Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 42 ไวท์ไดจิ

ตอนเย็นของการเลิกเรียนแบบนี้มันก็ต้องไปกินอะไรเย็นๆ555 ไม่ใช่ละ เดี๋ยวนี้อาการมันร้อนมันต้องหาอะไรเย็นๆมาประโลมลำคอหน่อย

อ้อแล้วเรื่องที่พี่ไวท์เอายาใส่กระติกมาให้นี้ผมกินหมดละนะ อร่อยเหมือนคนให้เลยแหม55555(ขอหน่อยๆ)
ผมกำลังเดินออกจากโรงเรียนอย่างลัลล้าหน้าตานี้สดใสชื่นบานมาก
"อีได มึงจะไปไหนไม่ชวนกูอีดอก"
เสียงแหลมๆของโมจิตะโกนมาพร้อมกับร่างของมันวิ่งมาแต่ไกล
"อ้าว ก็มึงไม่บอกให้กูชวนนี่นา"
"เออๆช่างเหอะไปกินเดลี่ควีนกันกูกำลังร้อนๆเลยปะ" ว่าแล้วมันก็เอาแขนมาคล้องคอผม ผมก็พยักหน้าให้ คนกำลังร้อนๆเลยไปกินไอตอมสักถ้วนสองถ้วยก็น่าจะสบายตัวดีเหมือนกัน
ผมกับโมจิพากันเดินจนพ้นประตูโรวเรียน

แต่แล้วอีโมจิก็หยุดเดินกลางคัน เอามือที่คล้องคอผมออกแล้วก็ชี้ไปทางซ้ายมือ ผมก็งงครับแต่ก็หันตามนิ้วมันไป แล้วก็ต้องสะอึกเมื่อเห็นภาพอะไรบางอย่างเข้าโดยบังเอิญ

ร่างสูงของพี่ไวท์กำลังยืนพิงกำแพงก้มหน้างุดพร้อมกันกับสาวน้อยผิวขาวนวลละเอียดผมยาวมัดหางม้าสวยกำลังกอดพี่เขา ก้มหน้างุด แผ่นหลังสะท้านเดาได้เลยว่ากำลังสะอื้นร้องไห้อยู่

"นั่นมันแฟนพี่ไวท์นี่หว่า" โมจิพูดทำให้ผมผละสายตากลับมามองมัน
"แฟนพี่เขาเหรอ"
"อืม ชื่อเนมไงที่กูเคยบอก" ผมจำได้ครับแต่แค่ไม่เคยเห็นหน้าเฉยๆ พูดตรงๆก็น่ารักดี
"เฮ้ยๆๆๆๆ พี่ไวท์มองมึงอะอีได" จู่ๆโมจิมันก็สะกิดผมแรงมาก ผมมองไปทางพี่ไวท์อีกทีก็เห็นว่าพี่เขามองผมอยู่จริงๆ แล้วพอยิ่งพอเห็นผมสบตาเข้าเขาก็พยายามจะจะดันเนมออก

ผมไม่ได้ยินว่าสองคนนั้นเขาพูดอะไรกันบ้างแต่พอจะเดาสถานการณ์ออกว่าคงจะค่อนข้างรุนแรงน่าดู

เนมพยายามจะรั้งตัวพี่ไวท์เข้ามากอด น้ำตาก็ไหลจนหน้าแดงกล่ำ พี่ไวท์ก็ดูเหมือนจะร้องไห้แถมลำบากใจแต่ก็ดันเนมออกแล้วพยายามจะหนีออกมาจนในที่สุดก็ทำสำเร็จ
ร่างของสาวน้อยน่ารักทรุดลงกับพื้นแล้วกระหน่ำร้องไห้อย่างหนักกลางฟุตบาทไม่อายสายตานับพันที่กำลังจับจ้องแม้แต่นิดเดียว เป็นภาพที่ผมมองแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดแทน