados do día, eses momentos egoístas de pensar en min e no edonismo da vida.
Camiñaba sen rumbo, ensimismado. Chovía arreo. As converse enchoupadas e o meu carhartt aínda aguantaba as embestidas dos caldeiros que caían sobre el.
Ese día tiña unha ganas especiais de camiñar, de afastarme da realidade, da miña realidade, esa que parece que só vexo eu
ESTÁS LEYENDO
as novas lentes
RandomEdonismo e desesperanza mesturados nunha pequena vila de interior, símbolo dos universais humanos.
