Music in our veins..

Εισαγωγή

Ημέρα Τετάρτη. Ευτυχώς έχω ρεπό σήμερα μιας και δεν με χρειάζονται στο γραφείο. Αποφάσισα λοιπόν να κάτσω στο κρεβάτι μου και να χουζουρέψω. Άνοιξα το Facebook στο κινητό και είδα πως έχω ένα μήνυμα από την Ιωάννα. "Όταν ξυπνήσεις πάρε με τηλέφωνο. Θέλω να μιλήσουμε για κάποιο θέμα." . Δεν έχει συνηθίσει να μου στέλνει τέτοια μηνύματα,εκτός κι αν θέλει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό,το οποίο κλίνει προς τα γκομενικά ή τον χορό. Πληκτρολογώ τον αριθμό της και περιμένω να απαντήσει.

"Καλημέρα υπναρού. Το ξεφτυλλίσαμε και σήμερα βλέπω;"

"Ρε άσε τις μαλακίες πρωινιάτι-....Μεσημεριάτικα. Έχω ρεπό και είπα να το εκμεταλλευτώ."

"Προφανώς. Λοιπόν ντύσου και έλα στο συνηθισμένο. Έχω να σου μιλήσω για κάτι που σκεφτόμουν τις προάλλες."

"Κι αν πω όχι;"

"Την γάμησες!",μου είπε τραγουδιστά.

"Καλά έρχομαι.". Το έκλεισα και έπειτα σηκώθηκα να ετοιμαστώ. "Μην το φιλοσοφήσεις πολύ το θέμα,Χριστίνα,ένα τζιν,μια μπλούζα και τελείωσες.",μονολόγησα. Το κάνω αρκετά συχνά πλέον,αφού δεν έχω κανέναν να με ακούσει.Βρίσκω συντροφιά στα λόγια μου,αντί στην αγκαλιά κάποιου. Όταν έφτασα στη καφετέρια,αντίκρισα την Ιωάννα στη γνωστή μας γωνία να μου κάνει νόημα να πάω κοντά της.

"Καλημέρα,βλαμμένο. Πάρε ένα καφέ κι έλα να συζητήσουμε.",μου είπε με ένα αχνό χαμόγελο. Κάτι σκαρώνει και σκοπεύω να το μάθω σύντομα.

"Ακούω. Τι ήταν το τόσο σημαντικό που ήθελες να μάθω στις 12 το μεσημέρι της Τετάρτης;",της είπα κρατώντας με ανυπομονισία το ποτήρι του καφέ στα χέρια μου.

"Σου το έχω ξαναπεί και μου το αρνήθηκες..". Πρωτού προλάβει να ολοκληρώσει,την διέκοψα.

"Αν έχει να κάνει με εμένα να μπαίνω στο group της ομάδας σου,η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι."

"Ρε συ Χριστίνα,σοβαρέψου. Πάντα σου άρεσε. Μαζί μου θα είσαι,τι φοβάσαι;"

"Δεν φοβάμαι,Ιωάννα. Απλώς δεν θεωρώ πως θα είχα τις ικανότητες να καταφέρω να ανταπεξέλθω σε αυτά που κάνετε."

"Λες βλακείες. Πόσες φορές σου έχω δείξει κινήσεις μου και της κάνεις ακόμα καλύτερα από εμένα."

"Τώρα εσύ λες βλακείες.",είπα και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου. "Τουλάχιστον σκέψου το.". Μου το είπε με ένα ύφος σαν να με παρακάλαγε και ένιωσα σαν να την λυπάμαι κατά κάποιο τρόπο.

"Τι σε έπιασε πάλι στα ξαφνικά και μου το λες τώρα;",της είπα φανερά ενοχλημένη πλέον. "Συγγνώμη που θέλω να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί σου. Σε βλέπω ελάχιστα πλέον. Όλο δουλεύεις,είσαι και σε διαφορετικό τμήμα και δεν προλαβαίνω τα Σαββατοκύριακα να σου πω να βγούμε γιατί είτε θα βγαίνεις με συναδέλφους είτε με την αδερφή σου.".Όταν μου το είπε αυτό ένιωσα πολύ άσχημα. Η δουλεία έχει καταβάλει τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου και η αδερφή μου θέλει να περνάει κάθε Σαββατοκύριακο μαζί μου διότι πιστεύει πως έχω ψυχολογικά προβλήματα.

"Συγγνώμη...Δε-δεν ήξερα πως ένιωθες έτσι.".Ένιωσα να με διαπερνάει ένα κύμα στεναχώριας και απογοήτευσης στον εαυτό μου. Είχα παραμελήσει την κολλητή μου και δεν το είχα καταλάβει. "Θέλω να επανορθώσω. Τι ώρες έχεις μάθημα εσύ;". Με το που ξεστόμισα αυτά τα λόγια είδα το πρόσωπό της να λάμπει από χαρά. Νομίζω πως ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου ετοιμάζεται να ξεκινήσεις.

Πρώτη μου ιστορία που δημοσιεύω εδώ ♥. Θέλω να μου σχολιάσετε την άποψή σας και να μου λέτε αν θέλετε να προσθέτω πράγματα στην ιστορία. Σας ευχαριστώ όσους το διαβάζετε. ♥